ต้มยำกุ้ง เจ็บเเต่จบ
ส่วนโควิด นอกจากมองไม่เห็นปลายทางจบเเล้ว
ยังไม่รู้ว่าจะมีภาคสอง ภาคสาม สี่ตามมาอีกรึปล่าว

ต้มยำกุ้ง คนที่เจ็บหนักๆ จริงๆคือเจ้าของธุรกิจที่กู้เงินต่างประเทศ
กับธุรกิจอสังหาทั้งหลาย กู้เงินมาลงทุน  
เเละก็นักลงทุนในตลาดหุ้น หุ้นในตอนนั้นลงเเบบรถดิ่งเหว
จาก 1700 จุด ลงมาเหลือ 200 กว่าจุด โหดขนาดไหนลองคิดดู

ส่วนคนทั่วไปก็ตกงาน บริษัทปิด โรงงานเจ๊ง
หลายๆคน หันหน้ากลับ ตจว บ้านเกิด
อย่างน้อยยังมีที่ทาง ให้ปลูกผัก เลี้ยงไก่ หาปูหาปลาได้ ยังงัยก็ไม่อดเเน่นอน
รัฐบาลชวนสอง ก็มีโครงการ มิยาซาว่า ( กู้เงินรัฐบาลญี่ปุ่น มาสร้างงาน )
จ้างบัณฑิตที่ตกงานใน ตจว ให้ไปทำการเก็บข้อมูลชาวบ้านตามชุนชนชนบท
เน้นไปที่เรื่องของ วิชาชีพและ ภูมิปัญญาต่างๆ ของเเต่ละท้องถิ่น
เเม้จะรายได้น้อย เเต่ก็พอประทังไปได้ ในยามยาก

_{ข้อมูล วิชาชีพและ ภูมิปัญญาต่างๆ ของเเต่ละท้องถิ่นนี้
อาจนำมาต่อยอด เป็นโครงการ โอท๊อป
หนึ่งผลิตภัณฑ์หนึ่งตำบลในกาลต่อมาโดยรัฐบาลทักษิณ ( คหสต  )}

ส่วนคนเมืองที่มีรถ ก็ทยอยเอาของเก่า ของเก็บ ของสะสม มาเปิดท้ายขายของ
ตลาดเปิดท้ายเริ่มฮิตกันก็ในตอนนั้น  
ส่วนคนอื่นๆ ก็หันไปจับจองล็อคบนห้าง หน้าห้างบางเเห่ง
เพื่อขายของสะสม ของใช้ เสื้อผ้า รองเท้ากระเป๋า เช่นเดียวกัน
ในยุคต้มยำกุ้ง จะเห็นว่า เเม้จะลำบากเเต่ยังมีหนทางให้ดิ้นรนทำกิน
เพราะยังไปไหน มาไหนได้สะดวก ถ้าจะไป ( และมีตังค์ในกระเป๋า )


เเต่มาตอนนี้ สงครามโควิด อย่าว่าเเต่เอาของไปเปิดท้ายขายเลย
เเค่ออกจากบ้านจะไปตลาด ไปห้าง ก็จิดตกเเล้ว
เเถมไปถึงห้าง ต่างคนต่างเซฟตัวเอง  รีบซื้อรีบกลับ ซื้อเเต่ข้าวของจำเป็นต้องกินต้องใช้เท่านั้น
เดินให้ห่างคนอื่นที่สุด ทำเหมือนกำลังแอบพวกซอมบี้ ในหนัง ยังงัยยังงั้น
เเล้วธุรกิจจะหมุนได้ยังงัย ในเมื่อผู้คนยังอยู่ในภาวะความกลัวกันทุกพื้นที่

กลัวเเม้เเต่จะเข้าวัดไปทำบุญ สวดมนต์ สงบจิตสงบใจ ก็ไม่อยากไป
เพราะพระในวัดเเถวบ้าน ตั้งเเต่สามเณรยันเจ้าอาวาส ก็ดันติดโควิดเหมือนกัน   เวรกรรม....