มีผู้คนมากมายเอาแต่ถามฉันว่าทำไมฉันถึงให้อภัยกับอดีตไม่ได้ ทำไมอยู่ต่อไม่ได้?

           ทำไมไม่มีใครถามฉันเลยละว่าไหวหรือป่าวเหนื่อยเกินไปไหม?
           บาลแผลที่มันถูกทำร้ายมาแล้วครึ่งชีวิตคุณคิดว่ามันจะหายได้ง่ายๆขนาดนั้นเลยหรอ? 
          คนเรามันไม่เหมือนกันหรอกนะบางคนก้าวต่อไปได้แบบละทิ้งความเจ็บปวดไว้ข้างหลัง
แต่กับบางคนทำไม่ได้ แม้แต่ลืมตาตื่นขึ้นมาในแต่ละวันก็ยากแล้ว
          ความเจ็บปวดที่ฉันได้รับมันมากจนเกินไปมากจนฉันแบกรับมันไม่ไหวอีกต่อไป เพียงแค่รู้ว่าต้องตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าการมีชีวิตอยู่อีกครั้งในแต่ละวัน ฉันก็แทบรับความรู้สึกที่ถาโถมเข้ามาไม่ไหวแล้ว
          ในแต่ละวันที่ต้องตื่นขึ้นมาแล้วลืมตาดูโลกใบนี้ ฉันก็เอาแต่ตั้งคำถามกับตัวเองว่า ทำไมการมีชีวิตอยู่ถึงได้เจ็บปวดแบบนี้นะ แล้วเมื่อไร่ละความเจ็บปวดนี้จะหายไป เมื่อไร่กันละ 
            บางคนอาจจะก้าวผ่านเรื่องราวต่างๆที่เจอไปได้ แต่สำหรับฉันมันคือ ฝันร้ายที่ฉันไม่สามรถตื่นขึ้นมาจากมันได้เลย ฉันไม่อาจจะก้าวผ่านความเจ็บปวดนี้ไปได้ ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานเท่าไร่ เป็นวัน เป็นเดือน หรือเป็นปี ฉันตกลงไปในหลุมขนาดใหญ่รอบกายมืดไปหมด มองไม่เห็นอะไรเลย แม้แต่แสงดาวก็ไม่มีให้เห็นสักดวงมันช่างมืดมนต์เหลือเกิน
           ฉันหนาวเหน็บ โดดเดี่ยว เหมือนกับวาฬ 52Hzตัวนั้น ที่โดดเดี่ยวท่ามกลางมหาสมุทรอันกว้างใหญ่นั้น มันคงจะพูดกับตัวเองเหมือนกันกับฉัน พูดเบาๆกับตัวเองว่า เหงาจังเลยแฮะ ไม่ว่าจะส่งเสียงออกไปไกลเท่าไร่ก็ไม่มีใครได้ยิน ก็เลยต้องปิดปากเงียบอยู่แบบนั้น กลายเป็นว่าต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว
          โลกใบนี้ไม่เคยรับรู้เลยว่าฉันเสียใจขนาดไหน  เวลาพัดผ่านไปไม่รู้ว่านานเท่าไร่แล้วในท้องทะเลลึกอันหนาวเหน็บนี้ มีเพียงฉันคนเดี่ยวที่อยู่ตรงนี้ ตรงนี้มันมืดไปหมด ทะเลนี้มันลึกเกินไปจริงๆแต่ถือว่าฉันก็ยังโชคดีอยู่บ้าง จะได้ไม่มีใครเห็นน้ำตาของฉันในเวลากำลังร้องไห้ ตัวฉันกับวาฬตัวนั้นเหมือนกันเลยแฮะ เหมือนกำลังว่ายน้ำไปเรื่อยๆไม่มีที่สิ้นสุดไม่มีจุดหมาย เหมือนกับว่าติดอยู่บนเกาะคนเดี่ยวเลยละ เหมือนกับว่าอยู่คนเดี่ยวท่ามกลางมหาสมุทรที่กว้างใหญ่นี้เพียงลำพัง   🌊🐳