ขอเล่าก่อนว่าหนูอายุ17 หนูอยู่กับครอบครัวมีพ่อเเม่ลูกเหมือนครอบครัวอื่นๆ หนูเป็นพี่คนโตอายุ17 มีน้องคนกลางอายุ14-15 น้องคนเล็กอายุ1ขวบ
ครอบครัวหนู มีพ่อที่ชอบใช้ความรุนเเรง เเละมีทัศนคติเเย่ๆในการดำเนินชีวิต มีเเม่เเละน้องที่มองความรุนแรงเป็นเรื่องปกติ ตลอดเวลาตั้งเเต่หนูจำความได้ พ่อจะชอบพูดดูถูก ใช้คำหยาบคายด่าทอทั้งเเม่เเละหนูกับน้อง ชอบดื่มเหล้า เปิดเพลงเสียงดัง เมาเเละหาเรื่องมาทะเลาะกับเเม่ บางทีรุนแรงมากๆก็ทำร้ายร่างกายทุบตีกันเลย เเต่เเม่ก็ยังทนอยู่ เเละบอกปล่อยให้มันหมดเวรหมดกรรมไปเอง คนนอกทั้งญาติๆรวมถึงตัวหนูเอง บอกให้เเม่ออกมาหลายครั้ง ตั้งเเต่ที่พ่อนอกใจเเละทำร้ายเเม่ เเต่เเม่ก็ยังจะอยู่เเละให้เหตุผลต่างๆนาๆว่าเขาไม่ยอมไปหรอก รอหมดเวรหมดกรรม พูดซ้ำๆกับหนูทุกครั้งที่หนูขอให้ออกไปอยู่ที่อื่น ชีวิตในบ้านเป็นเเบบนี้มาตลอด มีพ่อขี้เมาชอบใช้ความรุนเเรงเอาอารมณ์เป็นที่ตั้ง ไม่ฟังเหตุผลใคร ชอบดูถูกและเหยียดคนอื่นจากรูปลักษณ์ภายนอกที่เขาเห็น ชอบเอาความคิดลบๆมาใส่หัวคนในบ้าน จนล่าสุด ฟ้าก็เหมือนเล่นตลก เเม่ที่เป็นเสาหลักของบ้าน หาเงินมาส่งเสียพวกหนูเรียน เเละเป็นคนรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทุกอย่างภายในบ้านเพียงคนเดียวก็พบเจอก้อนเนื้อร้าย เเละเป็นมะเร็งลำไส้ในที่สุด เเม่ต้องพักฟื้นนานเกือบ14วันในรพ ทำให้พ่อต้องดูน้องคนเล็กเพียงลำพัง จนวันนึงที่เขาเมา เขาก็เรียกหนูให้ไปดูน้องเเทน พอเขาอาบน้ำเสร็จเขาก็ให้หนูกลับห้องหนูไป ด้วยความที่มันใกล้ถึงเวลานอนของน้องน้องก็จะงอแงบ้าง เเละน้องก็ร้องไห้ออกมาดังมากๆสักพักพ่อเข้ามาหาหนูเเละเริ่มตบเเละทุบหนูกับน้อง เพราะเขาเปิดประตูห้องนอนทิ้งไว้เเล้วลงไปทำอย่างอื่นโดยทิ้งน้องไว้คนเดียวเเละไม่ได้บอกให้หนูไปดู ทำให้น้องเดินออกมาได้(น้องหนูเริ่มเดินได้เเล้วนะคะ) ทำให้น้องล้ม เขาโทษว่าเป็นความผิดพวกหนูที่ไม่ออกมาดู ขู่ว่าจะพังมือถือพวกหนู พอหนูอธิบายเขาก็พูดว่า ทำไมเขาจะลงไปทำอย่างอื่นไม่ได้เลยใช่ไหม ในความคิดหนูตอนนั้นคือ ลงไปทำอย่างอื่นได้เเต่ทำไมถึงไม่เรียกหนูไปดูน้องเเทนหรือปิดประตูไว้หน่อย หนูเฟลเเละรสเเย่มาก ร้องไห้ทั้งวัน เเต่ก็ไม่กล้าบอกเเม่หรือคนอื่นเพราะกลัวเเม่จะเครียด จนเเม่ออกมาจากรพมาพักฟื้น ก่อนจะกลับไปผ่าตัดใหญ่อีกรอบ ชีวิตในบ้านก็วนลูป พ่อก็เมากินเหล้าเปิดเพลงเสียงดังลั่นบ้าน หาเรื่องมาด่า ทะเลาะกับเเม่ จนวันนี้ที่เขาหาเรื่องมาด่าหนูสารพัด จนเเม่ทนไม่ไหวเเละให้หนูไปอยู่กับยาย ซึ่งหนูเคยบอกเขาไปเเล้วว่าหนูอยากไปเเละไม่อยากกลับมาอีกเลย เเต่เขาก็พูดประมาณว่า เขาคิดว่าหนูจะกลับมาหลังจากเเม่ผ่าตัดเสร็จถึงให้ไป เเล้วถามหนูว่า ไม่รักเเม่หรอไม่สงสารเเม่หรอ หนูไม่เข้าใจว่าทำไมหนูถึงไม่มีสิทธิ์ที่จะเลือกสิ่งที่ดี พื้นที่ที่ปลอดภัยให้ตัวเองได้ ทำไมต้องอยู่ในสังคมสภาพเเวดล้อมที่ทุกคนมองเรื่องความรุนเเรงเป็นเรื่องปกติ ขอบคุณที่อ่านจนจบ มาถึงตรงนี้หนูมีเรื่องอยากสอบถามเเละปรึกษาเล็กน้อย
1.ที่หนูเลือกไปอยู่บ้านยายเเละไม่กลับมาอีกเลย มันเป็นสิ่งที่เห็นเเก่ตัวและหนีปัญหารึเปล่า
2.สิ่งที่หนูเล่าไปข้างบน มันเป็นเรื่องปกติรึเปล่า หรือเป็นหนูเองที่ไม่ปกติ
หนูสับสนเเละรู้สึกเหมือนชีวิตไม่มีทางออก หนูหาที่ที่เป็นตัวของตัวเองไม่เจอ ไม่รู้ว่าต้องทำยังไง
เราดูเป็นคนเห็นเเก่ตัวรึเปล่าที่ต้องการออกจากบ้านหลังนี้เพียงลำพัง
ครอบครัวหนู มีพ่อที่ชอบใช้ความรุนเเรง เเละมีทัศนคติเเย่ๆในการดำเนินชีวิต มีเเม่เเละน้องที่มองความรุนแรงเป็นเรื่องปกติ ตลอดเวลาตั้งเเต่หนูจำความได้ พ่อจะชอบพูดดูถูก ใช้คำหยาบคายด่าทอทั้งเเม่เเละหนูกับน้อง ชอบดื่มเหล้า เปิดเพลงเสียงดัง เมาเเละหาเรื่องมาทะเลาะกับเเม่ บางทีรุนแรงมากๆก็ทำร้ายร่างกายทุบตีกันเลย เเต่เเม่ก็ยังทนอยู่ เเละบอกปล่อยให้มันหมดเวรหมดกรรมไปเอง คนนอกทั้งญาติๆรวมถึงตัวหนูเอง บอกให้เเม่ออกมาหลายครั้ง ตั้งเเต่ที่พ่อนอกใจเเละทำร้ายเเม่ เเต่เเม่ก็ยังจะอยู่เเละให้เหตุผลต่างๆนาๆว่าเขาไม่ยอมไปหรอก รอหมดเวรหมดกรรม พูดซ้ำๆกับหนูทุกครั้งที่หนูขอให้ออกไปอยู่ที่อื่น ชีวิตในบ้านเป็นเเบบนี้มาตลอด มีพ่อขี้เมาชอบใช้ความรุนเเรงเอาอารมณ์เป็นที่ตั้ง ไม่ฟังเหตุผลใคร ชอบดูถูกและเหยียดคนอื่นจากรูปลักษณ์ภายนอกที่เขาเห็น ชอบเอาความคิดลบๆมาใส่หัวคนในบ้าน จนล่าสุด ฟ้าก็เหมือนเล่นตลก เเม่ที่เป็นเสาหลักของบ้าน หาเงินมาส่งเสียพวกหนูเรียน เเละเป็นคนรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทุกอย่างภายในบ้านเพียงคนเดียวก็พบเจอก้อนเนื้อร้าย เเละเป็นมะเร็งลำไส้ในที่สุด เเม่ต้องพักฟื้นนานเกือบ14วันในรพ ทำให้พ่อต้องดูน้องคนเล็กเพียงลำพัง จนวันนึงที่เขาเมา เขาก็เรียกหนูให้ไปดูน้องเเทน พอเขาอาบน้ำเสร็จเขาก็ให้หนูกลับห้องหนูไป ด้วยความที่มันใกล้ถึงเวลานอนของน้องน้องก็จะงอแงบ้าง เเละน้องก็ร้องไห้ออกมาดังมากๆสักพักพ่อเข้ามาหาหนูเเละเริ่มตบเเละทุบหนูกับน้อง เพราะเขาเปิดประตูห้องนอนทิ้งไว้เเล้วลงไปทำอย่างอื่นโดยทิ้งน้องไว้คนเดียวเเละไม่ได้บอกให้หนูไปดู ทำให้น้องเดินออกมาได้(น้องหนูเริ่มเดินได้เเล้วนะคะ) ทำให้น้องล้ม เขาโทษว่าเป็นความผิดพวกหนูที่ไม่ออกมาดู ขู่ว่าจะพังมือถือพวกหนู พอหนูอธิบายเขาก็พูดว่า ทำไมเขาจะลงไปทำอย่างอื่นไม่ได้เลยใช่ไหม ในความคิดหนูตอนนั้นคือ ลงไปทำอย่างอื่นได้เเต่ทำไมถึงไม่เรียกหนูไปดูน้องเเทนหรือปิดประตูไว้หน่อย หนูเฟลเเละรสเเย่มาก ร้องไห้ทั้งวัน เเต่ก็ไม่กล้าบอกเเม่หรือคนอื่นเพราะกลัวเเม่จะเครียด จนเเม่ออกมาจากรพมาพักฟื้น ก่อนจะกลับไปผ่าตัดใหญ่อีกรอบ ชีวิตในบ้านก็วนลูป พ่อก็เมากินเหล้าเปิดเพลงเสียงดังลั่นบ้าน หาเรื่องมาด่า ทะเลาะกับเเม่ จนวันนี้ที่เขาหาเรื่องมาด่าหนูสารพัด จนเเม่ทนไม่ไหวเเละให้หนูไปอยู่กับยาย ซึ่งหนูเคยบอกเขาไปเเล้วว่าหนูอยากไปเเละไม่อยากกลับมาอีกเลย เเต่เขาก็พูดประมาณว่า เขาคิดว่าหนูจะกลับมาหลังจากเเม่ผ่าตัดเสร็จถึงให้ไป เเล้วถามหนูว่า ไม่รักเเม่หรอไม่สงสารเเม่หรอ หนูไม่เข้าใจว่าทำไมหนูถึงไม่มีสิทธิ์ที่จะเลือกสิ่งที่ดี พื้นที่ที่ปลอดภัยให้ตัวเองได้ ทำไมต้องอยู่ในสังคมสภาพเเวดล้อมที่ทุกคนมองเรื่องความรุนเเรงเป็นเรื่องปกติ ขอบคุณที่อ่านจนจบ มาถึงตรงนี้หนูมีเรื่องอยากสอบถามเเละปรึกษาเล็กน้อย
1.ที่หนูเลือกไปอยู่บ้านยายเเละไม่กลับมาอีกเลย มันเป็นสิ่งที่เห็นเเก่ตัวและหนีปัญหารึเปล่า
2.สิ่งที่หนูเล่าไปข้างบน มันเป็นเรื่องปกติรึเปล่า หรือเป็นหนูเองที่ไม่ปกติ
หนูสับสนเเละรู้สึกเหมือนชีวิตไม่มีทางออก หนูหาที่ที่เป็นตัวของตัวเองไม่เจอ ไม่รู้ว่าต้องทำยังไง