ใครว่างๆก็อยากให้อ่านกันหน่อยนะคะ
ตั้งเเต่เริ่มเข้าปีนี้ เเล้วก็อายุ 14 นี้ ดูเหมือนเป็นปีเเห่งการเปลี่ยนเเปลงอะไรมากมาย ฉันมีครอบครัวที่ "เกือบ"จะสมบูรณ์เเบบ ถึงบางคนจะมีปัญหาเรื่องไม่เป็นเรื่องเเต่มันก็ไม่ได้อะไร นอกจาก "พ่อ" ไม่สิ หรือเป็นพวก "เหล้า เบียร์"ที่มันมาเเย่งพ่อของฉันไป มันเหมือนเข้าสิงพ่อฉันเลยเเหละ😅😂 มันทำร้ายร่างกายฉัน มันทำร้ายจิตใจฉัน มันเอาความสุขของฉันไป จากตอนเด็กที่ฉันใช้คำว่า "หนูขอให้พ่ออยู่กับหนูไปนานๆนะคะ" จนถึงตอนนี้ "คนบางคนก็ไม่สมควรมีชีวิตอยู่" ถึงมันจะดูบาปๆหน่อยเถอะ เเต่ฉันก็ทำได้เเค่คิดในใจ ฉันไม่ได้บาปขนาดลงมือทำอะไรเเผลงๆ หรือฆ่าตัวเองตาย เพราะฉันคิดว่าฉันเป็นคนเก่งใช้ได้ เเละฉันมีค่าในตัวฉันเอง ตอนนี้สิ่งที่ฉันคิดคือ ทำไมฉันต้องมาเจอเรื่องพวกนี้ตอนฉันอายุ 14 เพราะฉันทำอะไรไม่ได้ จริงๆฉันเจอมาตั้งเเต่เด็ก เเต่ตอนนั้นด้วยความเป็นเด็ก ฉันเลยได้รับการปกป้องจากผู้ใหญ่ที่รับปัญหานี้เเทนฉัน กำลังใจไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นหรือว่าอะไรเลย เหมือนอยู่ดีๆคุณโดนเชิญไปทำอะไรกระทันหันเเล้วคนเป็นร้อยยิ้มให้คุณ เเล้วพูดว่า "สู้ๆนะ" เเต่คุณก็ทำได้เเค่ยิ้มกลับ สิ่งที่เป็นกำลังใจเล็กๆน้อยๆคือการเห็นคนอื่นที่ปัญหามากกว่า เหมือนฉันปลอบใจตัวเอง
ตอนเด็กๆฉันมีที่พึ่งมากมายจากคนใกล้ตัว เเต่พอฉันเริ่มอยู่กับคนเหล่านั้นมากขึ้น เริ่มเปิดใจมากขึ้น ตัวเลือกที่พึ่งพาของฉันก็เริ่มหายไปทีละคน ฉันก็ได้รู้ว่าสุดท้าย ตัวฉันนั่นเเหละ รักฉันที่สุด กอดตัวเองอบอุ่นที่สุดเเล้ว
ตอนนี้ปัญหาของฉันคือการเริ่มนอนไม่ตรงเวลา เคยเป็นคนพอ 2ทุ่ม สลบ กลายเป็น ตี 5 พึ่งเริ่มนอน ตื่นเที่ยง บางคนมาดูฉันบ่อยๆ กลัวว่าฉันจะเป็นอะไร เเต่เค้าไม่รู้เหตุผลของฉันเลย เหตุผลของฉันก็คือ ฉันเกลียดเเละกลัวกลางคืน สิ่งที่พ่อฉันทำเวลาเมากลับมา บางทีมันก็บ่อยจนเวลาปกติไม่มีอะไร ฉันจะได้ยินเสียงหลอนไปเอง เเละนอนไม่หลับ มันกวนใจ จนบางทีฉันต้องเอาหัวขึ้นจากหมอน เพื่อดูว่าเสียงที่ฉันได้ยิน มันเกิดขึ้นจริงมั้ย ฉันไม่รู้ว่าฉันเป็นโรคซึมเศร้ารึเปล่า เพราะฉันเจอคนนอก ฉันก็ยังยิ้มเเละหัวเราะให้พวกเขาได้
ฉันไม่ได้ต้องการอะไร ฉันไม่ได้ต้องการความสุข ฉันเเค่อยากใช้ชีวิตเเบบไม่ต้องคิดอะไร
-หนูควรทำยังไงดีคะ คนอื่นบอกไม่ต้องคิดมาก เป็นเด็กตั้งใจเรียนไป เเต่ร่างกายหนูมันจดจำดีเหลือเกิน-
ใครมีประสบการณ์เเย่ๆก็มาเล่าให้ฟังด้วยนะ
ชีวิตวัย 14 ปีของฉัน
ตั้งเเต่เริ่มเข้าปีนี้ เเล้วก็อายุ 14 นี้ ดูเหมือนเป็นปีเเห่งการเปลี่ยนเเปลงอะไรมากมาย ฉันมีครอบครัวที่ "เกือบ"จะสมบูรณ์เเบบ ถึงบางคนจะมีปัญหาเรื่องไม่เป็นเรื่องเเต่มันก็ไม่ได้อะไร นอกจาก "พ่อ" ไม่สิ หรือเป็นพวก "เหล้า เบียร์"ที่มันมาเเย่งพ่อของฉันไป มันเหมือนเข้าสิงพ่อฉันเลยเเหละ😅😂 มันทำร้ายร่างกายฉัน มันทำร้ายจิตใจฉัน มันเอาความสุขของฉันไป จากตอนเด็กที่ฉันใช้คำว่า "หนูขอให้พ่ออยู่กับหนูไปนานๆนะคะ" จนถึงตอนนี้ "คนบางคนก็ไม่สมควรมีชีวิตอยู่" ถึงมันจะดูบาปๆหน่อยเถอะ เเต่ฉันก็ทำได้เเค่คิดในใจ ฉันไม่ได้บาปขนาดลงมือทำอะไรเเผลงๆ หรือฆ่าตัวเองตาย เพราะฉันคิดว่าฉันเป็นคนเก่งใช้ได้ เเละฉันมีค่าในตัวฉันเอง ตอนนี้สิ่งที่ฉันคิดคือ ทำไมฉันต้องมาเจอเรื่องพวกนี้ตอนฉันอายุ 14 เพราะฉันทำอะไรไม่ได้ จริงๆฉันเจอมาตั้งเเต่เด็ก เเต่ตอนนั้นด้วยความเป็นเด็ก ฉันเลยได้รับการปกป้องจากผู้ใหญ่ที่รับปัญหานี้เเทนฉัน กำลังใจไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นหรือว่าอะไรเลย เหมือนอยู่ดีๆคุณโดนเชิญไปทำอะไรกระทันหันเเล้วคนเป็นร้อยยิ้มให้คุณ เเล้วพูดว่า "สู้ๆนะ" เเต่คุณก็ทำได้เเค่ยิ้มกลับ สิ่งที่เป็นกำลังใจเล็กๆน้อยๆคือการเห็นคนอื่นที่ปัญหามากกว่า เหมือนฉันปลอบใจตัวเอง
ตอนเด็กๆฉันมีที่พึ่งมากมายจากคนใกล้ตัว เเต่พอฉันเริ่มอยู่กับคนเหล่านั้นมากขึ้น เริ่มเปิดใจมากขึ้น ตัวเลือกที่พึ่งพาของฉันก็เริ่มหายไปทีละคน ฉันก็ได้รู้ว่าสุดท้าย ตัวฉันนั่นเเหละ รักฉันที่สุด กอดตัวเองอบอุ่นที่สุดเเล้ว
ตอนนี้ปัญหาของฉันคือการเริ่มนอนไม่ตรงเวลา เคยเป็นคนพอ 2ทุ่ม สลบ กลายเป็น ตี 5 พึ่งเริ่มนอน ตื่นเที่ยง บางคนมาดูฉันบ่อยๆ กลัวว่าฉันจะเป็นอะไร เเต่เค้าไม่รู้เหตุผลของฉันเลย เหตุผลของฉันก็คือ ฉันเกลียดเเละกลัวกลางคืน สิ่งที่พ่อฉันทำเวลาเมากลับมา บางทีมันก็บ่อยจนเวลาปกติไม่มีอะไร ฉันจะได้ยินเสียงหลอนไปเอง เเละนอนไม่หลับ มันกวนใจ จนบางทีฉันต้องเอาหัวขึ้นจากหมอน เพื่อดูว่าเสียงที่ฉันได้ยิน มันเกิดขึ้นจริงมั้ย ฉันไม่รู้ว่าฉันเป็นโรคซึมเศร้ารึเปล่า เพราะฉันเจอคนนอก ฉันก็ยังยิ้มเเละหัวเราะให้พวกเขาได้
ฉันไม่ได้ต้องการอะไร ฉันไม่ได้ต้องการความสุข ฉันเเค่อยากใช้ชีวิตเเบบไม่ต้องคิดอะไร
-หนูควรทำยังไงดีคะ คนอื่นบอกไม่ต้องคิดมาก เป็นเด็กตั้งใจเรียนไป เเต่ร่างกายหนูมันจดจำดีเหลือเกิน-
ใครมีประสบการณ์เเย่ๆก็มาเล่าให้ฟังด้วยนะ