สวัสดีค่ะ เรามีเรื่องกลุ้มใจมากๆเลยค่ะ คือเรารู้สึกว่าตัวเอง 'แปลก' ขึ้นทุกวันๆ แต่ไม่รู้เหมือนกันค่ะว่าเป็นอะไร แต่เราไม่อยากเป็นแบบนี้แล้ว..
     เราจะมีอาการ เศร้าโดยไม่มีสาเหตุ รู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียวทั้งๆที่รอบข้างก็มีครอบครัว มีเพื่อนฝูงที่รักเรามากมาย แต่เรากลับรู้สึกโดดเดี่ยว ห่อเหี่ยวตลอดเวลา รู้สึกน้อยใจ ทั้งๆที่ไม่มีเรื่องให้เราต้องน้อยใจเลย เวลาคนรอบข้างทำผิด เรามักจะโทษว่าเป็นความผิดของตัวเราเองเสมอ..โทษตัวเองจนคิดว่าถ้าไม่มีเราสักคน คนรอบข้างคงจะมีความสุขขึ้น เราเลยมีความคิด 'อยากตาย' บ่อยครั้ง เคยหยิบมีดมาเกือบแทงตัวเองแล้วหลายรอบ แต่สุดท้ายก็จะทรุดลงกับพื้นแล้วร้องไห้ตลอด
     พอมาช่วงหลังๆ เราจะเริ่มพกมีดคัตเตอร์ไปโรงเรียนทุกๆวัน โดยใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อ พอเราไปเข้าห้องน้ำ เราก็จะใช้มีดคัตเตอร์กรีดข้อมือ หรือแขน ขา ตัวเองเบาๆ แค่พอให้เลือดมันไหลแล้วเราก็จะถ่ายรูปเลือดที่ไหลอยู่ไว้ดู เรารู้สึกว่ามันสวย มันน่าหลงไหล แต่ในใจลึกๆเราอยากจะแทงเข้าไปให้ลึกกว่านี้เพราะเรารู้สึกขยะแขยงตัวเองเต็มทน แต่ก็ยังไม่กล้า หลังจากนั้น...เราก็เลียแผลตัวเอง เราจะทำแบบนี้แทบทุกวัน เคยห้ามตัวเองแล้ว แต่มันทำไม่ได้ ถ้าหากวันไหนเราไม่ได้กรีดแขน ตบหน้าตัวเอง หรือทำให้ตัวเองเจ็บ เราจะทรมานมากๆ มันเหมือนกับเราเสพติดความเจ็บปวดไปแล้ว  เราไม่กล้าเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟัง ทุกคนจะต้องรังเกียจเรา เราต้องกลายเป็นคนวิปริตในสายตาพวกเขา เราต้องทำยังไงคะ? แล้วสรุป...เราเป็นอะไรกันแน่

ปล.กระทู้นี้เป้นกระทู้แรกของเรา ถ้าหากแท็กผิดห้องหรือผิดพลาดยังไงเราก็ขอโทษด้วยจริงๆนะคะ