#หนึ่งวันของจูนในวอร์ดจิตเวช #MyDaysinPsychiatry
2021 ครั้งที่สองที่แอดมิท 🏨🏥
วันแรก 1st📆
📍เอาประเด็นว่าเรื่องนี้มันจะน่าสนใจยังไงก่อน ทำไมฉันต้องเสียเวลาอ่าน
จูนบอกเลยว่าครั้งนี้สาเหตุที่จูนเข้ามามันไม่ค่อยธรรมดาเหมือนครั้งก่อน มันค่อนข้างจะมีความคิดที่แฟนตาซีและดาร์คมากๆอยู่ในหัว🎭 แต่ถ้าจะให้บอกหมดเลยว่าคืออะไร ก็…ไม่สนุกสิ

📌จุดประสงค์ของการเขียนเรื่องนี้
อยากให้ทุกคนเห็นความคิด ความเป็นอยู่ มุมมองของผู้ป่วยจิตเวช เอ้ย‼️จูนขอย้ำผู้ป่วยจิตเวชไม่ใช่คนบ้าทุกคนนะ คุณก็ต้องดูว่าเขาป่วยโรคอะไรกันแน่ สูญเสียการควบคุมตัวเองไปแล้วไหม มีแต่คนโง่เท่านั้นนะคะที่คิดว่าผู้ป่วยจิตเวช = คนบ้า ไร้ความรู้ ความเข้าใจมากๆ กลับมาก่อนๆ คือความคิดมันอาจจะเพี้ยนๆไปบ้าง แต่จูนว่าบางทีโคตรเจ๋งเลยอะ🤓

🛏หลังจากเตรียมตัวเตรียมใจอยู่หลายวัน ในที่สุดวันนี้ก็มาถึงแล้วค่ะ วันที่จูนนั่งอยู่บนเตียงในวอร์ดจิตเวช ห้องค่อนข้างดีเหมือนรพ.เอกชนเลย มีกล้องวงจรปิดไว้คอยดูเรา👀 หากเรามีพฤติกรรมที่เสี่ยง❗️ไม่ต้องห่วงพยาบาลจะวิ่งกรูกันมาทันที

🎈ข้างในวอร์ดมีอะไรบ้าง
ตอนเข้ามาที่นี่ จูนค่อนข้าง amazing มาก😲 เพราะทางเดินไปสู่วอร์ดตอนแรกมันเล็กแบบเดินสวนกันได้แค่ทีละคนอะ พอไปหน้าประตูยามก็มาตรวจสอบใบส่งตัว ตรวจของในกระเป๋า(ว่าพกสิ่งต้องห้ามมาหรือเปล่า ตามคลิปกฎที่จูนเคยทำ) พอยามเอาคีย์การ์ดเปิดประตูบานยักษ์อย่างกับประตูเมืองให้ ก็พบกับอีกอาณาจักรนึง มันไม่ใช่แค่ห้องพักผู้ป่วยเรียงกันเป็นตับ แต่มันเป็นห้องโถงตรงกลางกว้างๆ มีทีวี มีห้องพักประตูลายไม้อยู่ริมๆเรียงกันไม่มาก ผู้ป่วยก็นั่งเล่นกันอยู่ตรงโถงเป็นส่วนใหญ่ ไม่ได้มีสภาพน่าสังเวชอย่างแผนกอื่นๆ เดินผ่านแผนกชายมา พบกับห้องกิจกรรมเป็นห้องว่างมีทีวีอยู่ พร้อมด้วยโต๊ะและเก้าอี้ที่อยู่ริมห้องอย่างเรียบร้อย ต่อมาเจอกับสวนหย่อมตรงกลาง มีหญ้าเทียมอยู่เต็มบริเวณ มีโต๊ะให้นั่งอยู่บ้างทั้ง 4 มุม มีเกมกล่องไว้ให้เล่น ผ่านไปอีกจะเจอกับแผนกหญิง มีห้องอยู่ไม่เกิน 7 ห้อง นอนห้องละ 2 คน มีเตียงและโต๊ะ-เก้าอี้ส่วนตัว 1 ชุด นอกห้องมีโซนห้องนั่งเล่น มีทีวี 1 เครื่องกับโซฟายาวๆชั้นหนังสือเล็กๆมีโต๊ะทานข้าววงรีโต๊ะใหญ่ให้ทานด้วยกันอาหารถาดจะเสิร์ฟที่โต๊ะนี้และตรงกลางของทั้งแผนกจะมีเคาน์เตอร์พยาบาลเป็นห้องครึ่งวงกลมให้เราติดต่อหรือเรียกเขาได้เวลาหมอหรือเภสัชมาทำงานก็อยู่ในตู้กระจกอันนี้อันที่เราเห็นเขาได้

🏙สรุปถ้าจะให้นึกภาพง่ายๆมันเหมือนคอนโดที่ทุกคนมีห้องนอนของตัวเอง แต่ใช้ห้องนั่งเล่นกับห้องอาหารรวมกัน มีเคาน์เตอร์เป็นเหมือนนิติ ส่วนห้องน้ำ ก็ไม่ได้แย่อะไร เหมือนห้องน้ำที่บ้านเรานี่แหละ มีคนทำความสะอาด เช้า-เย็น มีห้องน้ำ 2🚽 ห้องอาบน้ำ 2🚿 แต่ประตูเป็นประตูเหล็ก ล็อคได้ แต่ผลักออกก็เปิดได้เลยเหมือนล็อคไม่ได้ สรุปมีล็อคไว้ให้เราทำตามความเคยชินและความสบายใจแค่นั้น อ้อ ทุกที่จะมีกริ่ง🛎ให้เรากดเรียกพยาบาลได้ตลอด แผนกนี้เราไม่ได้เรียกพยาบาลแค่ตอนนาทีฉุกเฉินของชีวิต⚠️ แต่ส่วนใหญ่เอาไว้กดเวลาเราไม่สบายใจอย่างมาก😥 ดิ่งมาก😭 โกรธมาก😡 เริ่มจะคุมตัวเองไม่ได้ เขาจะมาช่วยเราจัดการ ถามว่ายังไง? ก็มีตั้งแต่พูดคุยปลอบเรียกหมอให้เราเข้าห้องแยกหรือผูกเราไว้กับเตียงถ้าเราก่อความวุ่นวายมาก

กลับมาที่จูน พอเข้ามาพยาบาลให้ถอดของมีค่าออกทั้งหมด ของที่พกมาส่วนใหญ่ ให้ญาติเอากลับหมด เหลือไว้แค่เงิน(ห้ามเกิน 300💵) เครื่องประดับที่ไม่มีราคาบางอันก็ต้องถอดอย่างต่างหู เพราะมันก็เอาไว้ทำร้ายตัวเองได้🔪🩸 จากนั้นเขาให้ไปเปลี่ยนชุดเป็นชุดโรงพยาบาล แล้วชุดที่ใส่มาให้ญาติเอากลับไป อุปกรณ์อาบน้ำ ครีม เก็บไว้ที่พยาบาล เขาแยกเป็นตระกร้าๆไว้🧺 เสร็จพาร์ทเตรียมตัว พยาบาลมาทำความรู้จักและซักประวัติ ตามด้วยหมอ👨🏻‍⚕️ ถามว่าเขาถามอะไรก็ประวัติทั่วไปที่กรอกในแบบฟอร์มเลย + เรื่องราวความเป็นมาว่าทำไมเราถึงเป็นโรคนี้ ทำไมครั้งนี้ถึงต้องมาแอดมิท ก็เป็นการเล่าปมในใจให้เขาฟัง อาจจะเจ็บปวดไปหน่อยแต่ว่าต้องโดนอีกหลายทีค่ะ จูนก็เหนื่อยมากที่ต้องพูดเรื่องซ้ำๆเดิมๆแล้วเราก็เสียใจวนอยู่อย่างนั้น🗣แต่ก็ต้องทำเพราะเขาจะช่วยเราค่ะ

ส่วนญาติจูนกลับไปแล้ว เริ่มรู้สึกเคว้งๆเศร้าๆเหมือนกันนะ 🥲 ฟีลคงเหมือนแม่มาส่งตอนอนุบาล แต่สักพักก็อยู่ได้ พอ 17.30น. เขาเรียกกินข้าว🍽 จูนรอให้คนอื่นกินไปก่อน พอเขาไปกัน จูนค่อยออกไปกิน ไม่ค่อยอยากเจอใครเลย ไม่อยากพูดกับใครด้วย เหนื่อย ไม่อยากยิ้ม🤐 กินเสร็จก็เข้ามาเขียนไดอารี่📝 จนถึงเวลาวันทองมาก็ออกไปดู📺 ดูอยู่คนเดียวเลยเพราะคนอื่นกินยา💊ตอน 20.30น. เสร็จ ไม่นานก็ง่วงแล้วก็ไปนอน 😴จูนก็ง่วงนะแต่อยากดูมากอดทนสุดๆจนจบแล้วก็นอน

ปล.คิดถึงกะเหรี่ยงมากๆ😽 น้องบอกว่าหนูเหรี่ยงร้องหาตลอดเลย แต่ก็ดีขึ้นพอให้ฟังคลิปเสียงที่จูนอัดไว้ให้

เจอกันใหม่พรุ่งนี้ 🙏