อยากขอความคิดเห็นมากๆ ค่ะ อยากขอคำแนะนำ
พ่อกับแม่คือจุดศูนย์กลางโลกมากค่ะ ลูกตอบโต้ = เถียง บอกเหตุผล = แก้ตัว ห้ามเถียงเลยค่ะ เวลาเขาทะเลาะกันแล้วเราเงียบแม่ก็หาว่าเราไม่สนใจ หาว่าเราไม่รักเขา แต่พอเรามีส่วนร่วม กลายเป็นเราผิด และเป็นฝ่ายที่ต้องขอโทษพ่อกับแม่ เช่น พ่อด่าว่าแม่โง่(ที่จริงด่าเยอะว่านี้) แม่ "จะเงียบแบบนี้หรอไม่ช่วยกูเลย กูเป็นแม่นะ ไม่รักกูเลยหรอ(ที่จริงยาวกว่านี้) ให้กูต่ยก่อนหรอถึงจะคิดได้"
แล้วด้วยเขาว่ามาแบบนั้น เราก็เลยบอกพ่อว่า "พ่อ พูดดีๆ ก็ได้ทำไมต้องขึ้นเสียง" เราก็ถูกด่าด้วยแต่เราไม่อะไรเพราะคิดไว้เเล้วว่าค้องโดนด่าด้วย เราเลยบอกต่อว่า คำพูดมันฆ่าคนได้นะพ่อ เท่านั้นเอง โกรธจนไม่คุยด้วยไม่มองหน้า แล้วสุดท้ายแม่มาด่าให้ไปขอโทษพ่อ เป็นแบบนี้ทุกครั้งเลยค่ะ
- พ่อเราอ่ะคือคนที่ด่าเอาชนะอย่างเดียวเลย แม้เขาจะเป็นคนผิด ด่าแรงด้วยแม้ว่าลูกจะไม่ได้ผิด คำพูดคำจาคือแรงมากๆ อ่ะ มันทำให้ดาวน์มากๆ จนเราคิดอยากฆ่าตัวตายเลยก็มี พอเราบอกว่าพูดกับลูกให้ดีว่านี้หน่อยได้ไหม เราขอพ่ออยู่แทบทุกครั้ง แต่ไม่เคยทำให้เลย พอด่ามากๆ เราร้องไห้ก็มาด่าต่อว่าร้องทำไม แคร์คำพ่อแม่อะไรขนาดนั้น อย่างคำว่า "ไม่ใช่ลูกกู เกิดจากกล่องไผ่หรอไปกราบมันสิเอาเงินไปเลี้ยงพ่อแม่" "ถ้ากูตายไม่ต้องมาเผาผีกู" เราควรต้องรู้สึกยังไงดี
- ด่าทีไรเปรียบเทียบค่ะ เราจบปริญญาตรี ซึ่งเราก็ทำงานส่งตัวเองด้วย + เขาส่งบ้าง อย่าง "มันเรียนจบสูงคุยกับกูคนละภาษา ฉลาดกูมันโง่ กูพูดแบบผู้ดีไม่ได้หรอก" เราแค่ขอให้เขาพูดกับเราดีๆ แต่จริงๆ เหตุเปรียบเทียบมักจะมาในรูปแบบประชดค่ะ แบบเเรงมากจนเราคิดว่าถ้ามีลูกจะไม่มีทางพูดกับลูกแบบนี้เด็ดขาดเลยค่ะ
- เรื่องเรียนถูกหยิบยกมาพูดบ่อยมากค่ะ เช่น "กว่าจะเรียนจบพวกกูเหนื่อยขนาดไหน" แล้วก็เริ่มต่อด้วยเรื่องเดิมสมัยที่เขาเริ่มทำงานทุกครั้ง พูดให้เรารู้สึกผิดอ่ะค่ะ และจบกลายเป็นเราไปดูถูกเขาเฉย เรายังไม่ได้พูดอะไรเลย แค่บอกว่าอย่าฮาร์ดคอร์มาก(เราพูดแกมหยอกนะค่ะ ไม่ได้อะไรเลย) บอกเฉยๆ ไม่ต้องด่าไม่ต้องประชดได้ไหม กลายเป็นเราไปสอนเขาอีก
- ช่วงนี้โควิด ไม่ยอมให้เราออกไปหางาน บอกเป็นห่วงกลัวไปติดโรค ให้เรามาทำงานด้วย ก่อสร้างค่ะ วันละ300 บอกจะได้เข้าใจพ่อแม่มากขึ้นว่าลำบากขนาดไหน เราไม่เกี่ยงค่ะทำได้นะ เราอยากใช้เงินตัวเอง อยากเก็บเงินสร้างสิ่งมี่เป็นของตัวเอง แต่เงินเดือนมันน้อยมากค่ะ เลิกงาน 17.30-18.00 ปลุกตี5 เราคิดว่าไม่ได้ล่ะ เงินเดือนน้อยแค่นี้แลกกับเเรงที่ใช้ไปไม่พอค่ะ เราเลยเริ่มหางาน เปิดหางานไปเรื่อยๆ ว่าเราทำอะไรได้บ้าง หรือว่าที่ไหนเขาจะรับ แต่พอเราจับมือถือไม่ถามนะว่าทำไร ด่าไว้ก่อน ทั้งๆ ที่เราพยายามหางาน แต่เขาหาว่าเราติดมือไม่ยอมทำงาน
- เขาชอบพูดว่าเราไม่เข้าใจเขา แต่ในด้านเราเขาไม่พยายามเข้าใจลูกเลย จะให้เราเข้าใจเขาลูก เดียว และไม่ใช่แค่เราที่โดนพี่ชายน้องชายโดนหมด จะให้เราฟังเขาอย่างเดียวค่ะ แล้วคำพูดมันไม่น่าฟังเลย เราเลยบอกว่าแม่พูดดีๆ บอกลูกดีๆ ก็ได้แบบธรรมดาไม่ต้องประชดได้ไหม และก็หาว่าเราสอนเราเถียง แต่พอเราเงียบฟังถูกหาว่าจองหอง
-แต่เล็กจนโตติดภาพจำ เวลาพ่อแม่ทะเลาะกันชอบตะโกนใส่กัน พ่อชอบทำลายข้าวของซึ่งเราอยู่ในเหตุการณ์แทบทุกครั้ง มาตอนนี้เราขอให้เขาคุยกันดีๆ ให้เราเห็นได้ไหม ไม่ค่ะ โมโหทีเอามาลงที่ลูกตลอด พอเราถามว่าเราผิดอะไรทำไม่ต้องเอามาลงที่เรา เขาพูดว่า "เป็นลูกถูกด่าก็ต้องเงียบไว้ อย่าเถียง อย่าบ่น' แต่คือเรายังไม่ได้ทำอะไรแต่เป็นสนามอารมณ์ เป็นเเบบนี้แต่เล็กยันโต
อยากขอคำแนะนำค่ะ
เราไม่มีผู้ใหญ่หรือใครให้คำปรึกษาษา ขอคำแนะนำ ปรับทุกข์ได้เลย เรามีเพื่อนสนิทที่พอจะคุยได้ระบายได้แค่คนเดียว เราก็ไประบายกับเพื่อน ไปคุยกับเพื่อน พอแม่รู้ก็หาว่าเราขายพ่อขายแม่ ซึ่งเราแค่อยากมีคนรับฟังเราพูดคุยกับเราบ้าง แต่หาว่าเราเอาแต่เพื่อน ฟังแต่เพื่อน รักเพื่อนมากกว่าพ่อแม่ คบเพื่อนเเล้วเสียคน มักจะถูกด่าทำนองว่า"ถ้ารักมันมากก็ไปเรียกมันว่าแม่สิ รักมันมากกว่ากูนิ กูไม่ใช่แม่หรอก" ประจำ จนเราไม่กล้าคุยปรึกษาเพื่อนแล้วค่ะ
ส่วนปัญหาที่ตามมาค่ะ
เราไม่รู้ว่าเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่ ตอนนี้เครียดมากค่ะคือแต่ก่อนเราเป็นคนที่ร้องไห้ยากค่ะ แต่ทุกวันนี้ร้องไห้ง่ายมาก นั่งอยู่เฉยๆ ก็ร้องไห้ขึ้นมาดื่อๆ จนเราก็ไม่เข้าใจตัวเอง แต่แปลกมากที่สุดคือ มองรถมองถนนแล้วคิดว่า ถ้าเราวิ่งไปเราจะถูกชนไหม ถูกชนแล้วจะรู้สึกยังไง
พอขึ้นตึกแล้วมองลงมาข้างล่าง ถ้าโดดแล้วจะรู้สึกยังไง
ถ้าตายเเล้วเราจะไปยังไง เป็นผีหรือเราจะหายเฉยๆ นะ
มันคิดขึ้นมาเองเลยค่ะ จนมันทำเอาเราเครียดเลยว่าตัวเองจะเป็นโรคอะไรหรือเปล่า
เราควรทำไงดีค่ะ
ครอบครัวเป็นแบบนี้จะทำไงดี ปรึกษาใครไม่ได้ กับปัญหาที่ตามมาจนทำให้เครียด
พ่อกับแม่คือจุดศูนย์กลางโลกมากค่ะ ลูกตอบโต้ = เถียง บอกเหตุผล = แก้ตัว ห้ามเถียงเลยค่ะ เวลาเขาทะเลาะกันแล้วเราเงียบแม่ก็หาว่าเราไม่สนใจ หาว่าเราไม่รักเขา แต่พอเรามีส่วนร่วม กลายเป็นเราผิด และเป็นฝ่ายที่ต้องขอโทษพ่อกับแม่ เช่น พ่อด่าว่าแม่โง่(ที่จริงด่าเยอะว่านี้) แม่ "จะเงียบแบบนี้หรอไม่ช่วยกูเลย กูเป็นแม่นะ ไม่รักกูเลยหรอ(ที่จริงยาวกว่านี้) ให้กูต่ยก่อนหรอถึงจะคิดได้"
แล้วด้วยเขาว่ามาแบบนั้น เราก็เลยบอกพ่อว่า "พ่อ พูดดีๆ ก็ได้ทำไมต้องขึ้นเสียง" เราก็ถูกด่าด้วยแต่เราไม่อะไรเพราะคิดไว้เเล้วว่าค้องโดนด่าด้วย เราเลยบอกต่อว่า คำพูดมันฆ่าคนได้นะพ่อ เท่านั้นเอง โกรธจนไม่คุยด้วยไม่มองหน้า แล้วสุดท้ายแม่มาด่าให้ไปขอโทษพ่อ เป็นแบบนี้ทุกครั้งเลยค่ะ
- พ่อเราอ่ะคือคนที่ด่าเอาชนะอย่างเดียวเลย แม้เขาจะเป็นคนผิด ด่าแรงด้วยแม้ว่าลูกจะไม่ได้ผิด คำพูดคำจาคือแรงมากๆ อ่ะ มันทำให้ดาวน์มากๆ จนเราคิดอยากฆ่าตัวตายเลยก็มี พอเราบอกว่าพูดกับลูกให้ดีว่านี้หน่อยได้ไหม เราขอพ่ออยู่แทบทุกครั้ง แต่ไม่เคยทำให้เลย พอด่ามากๆ เราร้องไห้ก็มาด่าต่อว่าร้องทำไม แคร์คำพ่อแม่อะไรขนาดนั้น อย่างคำว่า "ไม่ใช่ลูกกู เกิดจากกล่องไผ่หรอไปกราบมันสิเอาเงินไปเลี้ยงพ่อแม่" "ถ้ากูตายไม่ต้องมาเผาผีกู" เราควรต้องรู้สึกยังไงดี
- ด่าทีไรเปรียบเทียบค่ะ เราจบปริญญาตรี ซึ่งเราก็ทำงานส่งตัวเองด้วย + เขาส่งบ้าง อย่าง "มันเรียนจบสูงคุยกับกูคนละภาษา ฉลาดกูมันโง่ กูพูดแบบผู้ดีไม่ได้หรอก" เราแค่ขอให้เขาพูดกับเราดีๆ แต่จริงๆ เหตุเปรียบเทียบมักจะมาในรูปแบบประชดค่ะ แบบเเรงมากจนเราคิดว่าถ้ามีลูกจะไม่มีทางพูดกับลูกแบบนี้เด็ดขาดเลยค่ะ
- เรื่องเรียนถูกหยิบยกมาพูดบ่อยมากค่ะ เช่น "กว่าจะเรียนจบพวกกูเหนื่อยขนาดไหน" แล้วก็เริ่มต่อด้วยเรื่องเดิมสมัยที่เขาเริ่มทำงานทุกครั้ง พูดให้เรารู้สึกผิดอ่ะค่ะ และจบกลายเป็นเราไปดูถูกเขาเฉย เรายังไม่ได้พูดอะไรเลย แค่บอกว่าอย่าฮาร์ดคอร์มาก(เราพูดแกมหยอกนะค่ะ ไม่ได้อะไรเลย) บอกเฉยๆ ไม่ต้องด่าไม่ต้องประชดได้ไหม กลายเป็นเราไปสอนเขาอีก
- ช่วงนี้โควิด ไม่ยอมให้เราออกไปหางาน บอกเป็นห่วงกลัวไปติดโรค ให้เรามาทำงานด้วย ก่อสร้างค่ะ วันละ300 บอกจะได้เข้าใจพ่อแม่มากขึ้นว่าลำบากขนาดไหน เราไม่เกี่ยงค่ะทำได้นะ เราอยากใช้เงินตัวเอง อยากเก็บเงินสร้างสิ่งมี่เป็นของตัวเอง แต่เงินเดือนมันน้อยมากค่ะ เลิกงาน 17.30-18.00 ปลุกตี5 เราคิดว่าไม่ได้ล่ะ เงินเดือนน้อยแค่นี้แลกกับเเรงที่ใช้ไปไม่พอค่ะ เราเลยเริ่มหางาน เปิดหางานไปเรื่อยๆ ว่าเราทำอะไรได้บ้าง หรือว่าที่ไหนเขาจะรับ แต่พอเราจับมือถือไม่ถามนะว่าทำไร ด่าไว้ก่อน ทั้งๆ ที่เราพยายามหางาน แต่เขาหาว่าเราติดมือไม่ยอมทำงาน
- เขาชอบพูดว่าเราไม่เข้าใจเขา แต่ในด้านเราเขาไม่พยายามเข้าใจลูกเลย จะให้เราเข้าใจเขาลูก เดียว และไม่ใช่แค่เราที่โดนพี่ชายน้องชายโดนหมด จะให้เราฟังเขาอย่างเดียวค่ะ แล้วคำพูดมันไม่น่าฟังเลย เราเลยบอกว่าแม่พูดดีๆ บอกลูกดีๆ ก็ได้แบบธรรมดาไม่ต้องประชดได้ไหม และก็หาว่าเราสอนเราเถียง แต่พอเราเงียบฟังถูกหาว่าจองหอง
-แต่เล็กจนโตติดภาพจำ เวลาพ่อแม่ทะเลาะกันชอบตะโกนใส่กัน พ่อชอบทำลายข้าวของซึ่งเราอยู่ในเหตุการณ์แทบทุกครั้ง มาตอนนี้เราขอให้เขาคุยกันดีๆ ให้เราเห็นได้ไหม ไม่ค่ะ โมโหทีเอามาลงที่ลูกตลอด พอเราถามว่าเราผิดอะไรทำไม่ต้องเอามาลงที่เรา เขาพูดว่า "เป็นลูกถูกด่าก็ต้องเงียบไว้ อย่าเถียง อย่าบ่น' แต่คือเรายังไม่ได้ทำอะไรแต่เป็นสนามอารมณ์ เป็นเเบบนี้แต่เล็กยันโต
อยากขอคำแนะนำค่ะ
เราไม่มีผู้ใหญ่หรือใครให้คำปรึกษาษา ขอคำแนะนำ ปรับทุกข์ได้เลย เรามีเพื่อนสนิทที่พอจะคุยได้ระบายได้แค่คนเดียว เราก็ไประบายกับเพื่อน ไปคุยกับเพื่อน พอแม่รู้ก็หาว่าเราขายพ่อขายแม่ ซึ่งเราแค่อยากมีคนรับฟังเราพูดคุยกับเราบ้าง แต่หาว่าเราเอาแต่เพื่อน ฟังแต่เพื่อน รักเพื่อนมากกว่าพ่อแม่ คบเพื่อนเเล้วเสียคน มักจะถูกด่าทำนองว่า"ถ้ารักมันมากก็ไปเรียกมันว่าแม่สิ รักมันมากกว่ากูนิ กูไม่ใช่แม่หรอก" ประจำ จนเราไม่กล้าคุยปรึกษาเพื่อนแล้วค่ะ
ส่วนปัญหาที่ตามมาค่ะ
เราไม่รู้ว่าเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่ ตอนนี้เครียดมากค่ะคือแต่ก่อนเราเป็นคนที่ร้องไห้ยากค่ะ แต่ทุกวันนี้ร้องไห้ง่ายมาก นั่งอยู่เฉยๆ ก็ร้องไห้ขึ้นมาดื่อๆ จนเราก็ไม่เข้าใจตัวเอง แต่แปลกมากที่สุดคือ มองรถมองถนนแล้วคิดว่า ถ้าเราวิ่งไปเราจะถูกชนไหม ถูกชนแล้วจะรู้สึกยังไง
พอขึ้นตึกแล้วมองลงมาข้างล่าง ถ้าโดดแล้วจะรู้สึกยังไง
ถ้าตายเเล้วเราจะไปยังไง เป็นผีหรือเราจะหายเฉยๆ นะ
มันคิดขึ้นมาเองเลยค่ะ จนมันทำเอาเราเครียดเลยว่าตัวเองจะเป็นโรคอะไรหรือเปล่า
เราควรทำไงดีค่ะ