คือเราเป็นนักเรียนอยู่ม.3ค่ะ ตอนนี้ก็เทอม2ล่ะ แต่แทนที่จะใช้ชีวิตเหมือนนักเรียนม.3ทั่วไปกับไม่ได้.... เราอยู่กับตายายค่ะแล้วก็น้อง แม่เรากับพ่อเราอยู่ต่างจังหวัด พ่อเลี้ยงน่าาาแต่เขาเลี้ยงเรามาค่ะเลยนับถือเป็นพ่อแต่ตอนนี้ก็ไม่กล้าเรียกว่าพ่ออาย5555เรียกแต่ลุง***ตลอด(เขาเป็นฝรั่งค่ะพูดไทยได้ทำงานที่ไทยแต่ก็มีไปต่างประเทศบ้าง) ม.4เราถึงจะได้ย้ายไปอยู่นู้น คือตอนนี้เราท้อเหนื่อยมากค่ะ คือเราต้องดูแลเรื่องที่เกี่ยวกับเงินภายในบ้านค่ะ ทั้งเรื่องซื้อกับข้าว เครื่องใช้ ตังไปรร.ของเรา กับน้อง งานที่อาจารย์สั่งบางครั้งเราก็ไม่ขอเขาค่ะเราจ่ายเอง แม่เราก็ส่งตังมาให้ทุกเดือนค่ะแต่เราก็ไม้ได้เก็บไว้ต้องให้ตากับยายเหมือนเดิมค่ะ ส่วนบางครั้งแม่ก็โอนมาให้เราไว้ใช้กับน้องเผื่อฉุกเฉิน เรารู้สึกว่าคนในบ้านไม่มีอะไรก็บอกเรา อยากได้อะไรก็บอกเรา บางครั้งเราก็ไม่มีตังซื้อให้เขาค่ะ บางครั้งตังไปรร.อาทิตย์นั้นแทบจะไม่พอเพราะยายเราไม่ให้ตังไปค่ะบอกให้ใช้ตังเราไปก่อน(เรามีตังเก็บค่ะเราไม่ค่อยขอเขาเท่าไหร่อยากได้อะไรก็เก็บตังซื้อเอาค่ะ) แต่เรากับน้องต้องไปกินข้าวเช้าที่ รร.ทุกวันเพราะยายไม่ทำอะไรเลยค่ะเราเลยต้องให้ตังน้องไปกินข้าวที่รร.อีก เราอยากรู้ต้องรับมือยังไงค่ะเพราะตอนนี้ก็อยู่ม.3เอง เรารับไม่ไหวค่ะถ้าต้องดูแลขนาดนี้ เราเหนื่อย เราไปเรียนเราก็กังวลว่าเขาจะเป็นยังไงถ้าเราไม่มีตังเก็บากวันหนึ่ง แล้วเราต้องทำไง คือเราจะขอแม่ก็ได้แต่เราไม่อยากขออีกเพราะว่ารายจ่ายแต่ละเดือนก็เยอะเเล้ว ม.4เราก็จะไปเรียนนู้นกับน้องอีกแล้วเป็นรร.ภาษา เราไม่อยากรบกวนพ่อค่ะเพราะลูกก็5คนแล้ว ค่าใช้จ่ายก็เยอะ ม.3ของเราอยากรีบเรียนรีบจนรีบเริ่มต้นใหม่ ที่นู้นต่างจากที่นี่มากค่ะทั้งการศึกษา สังคม แวดล้อม นิสัย เอาจริงที่นู้นเราอยู่แล้วมีความสุขมากค่ะแต่เราก็กังวลถ้าไปตากับยายจะอยู่ได้มั้ยแต่เราไม่ทิ้งแกน่ะค่ะ จะลงมาเล่นด้วยช่วงปิดเทอม เสาร์อาทิตย์ไหนว่างก็จะมาเล่นด้วย แต่ดูเหมือนตากับยายจะไม่เข้าใจเราไม่อยากให้ไปค่ะแต่แกก็เหมือนจะห้ามเราไม่ได้เพราะเราก็มีความคิดเป็นของตัวเองแล้ว แต่น้องเราไม่อยากไปเรียนที่นู้น น้องบอกกังวลว่ายายจะอยู่ยังไง แต่เราได้ยินยายบ่อยค่ะพยายามบอกน้องว่าไม่ต้องไปหรอกเรียนที่ไหนก็จบทำงานได้ แต่เราไม่โอเคค่ะเราคิดว่าอนาคตเขาต้องดูที่การศึกษา ต้องดูที่เรียนจบมา เงินเดือนก็ขึ้นอยู่กับการศึกษาเราเลยอยากให้น้องไปเรียนกับเราค่ะทั้งปัญหาหลายๆอย่าง ทั้งการเรียนที่นู้นจะไปได้ดีกว่า ทั้งภาษา ทั้งจิตใจ ทั้งสังคม ทั้งมารยาทอยู่ที่นู้นจะดีกว่าค่ะ(พ่อเราเป็นนักจิตวิยา) เขาสอนเราทุกอย่างว่ายังไงเป็นยังไง แต่ที่นี้เราต้องเหมือนที่จะต้องเรียนรู้ด้วยตัวเอง  เราเลยอยากรู้ว่าจะรับมือยังไงดีค่ะ แล้วน้องเราจะทำไงคือเราอยากให้ไปจริงๆ แล้วเราคิดถูกมั้ยที่ไป