สวัสดีค่ะ คือเราขอเล่าเรื่องราวผ่านพันทิปเราเป็นคนบ้านนอก เเต่เเม่ของเราอยากให้เราย้ายมาเรียนในกทม. ตอนขึ้น ม.4 มันดีมากๆ จนกระทั่งเราย้ายขึ้นมา ตอนนั้นตากับยายโกรธมากเพราะเขาทะเลาะกับเเม่เเละไม่อยากให้เราย้ายมา เเต่ที่เราย้ายมานั้น เหตุผลมันเด็กน้อยมากๆ เพราะเราอยากมีห้องส่วนตัวตอนที่เราอยู่บ้านนอก บ้านเราเป็นห้องโล่งๆ ไม่มีห้องกั้น นอนรวมกับตายาย เเต่พอย้ายมาสักพักเเม่เราก็ย้ายไปอยู่หอที่มีห้องเเยก จนผ่านไป 3 เดือน ตอนนั้นเเม่เรามีรถค่ะ รถปิกอัพ ซึ่งตายายเป็นคนส่งค่ารถจนหมด เเละเเม่บอกตายายว่าขอเอารถมาใช้ เเละจะส่งให้เดือนละ 7 พัน เเต่ก็ไม่เคยส่งค่ะ เเละก็เอารถไปเข้าไฟเเนตซ์ จนโดนยึด เเต่ก็โกหกตายายว่ารถยังอยู่ เราก็ไม่รู้จะทำยังไงค่ะ เลยไม่ได้บอกอะไรตายายไป ผ่านไป 3 เดือนเราก็ต้องย้ายออกค่ะ เพราะเเม่ไม่มีเงินจ่ายค่าหอตั้งเเต่เดือนเเรกติดมาเรื่อยๆ เเละก็ย้ายมาอยู่หอที่เป็นห้องรวม ตอนที่ย้ายมาเเม่มีเเฟนใหม่ค่ะ คือพ่อเลี้ยง เเละฉันก็ได้มารู้ความจริง เเม่โกหกว่าทำงานราชการ เเต่ความจริงเป็นเเม่บ้าน ส่วนพ่อเลี้ยงนั้นเขามีเมียอยู่เเล้ว เเต่เเม่มาอยู่กินกับเขาโดยที่มารู้ทีหลังว่าเขามีเมีย เเต่เขาก็ไม่ได้ติดต่อกับเมียเขานะคะ จะให้อธิบายสั้นๆก็คือ เลิกเเต่ไม่ได้จดทะเบียนหย่า นั่นล่ะค่ะเป็นจุดเริ่มต้นของชีวิตเรา พอมาอยู่หอรวมซึ่งไกลจากโรงเรียนเรามากๆ เราก็ต้องตื่นเเต่เช้าเเต่เรื่องนี้เราทนได้ค่ะ ส่วนเรื่องที่รับไม่ได้จริงๆก็คือ เเม่ไม่หางานทำเลย มีงานเเม่บ้านที่เขาจ้างเป็นบางวันซึ่งเเม่ก็โกหกพ่อเลี้ยงอีกค่ะ ว่าทำงานกับเจ้านายที่เป็นราชการ บางวันก็คุยโทรศัพท์คนเดียว เหมือนว่าเจ้านายโทรมาว่าไม่ให้ไปทำงาน บางทีก็ปลอบเสียงเป็นคนนู้นคนนี้ เเละก็เคยอารมณ์ขึ้น ตอนทะเลาะกับพ่อเลี้ยงค่ะเรื่องให้เขาหย่ากับเมียเขา เเละที่จุดพีคก็คือ เเม่โกหกว่าเเม่เป็นโรคมะเร็งค่ะ ซึ่งทุกคนเชื่อมากๆรวมทั้งตายาย ทั้งโกหกว่าไปทำคีโม เเต่ส่งรูปในเนตมาให้ฉัน เเละหวังว่าฉันจะเชื่อ มีอยู่วันหนึ่ง ฉันต้องนอนกับพ่อเลี้ยง 2 คน ซึ่งตอนนั้นยายป่วย ทำให้เเม่ต้องกลับไปดูเเลตอนกลางคืนปกติดีค่ะ เเต่ตอนเช้ามืด พ่อเลี้ยงก็มาตรงที่นอนของฉันพยายามจะทำไม่ดี ซึ่งตอนนั้นคือกลัวมากๆ เเต่เขาก็ไม่ได้ทำค่ะ เพราะเราเป็นคนเสียงดังเลยพูดออกเเนวตะโกน วันรุ่งขึ้นฉันก็โทบอกเเม่ เเละเเฟนของฉันก็มารับเพราะอยู่ต่อไปคงไม่ดีเเน่ๆ เเม่โกรธจนเราต้องย้ายหนี ซึ่งหนีไปเเบบตัดขาด 2 วันค่ะ เเตหลังจากนั้น เเม่ทิ้งให้ฉันนอนคนเดียว เเละเเม่ก็ไปนอนกับพ่อเลี้ยง เเละก็มีเหตุการณ์ที่เราต้องไปบ้าน ตายายไม่รู้เรื่องนี้เลยค่ะ เราจึงต้องทำตัวปกติซึ่งพ่อเลี้ยงก็ไปด้วย พอกลับมาเเม่ก็ถามเราว่ากลับมาอยู่ที่นี่ไหม (หมายถึงกับพ่อเลี้ยงนะคะ) เราบอกไม่ ซึ่งพ่อเลี้ยงก็อยู่ด้วยค่ะ เเม่ตอบกลับมาว่า ไม่ยังไงล่ะ จะอยู่ยังไง เเม่เหนื่อย ประโยคในใจฉันตอนนั้นคือ เเม่ถามทำไมทั้งๆที่ตัวเองเป็นคนเลือก พอกลับบมาฉันต้องอยู่อย่างหวาดระเเวง เรื่องเงินเราจะเข้ามหาลัยก็ไม่พร้อมสักอย่าง เราขายของก็เอาเงินเรา อีกเรื่องหนึ่งเรามีน้องชายค่ะเเต่คนละพ่อ เเม่รักน้องมากกว่าฉัน อันนี้ไม่ได้น้อยใจนะคะ เพราะส่วนตัวไม่ใช่คนขี้น้อยใจเลยค่ะ ที่รู้ก็คือ วันนั้นเรา เเม่ น้องเรา ไปซื้อของที่ตลาด เเล้วน้องไม่สบายจึงอ้วกออกมา เเละเราก็จะกลับบ้านตอนนั้นเอารถมอไซไปค่ะ เเม่ก็ด่าเรากลางไฟแดงว่า ไม่เอามือบังหน้าน้องล่ะ ทั้งๆที่มือทั้งสองข้างของเราอุ้มน้องอยู่ เเละเราเมื่อยมาก เราก็ร้องไห้ออกมาเเต่เเม่ไม่รู้นะคะ เราควรจะทำยังไงต่อดีคะ เราอยากใช้ชีวิตมหาลัยให้ดีขึ้น เราควรจะไปจากที่นี่ไหม