อีก 2 วันก็จะได้กลับเมืองไทยแล้ว  รู้สึกไม่อยากกลับบ้านเลย  เพราะประสบการณ์ที่เกิดขึ้นที่เมืองปักกิ่ง  ได้เรียนรู้หลากหลายวิชา                          ได้ท่องเที่ยวและได้พบเจอกับสิ่งดีๆมากมาย  เมื่อถึงเวลาใกล้จะกลับ  ความรู้สึกใจหายเกิดขึ้นในใจ  สับสนในความรู้สึก  เจ็บลึกที่หัวใจ
            
                  “ นักเรียนทุกคนวันนี้เป็นวันจบคอร์ส ระยะเวลา 4 สัปดาห์   ทางโรงเรียนหวังว่าประสบการณ์ที่นี่จะทำให้ทุกคนนำไปใช้ได้ต่อไป
        และสามารถใช้ภาษาจีนติดต่อสื่อสารได้เป็นอย่างดี  ต้องขอขอบคุณทุกคนที่ตั้งใจศึกษาหาความรู้จากโปรแกรมที่ทางโรงเรียนจัดไว้ให้ 
        หวังว่าทุกคนคงพอใจในกิจกรรมต่างๆที่โรงเรียนมอบให้นะครับ”
             
                   หลังจากผู้อำนวยการโรงเรียนกล่าวจบ  มีการแจกใบวุฒิบัตร และถ่ายรูปร่วมกัน  ทุกคนแลกเปลี่ยนไลน์ซึ่งกันและกัน  และ
         ของที่ระลึก  บรรยากาศก่อนแยกย้ายกันกลับประเทศของตนเอง  มันดูหดหู่เศร้าหมองแบบบอกไม่ถูก  หายใจไม่ทั่วท้องเลย  รู้สึกแน่นในอก
           
                   ไม่มีการบอกลากัน  เพราะครูซือหวังหายหน้าไปหลายวันแล้ว  ก่อนที่จะมีพิธีปิดในวันนี้  ฉันไม่เห็นเขาหลายวันแล้ว 
                   ฉันพยายามมองหาครูซือหวังเผื่อเขาจะกลับมาทัน  เพื่อฉันจะได้เห็นหน้าเขาอีกสักครั้ง  และตั้งใจจะบอกลาเขาเป็นครั้งสุดท้าย
         แต่ก็ไม่มีแม้แต่เงาของเขา  หมดหวังที่จะได้บอกลาเขา  ฉันเดินก้มหน้ากลับไปที่หอพักอย่างเงียบๆอย่างหมดหวัง

                   " ดีใจจังเดือน  เราจะได้กลับบ้านกันแล้ว  คิดถึงบ้านจะแย่แล้ว"  เกรียมใจพูดอย่างมีความสุข

                   ...แต่เกรียมใจหารู้ไม่ว่าในใจของฉันมันเจ็บปวดเหลือเกิน 

                  ....ที่ครูซือหวังคนที่คอยให้ความช่วยเหลือฉัน  และดูแลฉันเป็นอย่างดีตลอดเวลา
         4 สัปดาห์ที่ปักกิ่ง  เขากลับไม่มีความรู้สึกอาลัยอาวรณ์กับฉันบ้างเลยเหรอไร  ไม่มีคำกล่าวลา  ไม่มีของที่ระลึก  ไม่มีไลน์ให้  และไม่มีที่อยู่ให้

                     " ฉันคิดไปคนเดียว  ข้างเดียวหรือ  ครูซือหวัง  ทำดีกับฉันเพียงแค่ในหน้าที่แค่นั้นใช่ไหม"

                     " ครูซือหวังไม่ได้มีใจให้ฉันใช่ไหม..."  

                     คำถามผุดขึ้นในสมองฉันตลอดเวลา  น้ำตาไหลอย่างไม่รู้ตัว  จนเกรียมใจตกใจที่เห็นเช่นนั้น

                    " ตะเองร้องไห้ทำไมเดือน  เป็นอะไรหรือเปล่า  เราจะได้กลับบ้านแล้วนะ  ไม่ดีใจเหรอ"  เกรียมใจถามด้วยความเป็นห่วง

                   " ไม่เป็นอะไรหรอกจ้าตะเอง  เราแค่รู้สึกคิดถึงที่นี่เพราะอยู่มาตั้ง 4 สัปดาห์"  ฉันรีบเฉไฉไป เพื่อไม่ให้เพื่อนเป็นห่วง

                   " จ้า  เราก็คงคิดถึงที่นี่เหมือนกัน  กลับไปจะเล่าให้เพื่อนฟังให้สนุกเลยแหละ"  

                    ฉันเก็บกระเป๋าเดินทางพร้อมจะออกเดินทางไปสนามบินปักกิ่ง  เพื่อกลับเมืองไทย  ก่อนจะขึ้นรถบัสของโรงเรียน  
        ฉันพยายามมองหาเขาคนนั้นอีกครั้ง  มองจนสุดสายตา  

                    " ลาก่อนปักกิ่ง  คงไม่ได้มีโอกาสกลับมาอีกแล้ว บ๊าย..บาย"

                   สามเดือนต่อมา...

                   " นักเรียนทุกคนฟังทางนี้ค่ะ  ทางโรงเรียนสาธิตปักกิ่งที่นักเรียนทั้ง 15 คนไปเรียนภาษาจีนเพิ่มเติมที่นั่น  ทางโรงเรียนส่งผล
      การเรียนมาให้ทุกคนแล้วค่ะ  มาดูผลการเรียนของแต่ละคนเลยนะว่าได้คะแนนเป็นอย่างไรกันบ้าง"

                    นักเรียนดีใจและตื่นเต้นที่จะรู้ผลคะแนนของตัวเอง  รีบเปิดซองที่ใส่ผลคะแนนกันดู  คุยกันดังลั่นห้อง

                   " เดือน..นี่ซองของตะเองนะ  ดูซิผลคะแนนดีหรือเปล่า"  เกรียมใจหยิบซองคะแนนให้ฉัน

                   หัวใจของฉัน..มันด้านชาตั้งแต่กลับมาจากปักกิ่งแล้ว  ไม่มีวี่แววที่เขาคนนั้นจะติดต่อมา  ผ่านไปสามเดือนแล้ว

                   " คนอะไรใจดำสุดๆ  หลอกให้ชอบแล้วก็หนีไป"  ฉันบ่นกับตัวเองเบาๆ

                  ฉันค่อยเปิดซองผลการเรียนดูแบบไม่หวังลุ้นกับคะแนนอะไรเลย  

                   ....แต่...เอมีซองสีแดงอีกซองอยู่ในซองผลคะแนน  

                  ...เอ...ซองอะไรกันนะ  ....   ฉันตื่นเต้นระคนแปลกใจ

                 .... ในซองจดหมายสีแดงนั้นมีรูปถ่ายอยู่รูปหนึ่ง  ฉันจ้องมองรูปถ่ายนั้นอย่างสงสัย  และพยายามนึกว่าใครเป็นคนถ่ายรูปนี้
            
                 .... เป็นรูปภาพที่ฉันกำลังยืนบนกำแพงเมืองจีน... 
            
                 .... ภาพนั้นแสดงให้เห็นว่าฉันกำลังมีความสุขอย่างมาก... 
            
                ..... ฉันกำลังหลับตาพริ้มยืนตัวตรง  เงยหน้าขึ้นสูดอากาศ...  
           
               ..... ผมยุ่งเล็กน้อยเมื่อถูกลมพัด... 
            
               .....  ยืนกางแขนออกเพื่อรับลมที่กำลังพัดมาปะทะกับตัวฉัน...
          
               .... เป็นภาพที่สื่อแสดงออกทางอารมณ์ได้ดีมาก...
          
               ฉันรีบพลิกดูด้านหลังภาพ  อย่างตื่นเต้น "ลุ้น"  ว่าจะมีข้อความอะไรบ้างหรือเปล่า

               .... ด้านหลังเขียนเป็นอักษรจีนด้วยพู่กันจีนว่า..... “ ฉันรักคุณ” 

              .... มีชื่อเขียนไว้มุมขวาล่างว่า.... “ ซือหวัง”...

             .....พร้อมมีเมล์  ไลน์และที่อยู่....

             ฉันเอาจดหมายซองสีแดงนั่นมาแนบที่อก  หลับตาพริ้ม  แล้วภาพวันเก่าๆที่อยู่ปักกิ่งก็ลอยขึ้นมา  

             ...ฉันก้มลงจูบจดหมายซองสีแดงด้วยความรักและทะนุถนอม  ...ขอบคุณมากค่ะครูซือหวัง....รักจัง..ปักกิ่ง...