เราไม่ได้อยากถามอะไรเราแค่อยากระบายความเศร้าออกมาความเศร้าที่ไม่มีใครเคยเห็นนอกจากตัวเราเองความเศร้าที่เก็บมาคนเดียวตลอดมาเวลาเพื่อนถามก็ทำได้แค่พูดว่าเหนื่อยมันเป็นหลายอารมณ์รวมกันแต่พูดได้แค่ว่าเหนื่อยและเหงาเรารู้สึกโคตรเหงาทั้งๆที่คนรอบข้างมีมากมายแต่เรากลับรู้สึกว่าอยู่คนเดียวรู้สึกว่าโดดเดี่ยวมาโดยตลอดแต่ก่อนเราไม่ชอบความเงียบความมืดเรากลัวมากๆเราชอบพูดคุยกับคนอื่นเราเป็นเด็กร่าเริงยิ้มตลอดตอนที่เราเศร้าเราจะยิ้มแต่มันไม่มีใครรู้เลยว่าตอนที่เราเศร้าเรารู้สึกแย่ขนาดไหนจากที่เป็ดเด็กชอบพูดกลัวความเงียบกลัวความมืดแต่ตอนนี้เรารู้สึกว่าเราโคตรชอบความมืดความเงียบมากเราโคตรรำคาญคนที่พูดอยู่ได้พูดไม่หยุดเราอยากตะโกนใส่หน้าไปเลยเรารำคาญโคตรๆเราไม่เคยบอกกับใครว่าเป็นแบบนี้เราอยากไปหาหมอแต่เพราะคนรอบข้างเห็นเรายิ้มร่าเริงเค้าไม่เชื่อหรอกว่าเราเป็นแบบนี้เราไม่ชอบคนที่มันมีความสุขเราเบื่อรอยยิ้มพวกนั้นเราไม่ชอบคนที่มีความสุขแล้วยิ้มให้เราเราเกลียดรอยยิ้มพวกนั้นเราเป็นเด็กมีปมอยู่แล้วคือเราไม่มีพ่อไม่มีแม่เราเกลียดวันพ่อเราเกลียดวันแม่เราเกลียดทุกคนที่มีพ่อแม่ให้กอดทั้งที่เราไม่เคยได้รับความอุ่นจากกอดนั้นเลยตอนเช้าเราเป็นเด็กอายุ12ทั่วไปแต่ถึงตอนเย็นเมื่อไหร่เราจะกลายเป็นเด็กประหลาดคนนึง555🙂เราไม่ชอบคุยเหมือนเด็กแล้วเราไม่อยากพูดกับทุกคนเราไม่ชอบคนพูดกับเราซ้ำๆคำเดิมๆเราชักจะเกลียดคำว่ารักคำว่ารักคนๆนึงยังพูดให้เราไม่ได้เลยน่าขำ🙂