เราควรทำไงดีกับความรู้สึกนี้ เรารู้สึกว่าตัวเองไร้ค่า ทำอะไรก็ผิดหวัง ไม่เคยพอใจในตัวเอง ตอนนี้เราเหนื่อยมากทั้งที่ไม่มีอะไรให้เหนื่อย เราคิดว่าตัวเองไม่ดีพอถึงได้ผิดพลาดซ้ำๆ เราเคยคิดนะว่าการผิดพลาดมันทำให้เราสามารถเรียนรู้ไปได้ไกลกว่าเดิม ซึ่งมันก็จริง แต่ตอนนี้เราไม่รู้เป็นไร เรารู้สึกไม่อยากทำอะ/รอเลยอยากอยู่เฉยๆ ใช้ชีวิตไปวันๆไม่ก็อยากตาย แต่ทำไม่ได้เพราะเรามีสิ่งที่ต้องรับผิดชอบในอนาคต นั่นคือครอบครัว พ่อแม่ เราต้องดูแลเค้าตอนนี้เรายังเรียนอยู่ ม.ปลาย เราว่ามันเร็วเกินไปที่จะคิดสั้น เราสงสารพ่อแม่ แต่เราทำไมถึงรู้สึกไม่ดีพอ ไม่สามารถทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการได้ ทำไมเราถึงต้องเสียใจ เพราะเราพยายามไม่พอหรอ ทำไมมันมืดบอดไปหมด เราไม่อยากคิดเรื่องอื่นเลยยกเว้น เรื่องเรียนเพราะนอกจากเรื่องนี้ชีวิตเรามันไม่มีอะไรที่มีค่าเลย แต่บางครั้งเราก็รู้สึกผิดหวังกับการเรียนบางครั้ง เพราะเกิดจากเราเอง แต่เรื่องที่เหนือยใจมากที่สุดคือ ครอบครัว คนแต่ละคนมีเหตุผลเฉพาะตัวอยู่แล้ว เราก็มีเหตุผลของเราที่คิดแบบนี้เหมือนกัน เราไม่ค่อยมีเวลาให้ครอบครัวเท่าไร ส่วนใหญ่ก็เอาแต่เรียน อยู่ในห้อง เล่นเกมบ้าง แต่ตอนนี้เรารู้สึกไม่อยากทำอะไรเลยเรารูสึกอยากแค่นอนให้เวลาผ่านไปเรื่อๆ เรารู้สึกเหมือนเราอยากหนีออกไปสักที่ อยากหายไปแล้วกลับมา อยากลบทุกอย่าง มันทำไม่ได้หรอกพ่อแม่เราคาดหวัง เราว่าก็ดีแล้วละ เราไม่จำเป็นต้องใส่ใจมากหรอก แต่ก็คิดบ้างเล็กน้อย เราถูกให้ใช้ชีวิตคนเดียวมาตั้งแต่เด็ก เราไม่จำเป็นต้องทำอะไรเกี่ยวกับงานบ้าน เพราะมีคนทให้หม แต่เราก็ช่วยพ่อแม่บางครั้ง เช่น ล้างจาน ตอนเด็กๆเราเรียนหนังสือเก่ง เราไม่เคยล่วงจากที่ 1-2ของห้อฃเลย ทั้งๆที่เราไม่เคย อ่านหนังสือเลย มีเพื่อนมากมายเกลียดเรา เพราะเราชอบตอบในห้องเรียนตอนนั้นเราอยู่ห้องธรรมดา ความจริงมันไม่ได้แย่ เพราะเราเรียนเก่งเลยมีคนมาเกาเยอะนั่นคือความจริง แต่พอเราช่วยก็ถูกเอาเปรียบไปเรื่อยๆ พอไม่ช่วยก็บอกว่าเห็นแก่ตัว เราก็มีคนเกลียดเราจนถึงขั้นบอกว่าอยากให้เราตาย ต่อหน้าทำดีลับหลังบอกไม่ชอบ ตอนนั้นเราอายุ9ปี มันอาจปกติก็ได้ แต่ตอนม.ปลายนี้เราอยู่ห้องGifted สังคมมันต่างกันจริงๆ สังคมตอนเด็กในห้องเรามีคนติดยา เล่นไพ่ พนัน  ในห้องตั้งเยอะ 5555 พอมองย้อนกลับมันก็น่าหัวเราะ ถึงมีคนเกลียดแต่ก็มีคนที่ชอบเรามันปกติ ตอนนี้เราว่าสิ่งที่ควรทำให้ดีที่สุดคือการเรียนสินะ สังคมห้องGifted ดีจริงหรอ ใครจะรู้งึกๆมันเป็นยังไงดีหรือเปล่า แต่จากประสบการณ์เราที่เคยเจอมามันดีกว่าพอสมควร ดีกว่ามีคนอยากให้เราตายนี่ แต่มันไม่สำคัญหรอกเพราะการได้หัวเราะอยู่ข้างบนมันสนุกกว่า ไหนๆก็ไม่สามารถระบายให้ใครได้อยู่แล้ว แค่การเขียนน่าจะดีสุด เพราะไม่มีใครเชื่อถือได้ทั้งนั้น ไม่มีใครเชื่อใจได้ทั้งนั้น เราแค่กำลังคิดว่าเราต้องการอะไร เหมือนคนโง่ที่หลงทาง าทางออกไม่เจอ ติดอยู่กับความรู้สึกอยากตายซ้ำแล้วซ้ำเล่าหาทางออกไม่เจอ เราเคยกลัวการถูกทอดทิ้งไว้ข้างหลัง กลัวการถูกทิ้งให้อยู่คนเดียว แต่ถ้าให้พูดเป็นแบบนี้มันก็ดีอยู่แล้ว แล้วไง ใครแคร์หรอ 55555ตอนนี้ เราแค่คิดว่าเราจะต้องทำยังไงให้หลุดพ้นจากปัญหานี้ ความรู้สึกนี้ได้ก็พอแล้ว มันทรมานมากเหมือนเรากำลังจะตายแต่ก็ไม่ตาย พอเถอะ