คือเราเป็นคนมีเพื่อนและเข้าสังคมบ้าง แต่กลับรู้สึกว่ามีความรู้สึกโดดเดี่ยวทุกครั้งที่เราจะไปไหนหรือชวนเพื่อนไปเที่ยว แบบมันจะเป็นจังหวะของเราตลอด ที่ไม่มีโอกาสที่เพื่อนจะไม่ติดอะไร จะสามารถมาจอยกับเราได้ และเรารู้สึกว่าตัวเองไม่เคยเป็นคนสำคัญกับเพื่อนคนไหนเลย ไม่มีเพื่อนคนไหนที่ทักมาปรึกษาปัญหาต่างๆ หรือระบายปัญหาที่เจอมาให้เราฟังบ้าง ไม่มีเลย หรือมันเป็นเพราะตัวเราที่ไม่ค่อยได้เล่าอะไรให้ใครฟัง แต่เราก็ไม่มีอะไรให้เล่าหรือมีปัญหาอะไรที่หนักเกินตัว และเราเป็นคนที่ไม่มีสกิลแบบอารมณ์ขันเล่นมุก โบ๊ะบ๊ะ ก็เป็นคนธรรมดา ไม่ค่อยมีคนแคร์ เราพยายามไม่คิดอะไร คิดว่าเราก็มีเพื่อน แต่ไม่มีรู้ว่าเขาคิดว่าเราเป็นเพื่อนมั้ย เราไม่เคยไปทำอะไรให้ใครไม่สบายใจเลย เราไม่เคยนินทาเพราะเราไม่ค่อยชอบ เราไม่เคยเป็นคนตั้งประเด็นที่จะเม้าท์อะไร เป็นคนเฉยๆ ที่ไม่ค่อยรู้เรื่องชาวบ้าน เลยทำให้คนอื่นมองเราว่าเป็นคนไม่แคร์ไม่สนใครหรือเปล่านะ แต่บ้างเรื่องเราก็รับรู้นะแต่ไม่ค่อยพูดอะไรมาก ถ้าสมมติมีแก๊งเพื่อนจับกลุ่มเม้าท์ต่างๆนาๆ จะเป็นเราที่มีปากเสียงน้อยสุด เรารู้สึกว่าฟังก็พอ ไม่อยากจะพูดอะไรเสียๆหายๆให้ใครหรือไปตัดสินใครจากทัศนคติคนอื่น เพราะเราก็ไม่รู้ต้นต่อจริงๆ ว่ามันยังไง หรือเป็นที่ตัวเราที่สร้างโลกส่วนตัวไว้สูง และทุกคนเลยไม่กล้าจะพึ่งพา แต่เราก็อยากมีเพื่อนที่ให้ความสำคัญกับเราบ้าง ดูเหมือนเป็นคนสุดท้ายที่เพื่อนจะคิดถึง คิดถึงในที่นี้คือคิดว่ามีเราเป็นเพื่อน และสามารถขอความช่วยเหลือได้ แต่ก็ยังไม่มีเพื่อนคนไหนมาด้วยซ้ำ เป็นคนจางๆ ในทุกที่ และถ้าจะทำอะไรให้ความสัมพันธ์มันดีขึ้นแล้วครวจะเริ่มมันจากตรงไหน และสามารถทำยังไงได้บ้าง😂