มันไม่ร้องไห้ หรือจะเป็นจะตายค่ะ ถ้าเทียบกับช่วงแรกๆ ตอนนี้คือดีขึ้นมากๆ กินได้ นอนหลับ มีงานทำ มีงานอดิเรก ออกกำลังกาย ดูแลตัวเองมากขึ้น
แต่ที่เหมือนว่ามันจะดีเนี่ย ลึกๆ มันว่างเปล่า ยังคิดถึงเขาทุกวัน ทั้งที่มีเรื่องให้ต้องคิดในหัวเยอะมาก แต่มันก็จะแว้บเขามาอยู่ดี ปีกว่าแล้วค่ะ

ชอบเปรียบเทียบเองว่า เหมือนเป็นนักกีฬาโอลิมปิกที่ได้ที่สอง คือซ้อมมาอย่างดี ทำเต็มที่แล้ว โอกาสมันผ่านไปแล้ว เข้าใจทุกอย่าง ไม่โทษตัวเอง ไม่โทษใคร แต่มันก็เสียใจอยู่ลึกๆ อะคะ เป็นความเสียใจที่รู้สึกว่าเราทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้แล้วนอกจากเสียใจและคิดถึง
เวลาดูซีรีส์แล้วร้องไห้ จะแอบดีใจ ว่าเหมือนน้ำตามันล้างเรื่องนี้ออกจากใจมาบ้าง

มีใครมีวิธีจัดการกับความคิดถึงที่ไปไม่ถึงอย่างไรบ้างคะ แล้วต้องใช้เวลานานแค่ไหน