เราอาศัยอยู่ในบ้านเดียวกับพ่อแม่ค่ะ พึ่งได้ออกจากอ้อมอกพ่อแม่ ออกจากบ้าน เป็นครั้งแรกในชีวิต ในวัย 29 ปี ไม่เคยเที่ยวกลางคืน วันปกติออกจากบ้าน 7 โมงเช้า กลับถึงบ้านก่อน 18.00 น.มาตลอดตั้งแต่สมัยเรียน มีเรียนพิเศษพ่อแม่ก็จะรับ-ส่งตลอด ไม่เคยนอนค้างที่ไหน ไม่เคยมีแฟน เพื่อนทั้งชีวิตมีอยู่ 1 คนถ้วน วิถีชีวิตเหมือนกันทุกอย่าง ต่างกันแค่ เขาเป็นลูกคนเดียว ส่วนเราเป็นพี่โต มีน้องอีก 2 คน(23 ปีกับ 10 ขวบ)แต่น้องคนกลาง หลุดโลกไปตั้งแต่ 17-18 ทุกวันนี้ไม่ค่อยกลับบ้าน ถ้าตังค์ไม่หมด ชีวิตคนละขั้วกับเราโดยสิ้นเชิง คือ ชีวิตเราอยู่กับพ่อแม่และน้องคนเล็กมาตลอด  ห่างเต็มที่ก็ 3-4 วัน คือพ่อแม่จะต้องไปต่างจังหวัดไปดูธุรกิจของเขา(บ้านอยู่กรุงเทพค่ะ)  ส่วนเรา นอนเฝ้าบ้าน ไม่เคยออกห่างจากบ้าน มีเหงาบ้างแต่ก็ยังรับรู้ยังไงสุดท้ายเขาก็ต้องกลับบ้านมา แต่ตอนนี้...เรามีปัญหาเรื่องระยะทางบ้าน กับที่ทำงานที่ไกลกัน(จังหวัดข้างเคียง) จึงได้ตัดสินใจมาอยู่หอพักของบริษัท เราขับรถได้ค่ะแต่ไม่มีใบขับขี่ บวกกับงานค่อนข้างหนักและเครียด จากตัวงานเองและเพื่อนร่วมงานด้วย จึงไม่อยากขับรถไกลๆค่ะกลัวจะเพลียสะสม จึงเลือกการออกมาอยู่หอของบริษัท แต่...พอได้เริ่มใช้ชีวิตตัวคนเดียว จากที่ปกติเราจะมีคนอื่นอยู่ด้วย มีพ่อแม่ มีน้อง มีคนพลุกพล่านในบ้าน แทบจะตลอดเวลา ตอนนี้ ห้องมันเงียบ มันเหงามากๆ จนบางทีก็นั่งร้องไห้ ส่วนตัวมีอาการแพนิกอยู่เป็นระยะๆ ยิ่งบางทีอาการแพนิกกำเริบคือแทบจะเป็นบ้า แต่ก็ไม่อยากให้พ่อแม่เป็นห่วง ด้วยเราก็โตแล้ว โตมากๆแล้วด้วยน่ะค่ะ อยากให้เขาเห็นว่าเราออกมาอยู่ด้วยตัวคนเดียวได้ แต่ก็ยากจังเลยค่ะ มันรู้สึกโดดเดี่ยว เหงามากๆ เพื่อนในที่ทำงานที่เรารู้สึกสนิทใจด้วยก็ไม่มีเลยค่ะ มีคุยแบบผิวเผินทั่วไปเท่านั้น ส่วนเรื่องการหาแฟน..เรากลัวผู้ชายค่ะ ตอนนี้จึงกลายเป็น อยู่คนเดียวแบบ คนเดียวเลย เหงาตัวเท่าบ้านเลย ใครมีวิธีรับมือกับความรู้สึกที่ต้องออกห่างจากครอบครัวแบบนี้บ้างไหมตะ  มันอาจจะดูไร้สาระไปบ้างก็อย่าว่ากันเลยค่ะ 

ขอบคุณทุกความเห็นล่วงหน้านะคะ 

ปล. อย่าให้ไปถามน้องกลางนะคะ คนนั้นเขาความสัมพันธ์ไม่ค่อยดีกับที่บ้านมาตั้งแต่สมัยม.ปลายแล้วค่ะ พอได้จังหวะเรียนจบม.ปลายเขาก็ดิ้นไปอยู่หอเองเลยค่ะ เขาไม่ชอบที่จะอยู่บ้านแต่ไหนแต่ไรแล้วค่ะ