.
เชือดไม่เงียบ.........เสียบเฉือนเชือด
สี่ทุ่มเศษ
วารีนในชุดนอนสีขาว เดินถือมีดปอกผลไม้เล่มใหญ่ยาวคืบกว่า ออกมาจากห้องครัว ใบมีดมีเลือดติดอยู่ ไม่ใช่เลือดของเธอ ไม่ใช่เลือดของธม สามีผู้แสนดี แต่เป็นเลือดจากเนื้อสด ที่เพิ่งหยิบมาจากตู้เย็น นำมาหั่นเป็นชิ้นในห้องครัว เธอไม่ได้ตั้งใจจะหั่นเนื้อชุ่มเลือดเพื่อปรุงอาหาร แต่หั่นเพื่อความสะใจมากกว่า ความรู้สึกเวลาถือมีด แล้วเชือดลงไปบนเนื้อของมนุษย์ คงไม่ต่างจากความรู้สึกแบบนี้มากนัก มันนุ่มเนียนแต่ซาบซ่านซึมอิ่มเอิบระทึกในอารมณ์ จนหัวใจเต้นแรง มุมปากกระตุกรอยยิ้มอย่างไม่อาจควบคุม
เธอไม่ใช่คนชอบทำร้ายใคร แต่หลัง ๆ มา ความรู้สึกเปลี่ยนไป เมื่อรู้ว่า ธม สามีแอบไปมีหญิงอื่น ความจริงเธอเองก็ไม่เคยเห็นผู้หญิงคนนั้น แต่เพื่อนสนิทของเธอ แอบส่งภาพแอบถ่าย มาให้เธอดูเป็นระยะ
วารินชอบภาพที่เนื้อแบะอ้าออก เพราะรอยกรีด ให้ความสะใจ มากกว่าการแทงเข้าไปตรง ๆ ชอบเนื้อสั่นระริกเหมือนกำลังเจ็บปวด หรือไม่ก็สั่นเทา เพราะความหวาดกลัว คล้ายปากทารกกำลังกรีดร้องโหยหวน นั่นละ---สิ่งที่เธอกำลังจะทำ ถึงเวลาแล้วสินะ หลังจากซ้อมมือมาหลายวัน
หญิงสาวเดินถือมีดขึ้นไปยังห้องนอนของธม พลางฮัมเพลงเบา ๆ ในลำคอ ระยะหลังมาเขาแยกห้องนอนกับเธอ ฆ่าเขาซะ---เสียงในหัวกระซิบอย่างชวนขนลุก เชือดให้สะใจ เสียบ สับ แล้วจึงหั่นศพเป็นชิ้น ๆ ก่อนนำไปโยนลงน้ำในคลองที่ไหนสักแห่ง
ธมยังคงเปลือยอกนอนหลับตา มีผ้าห่มคลุมร่างกายครึ่งล่าง ไม่รู้ว่ามัจจุราชกำลังมาเยือน หัวใจของวารินเต้นแรงขึ้นจนทำให้ตัวสั่นไปตามจังหวะการเต้นของหัวใจ ความเก็บกดครุ่นแค้นปะทุอยู่ในอก ผู้ชายเลว ๆ สมควรตาย
ไม่ เวลานี้ยังเชือดไม่ถนัด!
มีดเงื้อสูง แล้วจ้วงแทงลงตำแหน่งของหัวใจสุดแรง
“โอ๊ย.......”
ธมสะดุ้งเฮือกสุดตัว เบิกตาโพลงสีหน้าท่าทางเต็มไปด้วยความเจ็บปวด แผดร้องกึกก้องโหยหวนแทบไม่เป็นภาษามนุษย์ พอกระชากมีดออก ร่างของชายหนุ่มแอ่นตัวตามมีดขึ้นมา เลือดสีแดงพุ่งออกจากบาดแผล เหมือนปากเล็ก ๆ ของทารกที่กำลังกรีดร้อง พ่นเลือดออกมาด้วย ทำท่าจะผวาลุกขึ้นมา แต่กลับกลิ้งลงไปจากเตียง ไปดิ้นตะกายบนพื้นห้อง สีหน้าบ่งบอกความเจ็บปวดและไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
มือขวาของผู้เป็นสามียื่นมาคว้าข้อเท้าของวารีน และเกร็งจับไว้แน่น ขณะร่างสั่นระริกเหมือนปลาถูกทุบหัว ตายยากตายเย็นเหลือเกิน... หญิงสาวพยายามดึงเท้าหนี แต่แรงจับของคนใกล้ตายเต็มไปด้วยพละกำลังสุดชีวิต เสียงร้องของธมยังคงกึกก้องฟังแล้วสยดสยอง เสียงแห่งความตาย
วารินตาลุกวาวอย่างโมโหจัด ขนาดจะตายยังมาคว้าข้อเท้า เธอก้มตัวลงใช้มีดแทงแต่ไม่ถนัด จึงนั่งลง ใช้มีดทั้งเชือดทั้งสับทั้งแทง ชนิดไม่นับลงบนข้อมือของสามี จนเศษเนื้อปนเลือดกระจัดกระจาย มีดทำครัวในมือเล็กเกินกว่าจะสับกระดูกข้อมือให้ขาดออกจากกัน มือของธมยังไม่ยอมปล่อย
ข้างเตียงมีโต๊ะไม้ตัวเล็ก ๆ ไว้สำหรับวางสิ่งของเล็ก ๆ น้อย ๆ หญิงสาวคิดอะไรได้ ทิ้งมีดลุกขึ้นหันไปคว้าโต๊ะ ยกสุดแขนแล้วฟาดลงเต็มศีรษะของผู้เป็นสามี ถึงจะเป็นโต๊ะไม้ขนาดเล็ก แต่ก็เป็นไม้เนื้อแข็ง แรงกระทบจึงรุนแรงเต็มพิกัด เต็มกำลังของผู้ฟาด เสียงโพล้ะดังสนั่นติดต่อกันหลายครั้ง ศีรษะของธมบิดเบี้ยวแตกยับผิดรูป สั่นคลอนไปมาตามแรงฟาด แบบนี้ละที่เธออยากทำมานานแล้ว ลงนรกไปซะ ฟาด ฟาด ฟาด! ทำราวกับว่าไม่มีวันพรุ่งนี้ไว้ให้เธออีกต่อไป กะโหลกของผู้เป็นสามีเริ่มเปิดออก มันสมองและเลือดผสมปนเปสยดสยอง บางส่วนกระเด็นมาเข้าตา แต่เธอไม่สนใจ
แต่มือของธมยังไม่ปล่อยข้อเท้าของภรรยา ทุกครั้งที่ถูกฟาด มือของเขาจะกระตุก บีบหนักเข้าเป็นจังหวะตามการฟาด นี่แกขนาดตายยังไม่ยอมปล่อยฉันเหรอ วารีนโมโหจนร้องไห้ เปลี่ยนเป้าหมายมาเป็นฟาดท่อนแขนขวาของธม ฟาดแบบสุดตัวสุดแรง ระวังไม่ให้ฟาดโดนขาตัวเอง ทนได้ทนไป โต๊ะในมือแตกกระจาย เหลือแต่ขาโต๊ะข้างหนึ่ง
เธอหอบหายใจแรงจากการทุ่มเทพลังในการใช้โต๊ะเล็กฟาดเหวี่ยงแบบถวายชีวิต ทิ้งขาโต๊ะ หันไปหยิบมีดบนพื้น มาทั้งงัดทั้ง หั่นข้อมือขวาของสามี คราวนี้มือของธมแหลกเละไม่เป็นรูปไม่เป็นร่าง แต่...ยังไม่ยอมปล่อย
ให้มันรู้กันไป...เธอพยายามออกแรงลากขาลากร่างของธมติดมาด้วยจนถึงหน้าประตู จัดการวางข้อมือของชายหนุ่มให้อยู่ตรงกรอบประตู โดยที่เธอยืนอยู่ด้านนอก จากนั้นปิดประตูอัดกระแทกข้อมือนรกสุดแรง พร้อมกับล้มตัวลงพื้น เท้าหนึ่งยันบานประตู เสริมแรงช่วยลากรั้งข้อเท้าของตัวเองออกมา
ความพยายามของเธอบรรลุผล มีเสียงดังปึ๊ด!ข้อมือของธมขาดจนได้ เหลือความยาวประมาณคืบเศษติดอุ้งมือ แต่ยังจับข้อเท้าแน่นเหมือนเดิม ยังมีเลือดไหลเป็นทาง
ลุกขึ้นยืนอย่างสะใจ—มือขาดแล้วสินะเจ้าบ้า... ชุดสีขาวกลายเป็นชุดเลอะเทอะสกปรกไปแล้ว เธอรีบลุกขึ้นหายใจหอบจนตัวโยน เหมือนเพิ่งเลิกจากการวิ่งสี่ร้อยเมตรมาใหม่ ๆ แต่ไม่มีเวลาพักเหนื่อยเต็มที่ ปัญหายังไม่จบ จะต้องหาทางเอาเจ้ามือบ้าออกจากข้อเท้าให้ได้ คราวนี้น่าจะดูง่ายหน่อย เพราะไม่มีน้ำหนักของธมลากรั้ง เอาอย่างไรดี...ตามแล้วยังเกาะไม่ปล่อย จองล้างจองผลาญ
ห้องครัว ---เธอนึกถึงห้องครัว มีอุปกรณ์ทางช่างหลายอย่างอยู่ในกล่อง จะต้องจัดการมือนรกให้ได้
ขณะเดินลงไปชั้นล่าง เจ้ามือนรกที่จับข้อเท้าแกว่งไปมาตามจังหวะก้าวเดินอย่างน่าขนลุกขนพอง ทิ้งรอยเลือดเล็ก ๆ เป็นทางตามมาด้วย
พอลงมาถึงห้องครัว ก็ต้องแปลกใจที่เห็นร่างของผู้หญิงคนหนึ่งในชุดนอนสีขาว ยืนหันหลังนิ่ง ใครกันกล้าบุกรุกเข้ามาในห้องครัว เรือนผมยาวสยายให้ความรู้สึกคุ้น ๆ วารีนกระชับมีดในมือแน่น ไม่...ไม่มีมีดในมือ เธอเผลอทำหล่นไว้ตอนไหน
หญิงสาวแปลกหน้าหันทั้งตัวมามอง พร้อมรอยยิ้ม
“วารี...” วารีนหลุดอุทานออกมา เมื่อมองเห็นหน้าถนัดชัดเจน นั่นเป็นฝาแฝดของเธอเอง “เธอ...ลงมาทำอะไรที่นี่”
“แล้วเธอล่ะ มาทำอะไร” วารีย้อนถามพลางเดินตรงเข้ามาใกล้ ใบหน้ายังคงมีรอยยิ้มนุ่มนวลตามวิสัยของเธอ
“เปล่า...” วารีนตอบพลางถอยหลังกรูด แต่ช้าเกินไปเสียแล้ว มีดในมือของวารีแทงเข้าหน้าอกของคู่แฝด วารีนรู้สึกเจ็บแปลบบริเวณหัวใจ จนต้องกรีดร้องออกมาเสียงกรีดร้องผสมผสานระหว่างความเจ็บปวด ความไม่เข้าใจ ดังก้องไปทั้งบ้าน จากนั้นความมืดดำหนักอึ้งก็เอ่อล้นท่วมท้นขึ้นมาอย่างรวดเร็วจนความรู้สึกดับวูบลง
วารีดึงมีดออกมาจากร่างไร้วิญญาณของคู่แฝด ใช่แล้ว การฆ่าคนให้ความรู้สึกอย่างที่คิดไว้จริง ๆ มันนุ่มเนียนแต่ซาบซ่านซึมอิ่มเอิบระทึกในอารมณ์ จนหัวใจเต้นแรง มุมปากกระตุกรอยยิ้มอย่างไม่อาจควบคุม
เธอไม่ได้โกรธเกลียดอะไรคู่แฝด เพียงแต่วารีนมาอยู่กลางระหว่างเธอกับธมเท่านั้น เธอหลงรักสามีของคู่แฝดแบบไม่มีเหตุผล แต่ความรักมันก็อยู่เหนือเหตุผลอยู่แล้ว จะมีสักกี่คนที่จะเอาเหตุผลมาจัดการกับปัญหาความรักของตัวเอง ส่วนใหญ่ใช้อารมณ์กันมากกว่า
เงยมือขึ้นมอง เห็นธมกำลังยืนมองจากประตูครัวมาด้วยใบหน้าเรียบเฉย
“เรามาช่วยกันจัดการเธอดีกว่า” วารีนบอกพลางโยนมีดในมือให้ “หั่นออกเป็นชิ้นเอาลงถุงดำ ไม่ต้องห่วงค่ะ กล้องวงจรปิดในห้องครัวใช้ไม่ได้แล้ว”
ใช่ ฝีมือเธอเอง กล่องวงจรปิดทุกตัวในบ้านใช้งานได้ ยกเว้นในห้องครัว ฝีมือของเธอเอง เธอจงใจทำให้ภาพวงจรปิดในบ้านบันทึกภาพของวารีนที่เดินถือมีดแกว่งไปมาเหมือนคนบ้า อันเป็นผลจากยาหลอนประสาทที่เธอใส่เข้าไปในเครื่องดื่มในคู่แฝดดื่มจนประสาทหลอน เป็นการป้องกันไว้ก่อนถ้าเกิดตำรวจจับได้ เธอจะได้อ้างว่าป้องกันตัวจากคู่แฝดผู้บ้าคลั่ง
ธมยังคงยืนนิ่งนอกประตูครัว จนวารีต้องร้องบอกไปอีกครั้ง ให้เข้ามาช่วยกัน
“คุณฆ่าวารีน” ธมพูดกลับมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงแววอำมหิตเลือดเย็น “เธอเอามีดแทงเธอจนตาย”
“อะไรกันคะ ธม คุณพูดอะไร เราร่วมมือกันนะคะ”
“ไม่ คุณทำคนเดียว” พูดจบชายหนุ่มก็หันหลังก้าวเดินหนีออกไปบนชั้นสองอย่างไม่สนใจ วารีพอตั้งสติได้ก็กรีดร้องอย่างคาดไม่ถึงและคั่งแค้นเสียใจกับความรู้สึกของการถูกหักหลัง เธอถือมีดวิ่งขึ้นบันไดตามธมไปทันที ขณะจะถึงตัวชายหนุ่มหันหลังกลับ มีดในมือแทงสวนเข้าตำแหน่งหัวใจของวารีอย่างแม่นยำราวคำนวณไว้แล้ว เสียงกรีดร้องของหญิงสาวที่คั่งแค้น กลับกลายเป็นเสียงร้องแห่งความเจ็บปวด จากนั้นความมืดดำหนักอึ้งก็เอ่อล้นท่วมท้นขึ้นมาอย่างรวดเร็ว จนความรู้สึกดับวูบลง
“ความจริงกล้องวงจรปิดในบ้าน ชำรุดทุกตัวนั่นละที่รัก” เขากระซิบข้างหูร่างไร้วิญญาณ ต่อไปก็เหลือเพียงการจัดฉากในคู่แฝดทำร้ายต่อสู้กันคนเสียชีวิตทั้งสองคน
ธมนึกถึงพินัยกรรมของภรรยา เธอไม่มีญาติพี่น้องอื่นนอกจากวารี เมื่อทั้งคู่เสียชีวิต เงินทองมรดกของภรรยาที่ยังเหลืออยู่มากจะต้องเป็นของเขาในที่สุด ไม่ใช่เรื่องยากในการทำให้คู่แฝดแตกคอกัน กิเลสตัณหาแห่งมารพลังรุนแรงในการทำลายอยู่แล้ว
ไฟฟ้าบนเพดานหลายดวงดับวูบลงกะทันหัน ชายหนุ่มจ้องมองอย่างแปลกใจ เป็นไปไม่ได้ที่หลอดไฟจะเกิดความเสียหายพร้อมกัน มีบางอย่างผิดปกติ
ธมคะ..”
เสียงของใครบางคน เรียกชื่อของเขามาจากมุมมืด ชายหนุ่มหันรีหันขวาง ก่อนจะพบว่าร่างไร้วิญญาณของวารีที่นอนกองอยู่บนพื้นหายไปเสียแล้ว ธมใจหายวาบ เป็นไปได้ไหมว่าเธอยังไม่ตาย แต่รอยเลือดบนพื้นหายไปไหน
คนหนีตาย จะมีเวลามาเช็ดรอยเลือดอย่างนั้นหรือ ไม่ เป็นไปไม่ได้
“ธมคะ” เสียงร้องดังมาอีก คราวนี้ดังมาจากด้านข้างใกล้ ๆ นี่เอง ชายหนุ่มหันไปมอง ภาพที่เห็นคือร่างในชุดนอนสีขาวใบหน้าขาวซีดราวกระดาษ กำลังอ้าปากกว้าง เริ่มกรีดเสียงแหลมเล็กบาดหัวใจ มือทั้งสองกางออกถาโถมตัวเข้ามาอย่างน่ากลัว
ร่างของธมพลิกข้ามราวกั้นทางเดิน ร่วงลงมากระแทกพื้นด้านล่าง ความรู้สึกดับวูบลงทันที
มืดสนิท ความรู้สึกเลือนรางและค่อยแจ่มชัดขึ้น ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกตัว พบว่าตัวเองนอนหงายอยู่บนเตียงแต่ไม่สามารถขยับเขยื้อนร่างกายได้เหมือนเป็นอัมพาต มีเพียงความคิดที่ไล่เรียงมาเป็นฉาก ๆ เริ่มตั้งแต่วางแผนกับวารี ใช้ยาทำให้ประสาทหลอนกับวารีนจนเธอมีอาการเหมือนคนบ้า เดินถือมีดไปมาทั่วบ้าน กระทั่งถูกวารีแทงตายในห้องครัว จบลงด้วยการที่เขาซ้อนแผนสังหารวารีไปอีกคน
วารินในชุดนอนสีขาว เดินถือมีดปอกผลไม้เล่มใหญ่ยาวคืบกว่า ออกมาจากห้องครัว---ทำไมรู้สึกแบบนี้
เสียงเคลื่อนไหว ใครบางคนกำลังเปิดประตูห้องเขามา ธมรับรู้ได้ทุกอย่างแต่ขยับตัวไม่ได้ แต่พอภาพของคนที่เข้ามาในห้องปรากฏให้เห็น หัวใจก็แทบหยุดเต้น
วารีน เธออยู่ในชุดนอนสีขาว มือถือมีดทำครัวเล่มใหญ่ใบมีดมีเลือดติดอยู่ ไม่ใช่เลือดของเธอ ไม่ใช่เลือดของธม สามีผู้แสนดี แต่เป็นเลือดจากเนื้อสด—เอาอีกแล้ว! ความคิดวิปริตมาจากไหน ไม่ใช่ความคิดความรู้สึกของเขา
และ...เธอตายไปแล้ว!
.
ชื่อเดียวเอี่ยวทุกเรื่อง------เชือดไม่เงียบ เสียบเฉือนเชือด
เชือดไม่เงียบ.........เสียบเฉือนเชือด
สี่ทุ่มเศษ
วารีนในชุดนอนสีขาว เดินถือมีดปอกผลไม้เล่มใหญ่ยาวคืบกว่า ออกมาจากห้องครัว ใบมีดมีเลือดติดอยู่ ไม่ใช่เลือดของเธอ ไม่ใช่เลือดของธม สามีผู้แสนดี แต่เป็นเลือดจากเนื้อสด ที่เพิ่งหยิบมาจากตู้เย็น นำมาหั่นเป็นชิ้นในห้องครัว เธอไม่ได้ตั้งใจจะหั่นเนื้อชุ่มเลือดเพื่อปรุงอาหาร แต่หั่นเพื่อความสะใจมากกว่า ความรู้สึกเวลาถือมีด แล้วเชือดลงไปบนเนื้อของมนุษย์ คงไม่ต่างจากความรู้สึกแบบนี้มากนัก มันนุ่มเนียนแต่ซาบซ่านซึมอิ่มเอิบระทึกในอารมณ์ จนหัวใจเต้นแรง มุมปากกระตุกรอยยิ้มอย่างไม่อาจควบคุม
เธอไม่ใช่คนชอบทำร้ายใคร แต่หลัง ๆ มา ความรู้สึกเปลี่ยนไป เมื่อรู้ว่า ธม สามีแอบไปมีหญิงอื่น ความจริงเธอเองก็ไม่เคยเห็นผู้หญิงคนนั้น แต่เพื่อนสนิทของเธอ แอบส่งภาพแอบถ่าย มาให้เธอดูเป็นระยะ
วารินชอบภาพที่เนื้อแบะอ้าออก เพราะรอยกรีด ให้ความสะใจ มากกว่าการแทงเข้าไปตรง ๆ ชอบเนื้อสั่นระริกเหมือนกำลังเจ็บปวด หรือไม่ก็สั่นเทา เพราะความหวาดกลัว คล้ายปากทารกกำลังกรีดร้องโหยหวน นั่นละ---สิ่งที่เธอกำลังจะทำ ถึงเวลาแล้วสินะ หลังจากซ้อมมือมาหลายวัน
หญิงสาวเดินถือมีดขึ้นไปยังห้องนอนของธม พลางฮัมเพลงเบา ๆ ในลำคอ ระยะหลังมาเขาแยกห้องนอนกับเธอ ฆ่าเขาซะ---เสียงในหัวกระซิบอย่างชวนขนลุก เชือดให้สะใจ เสียบ สับ แล้วจึงหั่นศพเป็นชิ้น ๆ ก่อนนำไปโยนลงน้ำในคลองที่ไหนสักแห่ง
ธมยังคงเปลือยอกนอนหลับตา มีผ้าห่มคลุมร่างกายครึ่งล่าง ไม่รู้ว่ามัจจุราชกำลังมาเยือน หัวใจของวารินเต้นแรงขึ้นจนทำให้ตัวสั่นไปตามจังหวะการเต้นของหัวใจ ความเก็บกดครุ่นแค้นปะทุอยู่ในอก ผู้ชายเลว ๆ สมควรตาย
ไม่ เวลานี้ยังเชือดไม่ถนัด!
มีดเงื้อสูง แล้วจ้วงแทงลงตำแหน่งของหัวใจสุดแรง
“โอ๊ย.......”
ธมสะดุ้งเฮือกสุดตัว เบิกตาโพลงสีหน้าท่าทางเต็มไปด้วยความเจ็บปวด แผดร้องกึกก้องโหยหวนแทบไม่เป็นภาษามนุษย์ พอกระชากมีดออก ร่างของชายหนุ่มแอ่นตัวตามมีดขึ้นมา เลือดสีแดงพุ่งออกจากบาดแผล เหมือนปากเล็ก ๆ ของทารกที่กำลังกรีดร้อง พ่นเลือดออกมาด้วย ทำท่าจะผวาลุกขึ้นมา แต่กลับกลิ้งลงไปจากเตียง ไปดิ้นตะกายบนพื้นห้อง สีหน้าบ่งบอกความเจ็บปวดและไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
มือขวาของผู้เป็นสามียื่นมาคว้าข้อเท้าของวารีน และเกร็งจับไว้แน่น ขณะร่างสั่นระริกเหมือนปลาถูกทุบหัว ตายยากตายเย็นเหลือเกิน... หญิงสาวพยายามดึงเท้าหนี แต่แรงจับของคนใกล้ตายเต็มไปด้วยพละกำลังสุดชีวิต เสียงร้องของธมยังคงกึกก้องฟังแล้วสยดสยอง เสียงแห่งความตาย
วารินตาลุกวาวอย่างโมโหจัด ขนาดจะตายยังมาคว้าข้อเท้า เธอก้มตัวลงใช้มีดแทงแต่ไม่ถนัด จึงนั่งลง ใช้มีดทั้งเชือดทั้งสับทั้งแทง ชนิดไม่นับลงบนข้อมือของสามี จนเศษเนื้อปนเลือดกระจัดกระจาย มีดทำครัวในมือเล็กเกินกว่าจะสับกระดูกข้อมือให้ขาดออกจากกัน มือของธมยังไม่ยอมปล่อย
ข้างเตียงมีโต๊ะไม้ตัวเล็ก ๆ ไว้สำหรับวางสิ่งของเล็ก ๆ น้อย ๆ หญิงสาวคิดอะไรได้ ทิ้งมีดลุกขึ้นหันไปคว้าโต๊ะ ยกสุดแขนแล้วฟาดลงเต็มศีรษะของผู้เป็นสามี ถึงจะเป็นโต๊ะไม้ขนาดเล็ก แต่ก็เป็นไม้เนื้อแข็ง แรงกระทบจึงรุนแรงเต็มพิกัด เต็มกำลังของผู้ฟาด เสียงโพล้ะดังสนั่นติดต่อกันหลายครั้ง ศีรษะของธมบิดเบี้ยวแตกยับผิดรูป สั่นคลอนไปมาตามแรงฟาด แบบนี้ละที่เธออยากทำมานานแล้ว ลงนรกไปซะ ฟาด ฟาด ฟาด! ทำราวกับว่าไม่มีวันพรุ่งนี้ไว้ให้เธออีกต่อไป กะโหลกของผู้เป็นสามีเริ่มเปิดออก มันสมองและเลือดผสมปนเปสยดสยอง บางส่วนกระเด็นมาเข้าตา แต่เธอไม่สนใจ
แต่มือของธมยังไม่ปล่อยข้อเท้าของภรรยา ทุกครั้งที่ถูกฟาด มือของเขาจะกระตุก บีบหนักเข้าเป็นจังหวะตามการฟาด นี่แกขนาดตายยังไม่ยอมปล่อยฉันเหรอ วารีนโมโหจนร้องไห้ เปลี่ยนเป้าหมายมาเป็นฟาดท่อนแขนขวาของธม ฟาดแบบสุดตัวสุดแรง ระวังไม่ให้ฟาดโดนขาตัวเอง ทนได้ทนไป โต๊ะในมือแตกกระจาย เหลือแต่ขาโต๊ะข้างหนึ่ง
เธอหอบหายใจแรงจากการทุ่มเทพลังในการใช้โต๊ะเล็กฟาดเหวี่ยงแบบถวายชีวิต ทิ้งขาโต๊ะ หันไปหยิบมีดบนพื้น มาทั้งงัดทั้ง หั่นข้อมือขวาของสามี คราวนี้มือของธมแหลกเละไม่เป็นรูปไม่เป็นร่าง แต่...ยังไม่ยอมปล่อย
ให้มันรู้กันไป...เธอพยายามออกแรงลากขาลากร่างของธมติดมาด้วยจนถึงหน้าประตู จัดการวางข้อมือของชายหนุ่มให้อยู่ตรงกรอบประตู โดยที่เธอยืนอยู่ด้านนอก จากนั้นปิดประตูอัดกระแทกข้อมือนรกสุดแรง พร้อมกับล้มตัวลงพื้น เท้าหนึ่งยันบานประตู เสริมแรงช่วยลากรั้งข้อเท้าของตัวเองออกมา
ความพยายามของเธอบรรลุผล มีเสียงดังปึ๊ด!ข้อมือของธมขาดจนได้ เหลือความยาวประมาณคืบเศษติดอุ้งมือ แต่ยังจับข้อเท้าแน่นเหมือนเดิม ยังมีเลือดไหลเป็นทาง
ลุกขึ้นยืนอย่างสะใจ—มือขาดแล้วสินะเจ้าบ้า... ชุดสีขาวกลายเป็นชุดเลอะเทอะสกปรกไปแล้ว เธอรีบลุกขึ้นหายใจหอบจนตัวโยน เหมือนเพิ่งเลิกจากการวิ่งสี่ร้อยเมตรมาใหม่ ๆ แต่ไม่มีเวลาพักเหนื่อยเต็มที่ ปัญหายังไม่จบ จะต้องหาทางเอาเจ้ามือบ้าออกจากข้อเท้าให้ได้ คราวนี้น่าจะดูง่ายหน่อย เพราะไม่มีน้ำหนักของธมลากรั้ง เอาอย่างไรดี...ตามแล้วยังเกาะไม่ปล่อย จองล้างจองผลาญ
ห้องครัว ---เธอนึกถึงห้องครัว มีอุปกรณ์ทางช่างหลายอย่างอยู่ในกล่อง จะต้องจัดการมือนรกให้ได้
ขณะเดินลงไปชั้นล่าง เจ้ามือนรกที่จับข้อเท้าแกว่งไปมาตามจังหวะก้าวเดินอย่างน่าขนลุกขนพอง ทิ้งรอยเลือดเล็ก ๆ เป็นทางตามมาด้วย
พอลงมาถึงห้องครัว ก็ต้องแปลกใจที่เห็นร่างของผู้หญิงคนหนึ่งในชุดนอนสีขาว ยืนหันหลังนิ่ง ใครกันกล้าบุกรุกเข้ามาในห้องครัว เรือนผมยาวสยายให้ความรู้สึกคุ้น ๆ วารีนกระชับมีดในมือแน่น ไม่...ไม่มีมีดในมือ เธอเผลอทำหล่นไว้ตอนไหน
หญิงสาวแปลกหน้าหันทั้งตัวมามอง พร้อมรอยยิ้ม
“วารี...” วารีนหลุดอุทานออกมา เมื่อมองเห็นหน้าถนัดชัดเจน นั่นเป็นฝาแฝดของเธอเอง “เธอ...ลงมาทำอะไรที่นี่”
“แล้วเธอล่ะ มาทำอะไร” วารีย้อนถามพลางเดินตรงเข้ามาใกล้ ใบหน้ายังคงมีรอยยิ้มนุ่มนวลตามวิสัยของเธอ
“เปล่า...” วารีนตอบพลางถอยหลังกรูด แต่ช้าเกินไปเสียแล้ว มีดในมือของวารีแทงเข้าหน้าอกของคู่แฝด วารีนรู้สึกเจ็บแปลบบริเวณหัวใจ จนต้องกรีดร้องออกมาเสียงกรีดร้องผสมผสานระหว่างความเจ็บปวด ความไม่เข้าใจ ดังก้องไปทั้งบ้าน จากนั้นความมืดดำหนักอึ้งก็เอ่อล้นท่วมท้นขึ้นมาอย่างรวดเร็วจนความรู้สึกดับวูบลง
วารีดึงมีดออกมาจากร่างไร้วิญญาณของคู่แฝด ใช่แล้ว การฆ่าคนให้ความรู้สึกอย่างที่คิดไว้จริง ๆ มันนุ่มเนียนแต่ซาบซ่านซึมอิ่มเอิบระทึกในอารมณ์ จนหัวใจเต้นแรง มุมปากกระตุกรอยยิ้มอย่างไม่อาจควบคุม
เธอไม่ได้โกรธเกลียดอะไรคู่แฝด เพียงแต่วารีนมาอยู่กลางระหว่างเธอกับธมเท่านั้น เธอหลงรักสามีของคู่แฝดแบบไม่มีเหตุผล แต่ความรักมันก็อยู่เหนือเหตุผลอยู่แล้ว จะมีสักกี่คนที่จะเอาเหตุผลมาจัดการกับปัญหาความรักของตัวเอง ส่วนใหญ่ใช้อารมณ์กันมากกว่า
เงยมือขึ้นมอง เห็นธมกำลังยืนมองจากประตูครัวมาด้วยใบหน้าเรียบเฉย
“เรามาช่วยกันจัดการเธอดีกว่า” วารีนบอกพลางโยนมีดในมือให้ “หั่นออกเป็นชิ้นเอาลงถุงดำ ไม่ต้องห่วงค่ะ กล้องวงจรปิดในห้องครัวใช้ไม่ได้แล้ว”
ใช่ ฝีมือเธอเอง กล่องวงจรปิดทุกตัวในบ้านใช้งานได้ ยกเว้นในห้องครัว ฝีมือของเธอเอง เธอจงใจทำให้ภาพวงจรปิดในบ้านบันทึกภาพของวารีนที่เดินถือมีดแกว่งไปมาเหมือนคนบ้า อันเป็นผลจากยาหลอนประสาทที่เธอใส่เข้าไปในเครื่องดื่มในคู่แฝดดื่มจนประสาทหลอน เป็นการป้องกันไว้ก่อนถ้าเกิดตำรวจจับได้ เธอจะได้อ้างว่าป้องกันตัวจากคู่แฝดผู้บ้าคลั่ง
ธมยังคงยืนนิ่งนอกประตูครัว จนวารีต้องร้องบอกไปอีกครั้ง ให้เข้ามาช่วยกัน
“คุณฆ่าวารีน” ธมพูดกลับมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงแววอำมหิตเลือดเย็น “เธอเอามีดแทงเธอจนตาย”
“อะไรกันคะ ธม คุณพูดอะไร เราร่วมมือกันนะคะ”
“ไม่ คุณทำคนเดียว” พูดจบชายหนุ่มก็หันหลังก้าวเดินหนีออกไปบนชั้นสองอย่างไม่สนใจ วารีพอตั้งสติได้ก็กรีดร้องอย่างคาดไม่ถึงและคั่งแค้นเสียใจกับความรู้สึกของการถูกหักหลัง เธอถือมีดวิ่งขึ้นบันไดตามธมไปทันที ขณะจะถึงตัวชายหนุ่มหันหลังกลับ มีดในมือแทงสวนเข้าตำแหน่งหัวใจของวารีอย่างแม่นยำราวคำนวณไว้แล้ว เสียงกรีดร้องของหญิงสาวที่คั่งแค้น กลับกลายเป็นเสียงร้องแห่งความเจ็บปวด จากนั้นความมืดดำหนักอึ้งก็เอ่อล้นท่วมท้นขึ้นมาอย่างรวดเร็ว จนความรู้สึกดับวูบลง
“ความจริงกล้องวงจรปิดในบ้าน ชำรุดทุกตัวนั่นละที่รัก” เขากระซิบข้างหูร่างไร้วิญญาณ ต่อไปก็เหลือเพียงการจัดฉากในคู่แฝดทำร้ายต่อสู้กันคนเสียชีวิตทั้งสองคน
ธมนึกถึงพินัยกรรมของภรรยา เธอไม่มีญาติพี่น้องอื่นนอกจากวารี เมื่อทั้งคู่เสียชีวิต เงินทองมรดกของภรรยาที่ยังเหลืออยู่มากจะต้องเป็นของเขาในที่สุด ไม่ใช่เรื่องยากในการทำให้คู่แฝดแตกคอกัน กิเลสตัณหาแห่งมารพลังรุนแรงในการทำลายอยู่แล้ว
ไฟฟ้าบนเพดานหลายดวงดับวูบลงกะทันหัน ชายหนุ่มจ้องมองอย่างแปลกใจ เป็นไปไม่ได้ที่หลอดไฟจะเกิดความเสียหายพร้อมกัน มีบางอย่างผิดปกติ
ธมคะ..”
เสียงของใครบางคน เรียกชื่อของเขามาจากมุมมืด ชายหนุ่มหันรีหันขวาง ก่อนจะพบว่าร่างไร้วิญญาณของวารีที่นอนกองอยู่บนพื้นหายไปเสียแล้ว ธมใจหายวาบ เป็นไปได้ไหมว่าเธอยังไม่ตาย แต่รอยเลือดบนพื้นหายไปไหน
คนหนีตาย จะมีเวลามาเช็ดรอยเลือดอย่างนั้นหรือ ไม่ เป็นไปไม่ได้
“ธมคะ” เสียงร้องดังมาอีก คราวนี้ดังมาจากด้านข้างใกล้ ๆ นี่เอง ชายหนุ่มหันไปมอง ภาพที่เห็นคือร่างในชุดนอนสีขาวใบหน้าขาวซีดราวกระดาษ กำลังอ้าปากกว้าง เริ่มกรีดเสียงแหลมเล็กบาดหัวใจ มือทั้งสองกางออกถาโถมตัวเข้ามาอย่างน่ากลัว
ร่างของธมพลิกข้ามราวกั้นทางเดิน ร่วงลงมากระแทกพื้นด้านล่าง ความรู้สึกดับวูบลงทันที
มืดสนิท ความรู้สึกเลือนรางและค่อยแจ่มชัดขึ้น ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกตัว พบว่าตัวเองนอนหงายอยู่บนเตียงแต่ไม่สามารถขยับเขยื้อนร่างกายได้เหมือนเป็นอัมพาต มีเพียงความคิดที่ไล่เรียงมาเป็นฉาก ๆ เริ่มตั้งแต่วางแผนกับวารี ใช้ยาทำให้ประสาทหลอนกับวารีนจนเธอมีอาการเหมือนคนบ้า เดินถือมีดไปมาทั่วบ้าน กระทั่งถูกวารีแทงตายในห้องครัว จบลงด้วยการที่เขาซ้อนแผนสังหารวารีไปอีกคน
วารินในชุดนอนสีขาว เดินถือมีดปอกผลไม้เล่มใหญ่ยาวคืบกว่า ออกมาจากห้องครัว---ทำไมรู้สึกแบบนี้
เสียงเคลื่อนไหว ใครบางคนกำลังเปิดประตูห้องเขามา ธมรับรู้ได้ทุกอย่างแต่ขยับตัวไม่ได้ แต่พอภาพของคนที่เข้ามาในห้องปรากฏให้เห็น หัวใจก็แทบหยุดเต้น
วารีน เธออยู่ในชุดนอนสีขาว มือถือมีดทำครัวเล่มใหญ่ใบมีดมีเลือดติดอยู่ ไม่ใช่เลือดของเธอ ไม่ใช่เลือดของธม สามีผู้แสนดี แต่เป็นเลือดจากเนื้อสด—เอาอีกแล้ว! ความคิดวิปริตมาจากไหน ไม่ใช่ความคิดความรู้สึกของเขา
และ...เธอตายไปแล้ว!
.