ฉันก็มีวันเวลาเหล่านั้น วันเวลาที่เสียใจแบบไม่มีเหตุผลร่างกายมันหนักหน่วงไปหมด
วันที่ทุกคนอยู่ตรงหน้าคุณ ต่างคนดูยุ่งและวุ่นวาย

จะก้าวเท้าออกไปก็ไม่ได้ เหมือนตัวเองถูกทิ้งไว้อยู่ข้างหลัง โลกนี้มันช่างโหดร้าย
ฉันพยายามวิ่งแทบตาย ทำไมต้องเกิดขึ้นกับฉันด้วยทำไมกัน ฉันกลับมาที่บ้านและทิ้งตัวลงบนเตียง

ลองคิดทบทวน ว่ามันอาจจะผิดที่ฉันเอง ท่ามกลางคืนที่สับสน ฉันเหลือบมองดูนาฬิกาเกือบเที่ยงคืนแล้ว จะมีอะไรเปลี่ยนไปไหมมันอาจจะเป็นเหมือนเดิมแต่วันนี้ ยังไม่ใช่จุดจบหรอกนะ
เมื่อเข็มชั่วโมงและนาทีวนมาแนวเดียวกัน
โลกใบนี้คงหยุดหายใจไปซักพักในตอนเที่ยงคืน

น้ำตาร่วงหล่นจนสิ้นสุดวันแสนยาวนาน
ฉันจะไปที่ไหนดีนะ?

ฉันคิดว่าฉันเจ็บปวดมามากพอแล้ว
แต่ดูเหมือนว่าความเจ็บปวดนั้นยังคงต้องเจออีกเยอะ ราวกับว่าฉันอยู่คนเดียวในโลกใบใหญ่นี้
ไม่มีใครพยายามมองเข้าไปในหัวใจของฉันเลย
ไม่มีใครเลย

เมื่อฉันหลับตาลง
ฉันเห็นตัวเองและบอกกับตัวเองว่ามันไม่เหนื่อยหรอกอดทนอีกนิดนะถ้าเหนื่อยก็พักอีกสักนิดก็แล้วกัน ที่ๆมีความมืดมิดดูเหมือนว่าจะถูกปล่อยทิ้งไว้ไร้ผู้คนและฉันก็เหมือนกับความมืดนิดนั้นที่คงต้องปล่อยตัวเองทิ้งไว้แบบนั้นเช่นเคยเช่นเดียวกับคนแปลกหน้าอยู่ท่ามกลางคนที่หัวเราะใส่ฉันคงเป็นคนเดียวที่ดูเหมือนว่าทุกสิ่งทุกอย่างหายไป

ดูเหมือนว่าฉันจะต้องวิ่งไปข้างหน้าอย่างเดียวใช่ไหม?

ความฝันของฉันที่ห่างไกลเกินไปในตอนนี้
ความเศร้าอันยาวนานนี้ เมื่อไหร่จะหยุดได้สักทีนะ แสงแดดที่อบอุ่นนี้ จะสาดส่องมาที่ฉันหรือไม่นะ ถ้าฉันตื่นจากความฝันต้องกลับเป็นตัวเองอีกครั้งและมองเห็นดาวที่ส่องแสงตลอดไปทั้งคืน

ฉันกำลังฝันถึงเรื่องราวเหล่านี้
แต่คนโง่เขลาอย่างฉันคงต้องตระหนักเอาไว้
ว่าฉันไม่เคยเป็นตัวของตัวเองเลย

หลังจากที่ฉันลืมตาขึ้นมา..
กลับต้องเป็นตัวเองอีกครั้งหลังจากตื่นขึ้น
หลังจากที่ฉันลืมตาขึ้นมาฉันก็พบว่าตัวฉันยังรู้สึกว่างเปล่าในห้องสี่เหลี่ยมที่มืดสนิทไร้ซึ่งแสงไฟและแสงดาว🌻

*หมายเหตุ: กระทู้นี้ไม่ส่งเสริมให้คนฆ่าตัวตายหรือมีเจตนาไม่ดีเพียงแต่สร้างขึ้นมาเพื่อความรู้ของตัวเราเองเท่านั้นเอง
 *โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน