นี่คงเป็นอีกวิชาหนึ่งที่โรงเรียนไม่เคยสอนเรา (อีกแล้ว) เพราะวิชาศิลปะ(สุข)คงไม่เหมือนวิชาคณิตศาสตร์ , วิชาวิทยาศาสตร์ หรือ วิชาเศรษฐศาสตร์  ที่ต้องมีสูตรการคำนวณแบบตายตัว เหมือนอย่างที่เราเคยเรียนกันมาจากโรงเรียนหรือสถานศึกษาในอดีต

                ถ้าจะให้เปรียบเทียบว่าความสุขในความคิด หรือมุมคิดของผม ว่าเหมือนกับวิชาอะไรมากที่สุดที่ผมเคยเรียนมา คงตอบว่าความสุขมันเหมือนวิชาศิลปะศาสตร์มากที่สุด  และวิชาศิลปะนี้เป็นวิชาที่ผมชอบมากที่สุดวิชาหนึ่งสมัยเรียนหนังสือ  มันเป็นวิชาที่ว่าด้วยการใช้จินตนาการ  ใช้ความรู้สึกร่วมในการสร้างสรรค์งาน  ไร้กรอบแนวคิดตายตัว ไร้ขอบเขตในการสร้างสรรค์ผลงานของเราเอง 

                 ในช่วงขณะที่เรากำลังสร้างสรรค์งาน เราก็ได้ใช้สติ สมาธิ ความคิด ได้พินิจตัวเอง  เมื่องานที่เราสร้างสรรค์เสร็จเรียบร้อย ก็ทำให้เราเกิดความภาคภูมิใจ เกิดความสุขที่ได้เห็นชิ้นงานของตัวเอง มันเป็นความสุขที่เกิดขึ้นภายในจิตใจของเราเอง  เป็นความสุขที่เกิดขึ้นโดยไม่ต้องโหยหาจากผู้อื่นเลยแม้แต่น้อย นี่คือ ความหมายของวิชาศิลปะในมุมมองของผม

                ซึ่งมันใกล้เคียงกับความหมายของความสุขในความคิดของผมเช่นกัน เพราะความสุขที่แท้จริง มันน่าจะเกิดขึ้นจากภายในจิตใจของเราเองเป็นหลัก  เราเป็นผู้รู้  เป็นผู้ที่มองเห็นความสุขนี้ด้วยใจที่เปิดกว้าง ใจที่พร้อมรับความสุขที่กำลังเข้ามาในจิตใจของเรา 

                ที่สำคัญคือ ความสุขมันไม่มีขอบเขต ไม่มีกรอบใด ๆ ทั้งสิ้น มันอยู่ที่วิธีมองด้วยมุมของเราเองล้วน ๆ
                ความสุขจึงเป็นทั้งศาสตร์ และศิลป์  ต้องใช้ความพากเพียร พยายาม ในการเรียนรู้  และถ้าใครได้เรียนรู้ หรือได้ฝึกฝนวิชาศิลปะ(สุข)นี้จนถึงขั้นสูงสุดแล้ว  เขาผู้นั้นก็จะสามารถมองเห็น สามารถปรับตัว, ปรับจิตใจ เพื่อรับความสุขที่มีอยู่รอบ ๆ ตัวได้โดยไม่ยาก  

                ลองจินตนาการดูว่าถ้าเราเป็นแบบนั้นได้บ้าง  เราจะมีความสุข ความสงบสุขทางจิตใจขนาดไหน?

Cr. เปลือกชีวิต The Series   (Series ที่จะทำให้คุณเข้าใจชีวิตมากขึ้น)  By ดช.จุ่น