พ่อเเละเเม่เราทะเลาะกันบ่อยมาก เเละเเต่ละครั้งก็รุนเเรงมากด้วย เราก็เป็นลูก...เราไม่รู้ว่าต้องทำยังไงดี หลายครั้งที่เเม่เราบอกว่า 'น่าจะตายๆไป ครอบครัวจะได้ไม่ต้องมีปัญหา' เรารู้สึกใจไม่ดีมากๆ กลัวว่าเเม่เราจะทำอะไรไม่ดี พ่อเราก็กินเหล้า กลับมาเมาเเล้วชอบพูดหาเรื่องคนเป็นเเม่ตลอด ...ครอบครัวเราขัดเเย้งกันเรื่องญาติพี่น้อง(พูดง่ายๆคือเเม่อีกคน) เราก็เพิ่งอยู่ม.1 เราเป็นคนไม่ค่อยกล้าพูด เวลาพ่อกับเเม่ทะเลาะกัน เราก็อยู่บนห้องเเล้วก็ร้องไห้ เราไม่รู้จะทำยังไงเเล้ว...ครั้งนั้น เเม่เราออกจากบ้านไป เเล้วพ่อเราตอนนั้นก็เมาอยู่ด้วย พ่อเราอาละวาดหนักมาก ทำร้ายข้าวของพังหมด พูดตะโกนเสียงดัง ด่านู่นด่านี่...เรากับน้องสาวป.3 ก็อยู่บนห้อง น้องเราก็ร้องไห้ เราก็ร้องไห้...ต่างคนต่างไม่รู้ว่าต้องทำยังไง เราคิดน่ะ...ว่าเมื่อไหร่เรื่องพวกนี้ มันจะออกไปจากชีวิตเราซักที คำพูดต่างๆกระทำต่างๆของพวกเขา ทำให้เรารู้สึกเหมือนครอบครัวเรา เป็นครอบครัวที่มีเเต่ปัญหา เรากลัวว่า เราจะเป็นโรคซึมเศร้า เพราะเดี๋ยวนี้..เราไม่ค่อยอยากจะออกไปสังสรรกับผู้คนภายนอก เราใส่หูฟังอยู่เเต่ในห้อง...เวลาใครชวนไปเที่ยว เราไม่ค่อยอยากจะไปเลย ไม่อยากพูดคุยกับผู้คน ไปโรงเรียนก็มีเเต่คนที่พูดจาไม่ดีใส่เรา บางครั้ง..เรารู้สึกว่าตัวเองไม่อยากหายใจสักเท่าไหร่...เราเคยถามน้องสาวเราน่ะ ว่าถ้าต้องไปอยู่กับใครคนหนึ่ง จะเลือกอยู่กับใคร..คำตอบที่ได้คือ..น้องสาวอยากอยู่กับเรา..เท่านั้นเเหละ น้ำตาเราไหลพรากเลย เราคิดอยุ่หลายครั้ง ว่าจะพาน้องสาวเเละตัวเองหนีออกจากบ้าน ออกไปให้ไกลจากปัญหาพวกนี้ ทุกคนลองนึกภาพน่ะค่ะ..พ่อเเละเเม่เราตบตีกันอยู่ตรงหน้า ด่าทอกันด้วยถ้อยคำรุนเเรง เราก็นั่งอยู่ตรงกลาง....มันเป็นอะไรที่เเทงใจมากๆเลยหล่ะ😔😔 ทั้งนี้..เราอยากได้คำเเนะนำดีๆ เพื่อที่จะเอาไปใช้ เเค่นี้เเหละคะ