สวัสดี ฉันเป็นครอบครัวพ่อทำงานหาเช้ากินค่ำ ส่วนแม่เป็นแม่บ้าน แต่เลิกรากันต้งแต่ฉันได้7ขวบ แน่นอนแม่ของฉันหาเงินมาด้วยวิธีไหนไม่อาจทราบได้ รู้แต่ว่า ยายให้บ้าน แม่ก็ขายให้เรียนมัธยมปลาย ตาให้ไร่นา3ไร่(ครุฑดำ) ยายให้ไร่นา9ไร่(ครุฑเขียว) แม่ก็ขายให้ฉันเรียนมหา'ลัย จนหมด โดยไม่มีการต่อยอดเงินใดๆ ให้งอกเงย ใช้แล้วหมดไปไม่คิดทำการค้าขายใดๆ ในขณะที่ฉันกู้กยศ.ร่วมด้วย

พอเรียนจบ ทำงานที่กรุงเทพฯ ชอบเก็บเงินในกระปุก แม่ก็นั่งรถมาหาที่กรุงเทพฯ แล้วมาขโมยเงินของฉัน พอฉันรู้ตัว แม่ก็อ้างว่าจิก ไม่ได้ขโมย ฉันเงินเดือนแค่18,000 ให้แม่5,000 ผ่อนรถต่อจากแม่อีก6,000(แม่ซื้อรถตอนเราปี1) ก็แทบไม่มีเก็บ ทำไม่ต้องมาขโมย แต่แม่ไม่ผืด กูไม่ผิด กูเลี้ยงมาหมดไปเท่าไหร่ ประสาอะไรกับเงินแค่นี้ จนตอนนี้ทำงานได้5ปี ไม่มีเงินเก็บสักบาท ได้แต่ผ่อนรถแม่จนหมด 

ล่าสุดกฏของหอพัก ของเราห้ามทำความเสียหายที่หอ ไม่งั้นจะไม่ได้เงินประกันฯคืน แต่...แม่ก็เอาตะปูมาตอก เอาที่ห้อยของมาแปะพอลอกออกแล้วสีก็ลอกตาม ห้องพัก สีถลอกและเสียหาย แต่ แม่แก้ปัญหาด้วยการตอกตะปู แปะกระดาษเพิ่ม เพื่อปกปิด แล้วก็ถามเราคืนว่า เรื่องแค่นี้มันเรื่องใหญ่หรอ

สรุปแล้วคือเกิดเป็นลูกผิดทุกอย่าง แม่ถูกทุกอย่าง เราอยากตายจากแม่ ให้มันพ้นๆไป เราไม่อยากตื่นมา นี่แค่ตัวอย่างบางตอนของแม่เรา ทำไมการเกิดเป็นแม่ ทำอะไรก็ไม่ผิดเลยหรอ เช่นเรื่องขโมยเงินลูก

ซึ่งตอนเด็กเราไม่เคยโกหกแม่ เอาเงินแม่ไป มีแต่อยากได้อะไรก็ไปรับจ้างหามาเอง เพิ่มเติมจากส่วนที่แม่ไม่ได้หาให้ แต่เราไม่มีเงินเก็บสักบาท เราเหนื่อย เราท้อ พอเราโวยวายเราผิดทุกอย่าง ผิดตั้งแต่เกิดเป็นลูกแล้วแม่ไม่มีจะกิน แล้วจะให้เกิดมาทำไม ทำไมไม่ฆ่าเราทิ้ง หรือปล่อยให้อดตายไป ไม่ต้องโตมารับรู้อะไรแบบนี้

เราเกลียดๆๆๆ เกลียดทุกอย่างรอบตัว เกลียดตัวเอง เกลียดความขี้ขโมยของแม่ บางทีเราก็อยากมีเงินสำรองฉุกเฉินแบบไม่ต้องไปหารูดบัตรเครดิตบ้าง ทำไมคนเป็นแม่ ไม่เห็นความทุกข์ของคนเป็นลูกเลย มีแต่โทษๆๆๆ