ออกจากบ้านมาหางานในเมืองหลวง คิดถึงที่บ้าน มากๆ คิดถึงยาย คิดถึงแม่ คิดถึงเพื่อนๆ เอาเงินติดตัวมา แค่ 3000 หางานมา3วันแล้วยังไม่ได้เลย ท้อ หดหู่ใจ ที่สุด อยากกลับบ้านมากๆ อยู่บ้าน บ้านก็ไม่ได้เช่า ข้าวก็ไม่ได้ซื้อ ซักผ้าก็ไม่ต้องเสียตัง มาอยู่ในเมือง เสียตังทุกทาง ผมเครียดมาก คิดในใจว่า โชคชตาคงกลั่นแกล้ง ผมจน อายุแค่ 20 ต้องออกมาสู้ด้วยตนเอง อิจฉาคนอื่น ที่เรียนหนังสือ ใช้เงินพ่อแม่ไปวันๆ พ่อแม่ผมไม่ได้ให้อะไรผมมาเลยนอกจากความเป็นคน อยากได้อะไรต้องหาซื้อเอง เหนื่อยสุดๆ เมื่อไหร่จะประสบความสำเร็จซักทีนะ จะต้องเหนื่อยแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนกัน