เป็นความฝังใจตั้งแต่วัยเด็กค่ะ.. ครอบครัวเราพ่อกับแม่เลิกกัน จำความได้ถึงภาพที่วนในสมองตลอด คือ พ่อไม่กลับบ้าน ส่วนแม่ก็เอาแต่ไปงานเลี้ยง สังคมนอกบ้านกับที่ทำงาน จำได้ว่าแม่กลับบ้านดึกบ่อย ๆ เดี๋ยวก็ไปงานเลี้ยง ที่บ้านจะเป็นรั้วรอบขอบชิดมีบ้านสามหลังคือ มีบ้านปู่ย่า ป้า ลุง อยู่ด้วยกัน บ้านอาแล้วก็บ้านเรา เป็นครอบครัวใหญ่แต่พอมืดค่ำทุกคนก็ปิดประตูอยู่ในบ้านตัวเองส่วนบ้านเราคือมีแค่เรากับน้อง จำได้แม่นภาพติดตาว่าเคยนั่งกอดกับน้องร้องไห้สองคนเพราะเหงา เพราะคิดถึงพ่อกับแม่ ด้วยมีภาพเปรียบเทียบคือบ้านอาเป็นครอบครัวที่อบอุ่นมากก พ่อ แม่ ลูก อบอุ่นและมีความสุข ที่สำคัญบ้านอยู่ติดกันแต่บ้านเราคือเหลือกันอยู่สองคนในบ้านมันจึงเป็นภาพที่สะเทือนความรู้สึกทุกครั้งที่คิดถึง ติดอยู่ในสมองสลัดไม่หลุดเลย แล้วเราก็จะไม่ผูกพันกับพ่อแม่เท่าไหร่ เป็นเด็กที่โตมากับปู่ย่า รักปู่มากนอนกับปู่ตั้งแต่เด็กไปตลาดกับปู่ตลอด คล้าย ๆ อยู่กับก๋งอะแหละ.. แต่ในใจก็เหมือนแอบน้อยใจแม่ตัวเองตลอด แม่ไม่เคยชื่นชมอะไรลูกเลย ไม่ว่าเรา (ในวัยเด็ก) จะทำอะไรดีๆ ก็ตาม เช่น ได้เป็นหัวหน้าห้องนะ ได้เป็นตัวแทนโรงเรียนนะ จะตื่นเต้นดีใจมาบอกแม่แต่แม่คือจะเฉย ๆ แบบแม่ไม่เคยชื่นชมลูกตัวเองเลย ก็จะเฟลๆ แต่กับลูกคนอื่นมักจะเห็นแม่ชื่นชมออกหน้าอยู่เสมอ ๆ แม่ไม่ค่อยสนใจอะไรเท่าไหร่พูดคุยกันก็น้อย จะเป็นแบบนี้เสมอมาคือให้ความชื่นชมลูกคนอื่นแต่กับลูกตัวเองคือเงียบบ 

ปัจจุบันนี้พ่อก็เสียไปห้าปีแล้ว เราไม่ได้อยากว่าแม่ตัวเองเพราะรู้ว่ามันบาป แค่อยากบอกผ่านทางนี้ว่าเราที่เป็นลูกก็น้อยใจมาตลอด ภาพที่นั่งกอดกับน้องร้องไห้ตอนวัยเด็กมันก็ยังอยู่ในใจเสมอ... ปัจจุบันน้องสาวเราก็เป็นโรคซืมเศร้าด้วย 

แค่สงสัยว่ามันจะเกี่ยวกับความทรงจำอะไรแบบนี้มั้ยนะ...

ปล. (เราอายุ 40+ , น้องสาว 30+)