คือ  เรื่องมีอยู่ว่า  พ่อกับแม่เลิกกัน หนูอยู่กับปู่ย่าและพ่อ พ่อไม่ค่อยเลี้ยงหนูส่วนมากจะเป็นคุณปู่ ตอนเด็กๆก็ไม่รู้สึกไรน้ะค้ะ แต่พอยิ่งโตเหมือนยิ่งขาดอะไรไป หนูอยู่บ้านคนเดี๋ยวมาตั้งแต่เด็กนอนคนเดียว (เพราะพวกท่านทำงานไปต่างจังหวัดตลอด ถ้าอยู่ก็จะอยู่กับปู่ซะส่วนมาก)ทำไรก้ส่วนมากทำเอง ซักผ้า ถูบ้าน ล้างขายเองมาตลอดจนอยู่ป.4เทอม2 พวกท่านย้ายไปอยู่ตจว. ช่วงนั้นก็เฉยๆน้ะ คิดว่าเก่งแล้วอยู่ได้ (อยู่กับญาติๆ) พอปิดเทอมหนูก้ไปอยู่กับพวก เป็นอย่างนี้จนถึงป.6 พอจบป.6หนูก็ย้ายไปอยู่กับพวกท่าน เพราะญาติๆที่อยู่ด้วยชอบแขวะ ต้องหน้าก็ดี หลังก็นินทรา เพราะหนูเป็นไฮเปอร์รู้มาก แล้วท่านสมัย ญาติๆเป๋นพวกไม่อยากให้ใครได้ดี ถ้าไม่ใช่ลูกหลานแท้ก็จะเหยียบให้จมดินอะไรประมาณนี้ หนูก้เลยไปอยู่ต่างจังหวัด แต่ก็ไม่มีคนดูแลอีกตามเคย เลยติดเพื่อน ตามภาษาเด็กขาดความอบอุ่น  แต่ก็ยังตั้งใจเรียนอยู่พอสมควร แต่เกรดแย่ลงเยอะจากตะก่อน บ้านหนูมี2หลัง ป๋าอยู่กับแม่ใหม่อีกหลัง ย่ากับปู่อยู่อีกหลัง หนูอยากกับปู่กับย่า เพราะหนูเข้ากับแม่ใหม่ไม่ได้ อยู่บ้านปู่ย่า ข้างบ้านก็ติดเหล้าติดยา แล้วหนูก็อยู่คนเดียว หนูเลยขอกลับกรุงเทพ มาปรับปรุงตัวใหม่ ม.2 หนูก็เรียนกรุงเทพ แต่ปัญหาคือ คนที่อยู่ด้วยนั้นเค้าบ่นเยอะแล้วแตาละคำพูดแทงใจดำทั้งนั้นแบบ "ไม่มีใคเค้าเอาแล้วยังทำนิสัยแบบนี้อีก รู้ไหมว่ามีแต่คนผลักแกมาให้เลี้ยง"อะไรแบบนี้ รู้สึกเหมือนเป็นขยะไงไม่รุ้ แต่หนูก็ทนๆไป ทำไรก็เหมือนไม่ถูกใจสักอย่าง หนูทำงานบ้านเก่ง เรื่องเข้าครัวก็พอทำได้ ภาระหลายอย่างที่หนูต้องทำก็เยอะอยู่ คนที่เลี้ยงหนู เค้าไม่ค่อยให้หนูซื้อเสื้อผ้าคือการซื้อเสื้อผ้านั้นมันเป็นปกติของหนู ตะก่อนยอมรับว่าใช้เงินเยอะ อาทิตย์หรือใช้เป็นพันไม่รวมค่าขนมไปร.ร แต่พอมาอยู่นี้ใชิน่อยมากการเรียนล้วนๆ หนูก็หาเงินใช้เองโดยรับมาการองมาขาย ขายครีม ขายคัพเค้กทำเอง ขายดีมากแต่หนูก็โดนว่าอีก คือกระดิกทำอะไรไม่ได้เลย ตินั้นตินี้ บางทีก็ท้อน้ะ ทำไรก็ไม่ดีไปซะหมด บางทีเหนื่อยก้แอบร้องไห้บาง พักหลังไม่ว่าเลยไม่ได้โทหาปู่(รักปู่มากท่านคือโครตกำลังใจ และแกก็แก่มากแล้วยังทำงานหาเงินมาให้ใช้ หน้ามืด ล้มหน้าคว่ำ หลังแกช้ำเป็นสีม่วงๆเห็นแล้วก็กั้นน้ำตาไม่อยู่ ช้ำเป็นปีๆแล้วทำไงก็ไม่หาย แกป่วยมากแต่ไม่ยอมหยึดทำไรหักโหมอยู่เรื่อยไรแบบนี้ ห่วงแกมากร้องไห้และเครียดบ่อยมากเรื่องแก)ป๊าก็ไม่ค่อยมาดูแล คือหนูเหนื่อยมากที่ต้องรับรู้อาการของปู่แย่ลงทุกวันๆ และตอนนี้หนูก้มาอยู่กับพี่แกมีลูกคนหนึ่ง คือต้องยอมทุกอย่าง ไม่ได้ก็ร้องไรแบบนี้ น้องชอบแย่งโทสับไปเล่นคือ หนูติดโทรศัพท์มาก มันทำให้ลืมๆเรื่องเครียดๆไปได้ แต่ก็ให้เพราะเดี๋ยวน้องร้อง แล้วน้องก็ชอบทำไอโฟนหนูหล่น พูดไรน้องก็ไม่ฟัง มาอยู่นี้มาช่วยพี่ขายของ แล้วก็ชอบมีพม่าพูดจาห่าไรไม่รู้เรื่อง มากวนตีน หรือตะคอก เรื่องมากที่หนึ่ง รำคานเหมือนกันแต่ก็เห็นเป็นลูกค้าเลยเฉยๆ คือหนูทำทุกอย่างเท่าที่เด็กอายุ13 จะทำได้ มันเหนื่อย มันท้อ มันเครียด(เป็นเด็กเก็บกด) ไม่มีใครเข้าใจ ทุกคนพอจะมีคำดีมาปลอบใจบ้างไหมค้ะ คือแนะนำ
ขอบคุณที่มาอ่านน้ะค้ะ.