คือหนูเหมือนอยู่กับปู่ย่ามาตั้งแต่เด็กๆพ่อแม่หนูก็แยกทางกันตั้งแต่อายุน้อยๆที่ไม่ได้อยู่กับพ่อก็เพราะว่าพ่อไปทำงานที่ต่างประเทศค่ะแม่หนูก็มีครอบครัวใหม่ ทั้งชีวิตหนูเลยได้อยู่แต่กับย่า บางทีหนูก็รู้สึกน้อยใจที่ไม่ได้อยู่กับพ่อแม่เหมือนเด็กคนอื่น ย่าก็ไม่ได้เข้าใจหนูแล้วหนูก็คิดว่าย่ารักหนูน้อยมากๆ หนูทำอะไรก็ไม่เคยจะดีในสายตาย่า ชอบเอาเรื่องของหนูไปนินทากับเพื่อนบ้านหรือพูดให้คนในบ้านฟังเสมอ หนูไม่ค่อยมีใครให้ระบายเลยตัดสินใจมาขอกำลังใจจากทุกคนค่ะ ปกติหนูเป็นคนร้องไห้ง่ายมากๆเป็นเด็กขี้น้อยใจ ชอบเรียกร้องความสนใจ โดนดุหรือตะคอกใส่หนูก็ร้องไห้แล้ว จริงๆหนูก็ไม่ได้อยากจะร้องไห้หรอกค่ะ แต่น้ำตาหนูมันไหลมาเองเป็นแบบนี้มานานมากเเล้วตั้งแต่เด็กๆ ชีวิตหนูตอนนี้มีแต่พ่อที่เข้าใจ แต่หนูก็ไม่ค่อยอยากจะเล่าอะไรให้พ่อฟังเพราะว่ากลัวพ่อไม่ทีกำลังใจทำงานค่ะ หนูอยู่ในครอบครัวที่มีแต่นินทากัน พอต่อหน้าก็พูดดีแต่ลับหลังคนละแบบ รวมไปถึงอนของหนูด้วยคือลูกย่าอีกคน ชอบเอาเรื่องของหนูไปนินทาว่าหนูนอนตื่นสายหรือไม่เอาไหนไม่ทำอะไร ทั้งๆที่เขาไม่รู้อะไรเลย หนูพยายามจะไม่เก็บเอามาใส่ใจแล้ว แต่มันทำไม่ได้จริงๆ บางที่หนูก็รู้สึกว่าตัวเองไร้ค่า ไม่มีอะไรดีเลยแต่หนูสู้หนูอดทนเพราะหนูรักพ่อ หนูไม่ได้อยู่กับพ่อตั้งแต่อายุ9ขวบ จนตอนนี้อายุ16ปีแล้วค่ะ หนูไม่เคยได้กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตาเลยตั้งแต่จำความได้ เหมือนมีแค่พี่กับน้องสองคน หนูรู้สึกอิจฉาคนอื่นๆที่เขามีครอบครัวที่เข้าใจ หนูรู้สึกน้อยใจมากๆ แบบนี้เรียกขาดความอบอุ่นมั้ยคะ?
หนูอยากรู้ว่าตอนนี้หนูกำลังเป็นโรคซึมเศร้าหรือขาดความอบอุ่นอยู่มั้ย
คือหนูเหมือนอยู่กับปู่ย่ามาตั้งแต่เด็กๆพ่อแม่หนูก็แยกทางกันตั้งแต่อายุน้อยๆที่ไม่ได้อยู่กับพ่อก็เพราะว่าพ่อไปทำงานที่ต่างประเทศค่ะแม่หนูก็มีครอบครัวใหม่ ทั้งชีวิตหนูเลยได้อยู่แต่กับย่า บางทีหนูก็รู้สึกน้อยใจที่ไม่ได้อยู่กับพ่อแม่เหมือนเด็กคนอื่น ย่าก็ไม่ได้เข้าใจหนูแล้วหนูก็คิดว่าย่ารักหนูน้อยมากๆ หนูทำอะไรก็ไม่เคยจะดีในสายตาย่า ชอบเอาเรื่องของหนูไปนินทากับเพื่อนบ้านหรือพูดให้คนในบ้านฟังเสมอ หนูไม่ค่อยมีใครให้ระบายเลยตัดสินใจมาขอกำลังใจจากทุกคนค่ะ ปกติหนูเป็นคนร้องไห้ง่ายมากๆเป็นเด็กขี้น้อยใจ ชอบเรียกร้องความสนใจ โดนดุหรือตะคอกใส่หนูก็ร้องไห้แล้ว จริงๆหนูก็ไม่ได้อยากจะร้องไห้หรอกค่ะ แต่น้ำตาหนูมันไหลมาเองเป็นแบบนี้มานานมากเเล้วตั้งแต่เด็กๆ ชีวิตหนูตอนนี้มีแต่พ่อที่เข้าใจ แต่หนูก็ไม่ค่อยอยากจะเล่าอะไรให้พ่อฟังเพราะว่ากลัวพ่อไม่ทีกำลังใจทำงานค่ะ หนูอยู่ในครอบครัวที่มีแต่นินทากัน พอต่อหน้าก็พูดดีแต่ลับหลังคนละแบบ รวมไปถึงอนของหนูด้วยคือลูกย่าอีกคน ชอบเอาเรื่องของหนูไปนินทาว่าหนูนอนตื่นสายหรือไม่เอาไหนไม่ทำอะไร ทั้งๆที่เขาไม่รู้อะไรเลย หนูพยายามจะไม่เก็บเอามาใส่ใจแล้ว แต่มันทำไม่ได้จริงๆ บางที่หนูก็รู้สึกว่าตัวเองไร้ค่า ไม่มีอะไรดีเลยแต่หนูสู้หนูอดทนเพราะหนูรักพ่อ หนูไม่ได้อยู่กับพ่อตั้งแต่อายุ9ขวบ จนตอนนี้อายุ16ปีแล้วค่ะ หนูไม่เคยได้กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตาเลยตั้งแต่จำความได้ เหมือนมีแค่พี่กับน้องสองคน หนูรู้สึกอิจฉาคนอื่นๆที่เขามีครอบครัวที่เข้าใจ หนูรู้สึกน้อยใจมากๆ แบบนี้เรียกขาดความอบอุ่นมั้ยคะ?