เรามักจะโดนที่บ้านดุด่าเป็นประจำโดยเฉพาะกับแม่เรา แม่มักจะพูดกับเราเสมอว่าไม่น่ามีลูกอย่างเราเลย ไม่ว่าเราจะช่วยดูแลบ้านดูแลน้องดูแลพ่อที่มองไม่เห็น แต่พอเราไม่ได้ทำงานบ้านอย่างนึงหรือบางทีแม่กลับบ้านมาตอนเราเล่นมือแม่ก็จะด่าเราทันทีว่าขี้เกียจ วันๆไม่คิดจะทำอะไรเกาะพ่อเกาะแม่อย่างเดียวเห็นแม่เป็นขี้ข้าคอยทำให้ พอเราอธิบายหรือแย้งอะไรแม่ก็ชอบบอกว่าว่าไม่ได้สอนไม่ได้ แล้วแม่ก็ชอบไล่เราออกจากบ้านจนวันนึงเราพิมพ์แชทคุยกับเพื่อนว่าอยู่กับแม่แล้วไม่มีความสุขเลยแม่เราบังเอิญเห็นข้อความ แม่ไล่เราอีกบอกว่าเราปีกกล้าขาแข็งไม่สำนึกบุญคุณ เราไม่ไหวแล้วเรารู้ว่าแม่ก็คงรู้สึกเสียใจแล้วที่ผ่านมาละ คำพูดพวกนี้มันกรอกหูเราทุกวันทำไมแม่ไม่คิดบ้างว่าเราก็เสียใจเป็น  เราเคยพูดเรื่องนี้กับพ่อพ่อก็บอกว่าเราไม่ควรโต้แย้งอะไรเพราะเราเป็นเด็ก เราไม่เข้าใจว่าเราทำผิดหรอที่ค้านสิ่งที่แม่พูดไม่ดีกับเราต่างๆนาๆ  บางทีเราก็อยากจากไปไกลๆเหมือนกัน แต่ที่ยังทนอยู่เพราะเราอยากเป็นคนเลี้ยงน้องแล้วก็อยากเป็นคนสั่งสอนน้องเอง ไม่อยากให้น้องเราโตมาด้วยถ้อยคำแบบที่เราโดน เราอยากรู้ว่าการที่เรารู้สึกแบบนี้กับบุพการีมันผิดไหมคะ