ก่อนหน้านี้เราเป็นลูกคนเดียวมาตลอด จนกระทั่งแม่แต่งงานใหม่......
ในวันแต่งงานยังจำขึ้นใจ เราเอ่ยปากถามกับแม่เองว่า เเม่จะมีน้องใหม่ไหม และแม่ให้คำตอบว่าไม่ 
หลังจากนั้นผ่านไปสองเดือน แม่ก็ท้องลูกชายและฉันก็กลายเป็นพี่คนโต ตอนที่รู้คือโลกสลายมาก แต่ยายไม่ให้ร้องไห้เพราะกลัวว่าพ่อเลี้ยงจะไม่ชอบเรา

จนกระทั่งเวลาผ่าน การเลี้ยงลูกต่างๆก็ถูกเปรียบเทียบมากขึ้น 
ในเรื่องเรียน แม่จะเข้มงวดกับเรามาก เกรดต้องไม่ต่ำกว่า 3.5 เราเรียนแบบหัวแตกเครียดแทบตาย 
แต่กับน้อง แม่บอกแค่ว่าแค่ตั้งใจเรียนก็พอแล้ว ไม่ต้องซีเรียส เราแบบ เอ้าา คือหน้ามือเป็นหลังตีนแท้ 

เราอยากได้อะไรแม่ก็จะต้องมีข้อแลกเปลี่ยนเช่น เรียนให้ได้ติด 1-10 สิ จะซื้อให้ ไม่งั้นก็เก็บเงินซื้อเองจะได้ภูมิใจ
แต่กับน้อง แค่น้องพูดว่าช่วงนี้ฝุ่นเยอะ พ่อแม่พาไปซื้อเครื่องฟอกอากาศ เรียนออนไลน์ซื้อคอมให้ ซื้อไอแพดให้ ซื้อไอโฟนให้ ต่างกับเราที่กว่าจะได้ซื้อโทรศัพท์คือ เรียนจบจนทำงาน ถึงจะมีโอกาสได้ซื้อ
เราเรียนมหาลัยค่าเทอม 22,000 น้องเรียนสาธิต ค่าเทอม 25,000+ แม่ให้เงินใช้อาทิตย์ละ 1,000 ซึ่งเอาจริงๆมันไม่พอเว้ย พอเราขอเพิ่มให้เหตุผล ก็โดนว่า ว่าใช้เงินเปลือง หาเงินเองได้รึไง แต่กับน้องแม่ไม่เคยบ่นเลย งง นี่ฉันถูกเก็บมาเลี้ยงป่าวเนี่ย
พี่คนโตแปลว่าทำงานบ้านทุกอย่าง มีอยู่วันหนึ่งฉันให้น้องไปล้างจาน แม่ตกใจ เพราะปกติพ่อแม่ไม่เคยใช้น้องล้างจานเลย ฉันก็แบบ เห้ยมันโตละนะ จะไม่ทำอะไรเลยหรอ 
คือจริงๆก็แอบน้อยใจ แต่บางอย่างมันก็ทำให้เรารู้สึกว่า หรือเป็นเพราะเราที่เป็นลูกติด ไม่ใช่ลูกแท้ๆของเขา จะไปงอแงอยากได้มันคงจะไม่เหมาะ 
จนเวลาล่วงเลผ่านไปมันก็ยังฝังใจอยู่ดี ทุกวันนี้พ่อแม่ก็สปอยน้องไม่หยุด เราได้แต่นั่งมองเป็นตัวประกอบมากเวอร์ 

เรากับน้องอายุห่างกัน 12 ปี ซึ่งตอนนี่เราทำฃานหาเงินเองไม่ซีเรียสละ แต่พอนึกย้อนที่ผ่านมาคือมันน่าน้อยใจจริงๆนะ ที่เลี้ยงเราแบบนี้ แต่เลี้ยงเราอีกแบบ เข้าใจว่าเลี้ยงลูกแต่ละคนไม่เหมือนกัน แต่ก็ต่างกันเกิน 
ถึงจะเป็นลูกติด แต่ฉันก็อยากได้รับความรักแบบที่น้องได้บ้าง