สวัสดีค่ะ พิมเสนญา ลองเขียนเรื่องสั้น คู่กลับกลอน มาให้อ่านกันเล่น ๆ นะคะ
เรยา เด็กสาวหน้าตาน่ารัก ยิ้มง่าย เกิดในต่างจังหวัด
แต่มีความฝันไกลอยากออกไปสู่โลกกว้าง บินไปตามความฝัน บินไปให้ไกล สุดขอบฟ้า แล้ววันหนึ่งความฝัน
เธอก็เป็นจริงเมื่อ....
ญาติของเธอได้พา เดินทางไปสู่ ประเทศ นิวซีแลนด์ เพื่อให้ได้ไปหาวิชา ความรู้ ความฝัน ในอยู่ต่างแดน แต่ความฝันก็มิได้เป็นอย่างที่คิด
ไว้นักมีความสุข ไม่เท่ากับอยู่บ้านเกิดของตัวเอง เธอพยายามเล่าเรียน ให้ประสบความสำเร็จ เร็วที่สุด เพื่อที่จะ ได้กลับบ้านเกิดอย่าง
เร็วที่สุดเพราะเธอเหงามาก
ณ. โรตัวรัว..
เมืองที่เต็มไปด้วยความสนุกสนาน เนื่องด้วยเป็นเมืองท่องเที่ยวที่มีจุดเด่นคือ เป็นแหล่งรวมความอัศจรรย์ของน้ำพุร้อน ป่า ทุ่งหญ้าเขียวขจี
ทะเลสาบ อุดมสมบูรณ์ อากาศเริ่มหนาวเช้านี้ น้าไพริน ได้พา เรยา ไปบนทุ่งหญ้าของเพื่อน เพื่อให้รู้จักกับคนที่นั่น
เธอเห็นฝูงม้า ฝูงแกะมากมายและเนินเขาสวย เธอหลงใหล มองเห็นเนินสูง สวยงามมาก ทุ่งหญ้า เขียวขจี เป็นภาพแห่งความฝัน
เรยา สูดลมหายใจยาวๆ ลึกๆ
"เรยา มานี่สิลูกคนนี้ ฮาร์ด เป็นเจ้าของฟาร์มที่นี่"
"สวัสดีค่ะ"
"เรยา หนูคงยังไม่เคยรู้จักหลานชายของน้า วันข้างหน้า น้าจะพาให้เจอกันรู้จักกันนะ"
"หลานชายของ ฮาร์ด เขามาเรียนที่นี่เหมือนกัน"
"โอเคค่ะ แต่ตอนนี้ ที่นี่สวยจัง ขอชมก่อนนะคะ"
เรยา เดินไปรอบๆ คิดอะไรเพลินๆ เพราะความสวยงามของทุ่งหญ้า เธอเดินไปเรื่อยๆ และแล้ว โครมมม!! เรยา ถูกชนล้มลง
โอ๊ยยย....
เธอล้มลงไป แถมคว่ำลงไปจมกับกองขี้ม้า แขนเธอยกไม่ขึ้น
"โอ้ยย.. อะไรนี่แขนชั้น..ฮือๆ..หักหมดแล้วๆ"
ชายหนุ่ม อยู่บนหลังม้ารีบกระโดดลงมา หวังจะประคองเธอลุกขึ้น..
เพทาย ชายหนุ่มหน้าตาดี แฝงไว้ด้วยความดุดัน
เขามาอยู่กับน้า ตั้งแต่ยังเล็ก และช่วยน้า ดูแลทุ่งหญ้า เลี้ยงม้า เลี้ยงแกะ จนชินชากับทุ่งหญ้าแห่งนี้ แต่วันนี้ เขาไม่คิดว่า เขาจะขี่ม้าชนคนได้ จึงได้ลงไปช่วยประคองเธอเพทาย จับแขน เรยา ข้างหักพอดี ทำให้ เรยา ร้องเสียงดังลั่น
โอ้ยยย!!.กรี๊ดดดด...
"ตาบ้าๆ ไปให้พ้นๆ หน้าตาน่ากลัว ไปๆๆ."
เพทาย รู้สึกโมโห จึงจับตัวเธอดึงขึ้นแต่..รองเท้าลื่น เพราะเหยียบกองขี้ม้าจึงเซหา เรยา กลับกลายเป็น กอดเรยาแน่น
ทั้งสองรู้สึกได้กับสัมผัสที่ลึกซึ้งเหมือนบุพเพ เพทาย แทบไม่อยากปล่อยตัวเธอ ออกจาก อ้อมอก แขนที่กอดเธอไว้..ค่อยๆ คลาย
..หอมจัง..
เพทายรู้สึกได้กลิ่นจากถึงตัวเธอลอยเคล้า มาเหมือนกลิ่นดอกไม้จากธรรมชาติ จึงบ่นพึมพำ เบาๆ.
"ผู้หญิงอาร๊ายย..เนื้อตัวผมผิว หอมเจงๆ"
น้าไพริน ตามหาเรยา อยู่พอดีและได้เหลือบไปเห็นหนุ่มสาวทั้งคู่กำลังมีปัญหาจึงเข้าไปดู
"เรยาเป็นอะไรลูกใครทำหนูเจ็บบ้างไหมลุกขึ้น"
ฮาร์ด ตามมาพอดีจึงได้ช่วยกันพา เรยา ไปหาหมอใส่เฝือกแขน และให้นอนอยู่บ้าน พักรักษาตัว
เพทายได้อาสา ไปคอยดูแล ติดตามอาการของ เรยาอยู่ไม่ห่างกาย เพื่อเป็นการไถ่โทษที่เขาทำให้ เรยา ต้องเจ็บตัวและแขนหักจึงอาสารับใช้
ทุกกรณีที่ เรยา ต้องการ เรยา อาการดีขึ้นทุกวันได้มี เพทาย คอยนั่งใกล้ บางครั้งมีการประชดประชันกันบ้าง แต่ทั้งคู่ก็จบลง
และมีรอยยิ้มให้กัน สัมผัสได้อย่างลึกซึ้ง
...เช้าวันใหม่อากาศดีช่วงฤดูใบไม้ร่วง
เพทาย มารับ เรยา ไปหัดขี่ม้า ภาพที่เห็น ทั้งสองจับมือกันประคองกัน บนหลังม้า ส่งยิ้มให้กันช่างเป็นภาพที่สวยงาม
ยิ่งนัก น้าไพริน แอบมองหนุ่มสาวทั้งคู่อยู่
เพทาย ประคองเรยา มาจนถึงไหล่เขา บนทุ่งหญ้าเขียวขจี สาดด้วยแสงทอง แสนผ่องใส จับออร่า ทั้งสองคนไว้แทบ จะไม่แยกจากกันได้เลย
ทั้งสองคนหันมามองหน้ากันแล้วส่งยิ้ม ให้กันเหมือนชีวิตของเขาทั้งสองได้ผูกพัน กันไว้ความรู้สึกที่มีให้กันจับหัวใจเขา ทั่งสองไว้เหมือนเป็นคนเดียวกัน
"เรยา ครับสัญญากับผมนะ เราจะครองรักกัน และมาที่ตรงนี้ เพื่อแต่งงานกันนะครับ"
"เรยา สัญญาค่ะ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น วันต่อไปจะมีคุณหรือไม่ เรยา จะมาแต่งงาน กับคุณตรงนี้ แม้มีแต่วิญญาน เรยาก็จะมาแต่งงาน กับคุณตรงนี้นะคะ เพทาย"
.....ทั้งสองพูดพร้อมกัน
"ขอให้สวรรค์เป็นพยาน ณ.ที่ตรงนี้ คือสัญญารักของเราทั้งสองคน วู้วววว.....
"555 ไปค่ะ เพทาย เรากลับกันเถอะ"
"ครับ เรยา อย่าลืมสัญญากับผมแล้วนะครับ"
พวงชมพู หอมชื่น ระรื่นจิต
พรหมลิขิต เธอฉัน เฝ้าฝันหวาน
รักของเรา เช้าเปล่ง สายเบ่งบาน
เคล้าสราญ แมลงภู่ ยอดชู้เชย
ผูกพันทาง ข้างกาย มิหน่ายแน่
คือรักแท้ จากใจจริง อิงเขนย
ความรู้สึก ลึกล้ำ ฝากคำเปรย
สัญญาเอ่ย แม้นตาย มิวายรัก
.....ทั้งสองกลับมาถึงที่พัก น้าไพรินมาตาม
"เรยา รีบกลับบ้านนะ น้ามีเรื่องจะบอก"
"ค่ะ น้า เพทาย ไปก่อนนะคะแล้วเจอกัน"
"เรยา ทางบ้านบอกว่าคุณพ่อป่วยหนัก เรยา ต้องรีบกลับบ้านด่วน ว่าไงล่ะจะกลับไหม ตัดสินใจเอานะ"
เรยา ทรุดตัวลงสวรรค์กลั่นแกล้งเราใช่ไหม เราไม่อยากไปไหน เราจะอยู่กับเพทาย แล้วทำไม สวรรค์โหดร้ายนัก.
....เรยา บ่นพึมพำ...
สมองสับสน รักพ่อ แต่..ไม่อยากจากชายคนรัก รักของเรากำลัง เบ่งบาน สวยงามเหมือนดอกไม้ป่า
แล้วนี่...มันเกิดอะไรขึ้น หากเรากลับไป เขาจะยังคอยเรามั้ย เขายังจะรักเรา เหมือนเดิมมั้ย มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตเรา
"น้าคะ เรยา ยังไม่กลับนะคะขอคิดดูก่อน"
.....ฤดูหนาวเริ่มมาเยือน เพทายมารับ เรยา เหมือนเดิม เธอหัดขี่ม้าได้เก่งแล้ว ทั้งสองขี่ม้าขึ้นไปบนยอดเขาเหมือนเดิม
หน้าหนาว เยือกเย็นนัก แต่ทุ่งหญ้าเริ่ม มีสีทองสวยงามมาก ทั้งสองคนมาที่นี้ กันบ่อยๆ เพราะเขาทั้งสองได้ให้คำมั่น
สัญญารักกัน ณ. ที่ทุ่งแห่งนี้เสมอ
"เรยา มองไอหมอกสิ เริ่มจะมีหิมะหล่นแล้ว หาก เพทายกลายเป็นหมอกเรยาจะเป็นอะไร"
"เรยาจะเป็นสายลมค่ะเพื่อปัดเป่าให้เรา ทั้งสองล่องลอยไปในอากาศด้วยกันค่ะ"
"ว้าววว...เรยา น่ารักที่สุด ผมรักคุณมากนะจำไว้"
"เราจะแต่งงานกันที่นี่นะครับโดยเร็ว"
"ค่ะ เพทาย เรยาก็หวังเช่นนั้นค่ะ"
เรากลับกันเถอะอากาศเย็นเกินไปค่ะ ทั้งสองประคองกันลุกขึ้น...
....แต่แล้ว.
โอ้ยย..เพทายทรุดตัวลง เหมือนกับโดน อะไรปักตรงทรวงอก เค้าเอามือกุมอก หน้าซีดซียว เหมือนเจ็บปวด หายใจถี่ๆ
..เรยา ตกใจรีบประคองด้วยความเป็นห่วง
"คุณไหวมั้ย คุณเป็นอะไรคะ อากาศคงเย็น เกินไป หายใจลึกๆ นะคะเพทาย คุณต้อง ไม่เป็นอะไร เราจะอยู่คู่กันสัญญานะเพทาย"
เพทาย เริ่มดีขึ้นและพยายามฝืนตัวลุกขึ้น ยืนอย่างเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"ปะ..เรากลับกันนะ เรยา ไม่มีอะไรแล้ว"
เรยา อยากบอก เพทาย ว่าเค้าคิดจะกลับ บ้านสักพัก เพื่อไปดูพ่อ แต่ไม่รู้จะเอ่ย คำมาแบบไหน ยิ่งเห็น เพทาย เหมือนมี
อาการแปลก ไม่รู้ป่วยหรือมีโรคแทรกซ้อน บ้างไหม แต่..ไม่กล้าเอ่ยปาก ได้แต่ปล่อยกาลเวลาผ่านไปเรื่อยๆ
และเพื่อประคองรักไว้นานที่สุด จนถึงเวลา ที่จะเปลี่ยนไป ตามพรหมลิขิต
.....เช้าวันนี้อากาศหมองๆ น้ำค้างมากมาย เรยา เดินย่ำฝ่าทุ่งหญ้าไปหาเพทาย รู้สึกได้ ว่า เพทาย เค้าไม่ค่อยสบาย
"ฮาร์ด เพทายอยู่มั้ยคะ "
"เพทาย ยังนอนอยู่เลย เป็นอะไรไม่รู้ปกติ ไม่เคยนอนยาว ไม่สบายรึป่าวไปดูสิ"
เรยา เข้าไปเห็น เพทายหลับหน้าซีด รู้สึกตกใจ เรยา จับมือเพทายไว้แน่นสะกิด ให้ลืมตา เพทายลืมตาเมื่อเห็น เรยา
เขาน้ำตาไหล เอื้อมมือมาโอบกอดเธอไว้
"เรยา ขอบคุณนะครับ"
"เพทาย เป็นอะไรหรือป่าว เรยาเป็นห่วงนะคะ"
"ไม่เป็นไรครับ แค่เพลียนิดหน่อย"
"ผมกลัวอย่างเดียว กลัวไม่ได้เจอ เรยาของผม"
เรยา จะกลับบ้านตัดสินใจบอกเพทายไม่ได้ เพราะเห็น เพทาย เหมือนป่วย จึงต้องนิ่ง
"วันนี้..เรยา หาข้าวให้กินนะคะ เรยาทำให้เอง อยากจะกินอะไรล่ะ เรยาทำอาหารเก่งนะ"
"ครับ ทำมาเลยผมกินได้ทุกอย่างที่ เรยาทำ"
"เรยา ทำไข่คน และซุบร้อนๆมาป้อนเพทาย"
เขาคิดไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนี้แสนดีไม่รู้เขาจะมี วาสนาได้เคียงคู่กับเธอมั้ย
"เพทาย เรยา กลับแล้วรักษาสุขภาพนะคะ"
เรยากลับด้วยน้ำตานอง เพราะเธอต้องไปแล้ว พรุ่งนี้เธอต้อง. กลับบ้านไม่รู้อีกนานเท่าไร จะได้กลับมาเจอ ไม่รู้อนาคต แต่บอกเพทาย
ไม่ได้เพราะ เขาเหมือนไม่เข้มแข็งเรยา พนมมือภาวนาขอให้ เพทายหายป่วยแล้วเธอ จะรีบกลับมาหา คงไม่นาน
..ณ. เมืองไทย
เรยา กลับมาบ้านด้วยหัวใจโดดเดี่ยว แห้งโหย มันเจ็บอัดแน่น กลัดกร่อนความรู้สึก แห้งโหย มันเจ็บอัดแน่น กลัดกร่อนความรู้สึก
แบบไม่อยู่กับตัว ด้วยใจเป็นห่วงเพทาย
"แม่คะเรยากลับมาแล้วค่ะ"
"เรยา กลับมาก็ดีแล้ว ต่อไปนี้เอ็งจะต้อง สานต่องานของพ่อ ทุกอย่างที่พ่อทำไว้ เอ็งจะไปไหนไม่ได้อีก เพราะไม่มีคนสร้าง
และสานต่องานของพ่อ..นอกจากเอ็ง"
เรยา ถึงกับช็อคไปชั่วขณะ เกิดการต่อต้าน ขึ้นทันใด พร้อมเสียงแข็งใส่แม่ทันที
"ไม่ค่ะ เรยาจะไม่ทำงานสานต่อให้พ่อ เรยาไม่อยากได้อะไรทั้งนั้น ใครอยากได้ มาทำเลย เรยาไม่เอาค่ะ"
"อย่ามาต่อต้านนะ เรยา เป็นหน้าที่เอ็งต้องทำ เข้าใจไว้ แม่เริ่มเดือดดาล ตวาดกลับทันที"
ในที่สุดสิ้นบุญคุณพ่อ เรยาเศร้าใจและ เสียใจ เหมือนหมดหวังทุกสิ่ง เรยา นั่งใจลอย คิดถึง เพทายมาก
อยากจะกลับไปหา แต่ยังทำอะไรไม่ได้ เรยาคิดไม่ออกว่าต้องทำสิ่งใด งานของคุณพ่อ ก็ทิ้งไม่ได้จะไปหา เพทาย ก็ไปไม่ได้
ทำให้เรยา ยิ่งอึดอัดหัวใจเหมือนจะแตกออกเป็น เสี่ยงๆ เรยา รู้สึกเหมือนจะวูบลง ไม่อยากรับรู้ อะไรทั้งสิ้น ไม่อยากมีชีวิต อยู่บนโลกแล้ว
เรยาหลับไป ตื่นอีกครั้ง ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร รู้สึกวูบไปเฉยๆ จึงรีบประคองตัวเองลุกขึ้นมา
"นี่.เราเป็นอะไรกันไม่นะเราจะต้องเจอเพทาย เราจะเป็นอะไรไม่ได้ แข้มแข็งนะตัวเรา
มีต่อ...
❣️💕📘🔰..ดวงชีวา..🔰📘💕❣️
เรยา เด็กสาวหน้าตาน่ารัก ยิ้มง่าย เกิดในต่างจังหวัด
แต่มีความฝันไกลอยากออกไปสู่โลกกว้าง บินไปตามความฝัน บินไปให้ไกล สุดขอบฟ้า แล้ววันหนึ่งความฝัน
เธอก็เป็นจริงเมื่อ....
ญาติของเธอได้พา เดินทางไปสู่ ประเทศ นิวซีแลนด์ เพื่อให้ได้ไปหาวิชา ความรู้ ความฝัน ในอยู่ต่างแดน แต่ความฝันก็มิได้เป็นอย่างที่คิด
ไว้นักมีความสุข ไม่เท่ากับอยู่บ้านเกิดของตัวเอง เธอพยายามเล่าเรียน ให้ประสบความสำเร็จ เร็วที่สุด เพื่อที่จะ ได้กลับบ้านเกิดอย่าง
เร็วที่สุดเพราะเธอเหงามาก
ณ. โรตัวรัว..
เมืองที่เต็มไปด้วยความสนุกสนาน เนื่องด้วยเป็นเมืองท่องเที่ยวที่มีจุดเด่นคือ เป็นแหล่งรวมความอัศจรรย์ของน้ำพุร้อน ป่า ทุ่งหญ้าเขียวขจี
ทะเลสาบ อุดมสมบูรณ์ อากาศเริ่มหนาวเช้านี้ น้าไพริน ได้พา เรยา ไปบนทุ่งหญ้าของเพื่อน เพื่อให้รู้จักกับคนที่นั่น
เธอเห็นฝูงม้า ฝูงแกะมากมายและเนินเขาสวย เธอหลงใหล มองเห็นเนินสูง สวยงามมาก ทุ่งหญ้า เขียวขจี เป็นภาพแห่งความฝัน
เรยา สูดลมหายใจยาวๆ ลึกๆ
"เรยา มานี่สิลูกคนนี้ ฮาร์ด เป็นเจ้าของฟาร์มที่นี่"
"สวัสดีค่ะ"
"เรยา หนูคงยังไม่เคยรู้จักหลานชายของน้า วันข้างหน้า น้าจะพาให้เจอกันรู้จักกันนะ"
"หลานชายของ ฮาร์ด เขามาเรียนที่นี่เหมือนกัน"
"โอเคค่ะ แต่ตอนนี้ ที่นี่สวยจัง ขอชมก่อนนะคะ"
เรยา เดินไปรอบๆ คิดอะไรเพลินๆ เพราะความสวยงามของทุ่งหญ้า เธอเดินไปเรื่อยๆ และแล้ว โครมมม!! เรยา ถูกชนล้มลง
โอ๊ยยย....
เธอล้มลงไป แถมคว่ำลงไปจมกับกองขี้ม้า แขนเธอยกไม่ขึ้น
"โอ้ยย.. อะไรนี่แขนชั้น..ฮือๆ..หักหมดแล้วๆ"
ชายหนุ่ม อยู่บนหลังม้ารีบกระโดดลงมา หวังจะประคองเธอลุกขึ้น..
เพทาย ชายหนุ่มหน้าตาดี แฝงไว้ด้วยความดุดัน
เขามาอยู่กับน้า ตั้งแต่ยังเล็ก และช่วยน้า ดูแลทุ่งหญ้า เลี้ยงม้า เลี้ยงแกะ จนชินชากับทุ่งหญ้าแห่งนี้ แต่วันนี้ เขาไม่คิดว่า เขาจะขี่ม้าชนคนได้ จึงได้ลงไปช่วยประคองเธอเพทาย จับแขน เรยา ข้างหักพอดี ทำให้ เรยา ร้องเสียงดังลั่น
โอ้ยยย!!.กรี๊ดดดด...
"ตาบ้าๆ ไปให้พ้นๆ หน้าตาน่ากลัว ไปๆๆ."
เพทาย รู้สึกโมโห จึงจับตัวเธอดึงขึ้นแต่..รองเท้าลื่น เพราะเหยียบกองขี้ม้าจึงเซหา เรยา กลับกลายเป็น กอดเรยาแน่น
ทั้งสองรู้สึกได้กับสัมผัสที่ลึกซึ้งเหมือนบุพเพ เพทาย แทบไม่อยากปล่อยตัวเธอ ออกจาก อ้อมอก แขนที่กอดเธอไว้..ค่อยๆ คลาย
..หอมจัง..
เพทายรู้สึกได้กลิ่นจากถึงตัวเธอลอยเคล้า มาเหมือนกลิ่นดอกไม้จากธรรมชาติ จึงบ่นพึมพำ เบาๆ.
"ผู้หญิงอาร๊ายย..เนื้อตัวผมผิว หอมเจงๆ"
น้าไพริน ตามหาเรยา อยู่พอดีและได้เหลือบไปเห็นหนุ่มสาวทั้งคู่กำลังมีปัญหาจึงเข้าไปดู
"เรยาเป็นอะไรลูกใครทำหนูเจ็บบ้างไหมลุกขึ้น"
ฮาร์ด ตามมาพอดีจึงได้ช่วยกันพา เรยา ไปหาหมอใส่เฝือกแขน และให้นอนอยู่บ้าน พักรักษาตัว
เพทายได้อาสา ไปคอยดูแล ติดตามอาการของ เรยาอยู่ไม่ห่างกาย เพื่อเป็นการไถ่โทษที่เขาทำให้ เรยา ต้องเจ็บตัวและแขนหักจึงอาสารับใช้
ทุกกรณีที่ เรยา ต้องการ เรยา อาการดีขึ้นทุกวันได้มี เพทาย คอยนั่งใกล้ บางครั้งมีการประชดประชันกันบ้าง แต่ทั้งคู่ก็จบลง
และมีรอยยิ้มให้กัน สัมผัสได้อย่างลึกซึ้ง
...เช้าวันใหม่อากาศดีช่วงฤดูใบไม้ร่วง
เพทาย มารับ เรยา ไปหัดขี่ม้า ภาพที่เห็น ทั้งสองจับมือกันประคองกัน บนหลังม้า ส่งยิ้มให้กันช่างเป็นภาพที่สวยงาม
ยิ่งนัก น้าไพริน แอบมองหนุ่มสาวทั้งคู่อยู่
เพทาย ประคองเรยา มาจนถึงไหล่เขา บนทุ่งหญ้าเขียวขจี สาดด้วยแสงทอง แสนผ่องใส จับออร่า ทั้งสองคนไว้แทบ จะไม่แยกจากกันได้เลย
ทั้งสองคนหันมามองหน้ากันแล้วส่งยิ้ม ให้กันเหมือนชีวิตของเขาทั้งสองได้ผูกพัน กันไว้ความรู้สึกที่มีให้กันจับหัวใจเขา ทั่งสองไว้เหมือนเป็นคนเดียวกัน
"เรยา ครับสัญญากับผมนะ เราจะครองรักกัน และมาที่ตรงนี้ เพื่อแต่งงานกันนะครับ"
"เรยา สัญญาค่ะ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น วันต่อไปจะมีคุณหรือไม่ เรยา จะมาแต่งงาน กับคุณตรงนี้ แม้มีแต่วิญญาน เรยาก็จะมาแต่งงาน กับคุณตรงนี้นะคะ เพทาย"
.....ทั้งสองพูดพร้อมกัน
"ขอให้สวรรค์เป็นพยาน ณ.ที่ตรงนี้ คือสัญญารักของเราทั้งสองคน วู้วววว.....
"555 ไปค่ะ เพทาย เรากลับกันเถอะ"
"ครับ เรยา อย่าลืมสัญญากับผมแล้วนะครับ"