ว่าด้วยของพระนหาตกมุนีเถระ
พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสถามว่า
     [๓๕๗]   ดูก่อนภิกษุ   เมื่อเธออยู่ในป่าใหญ่อันปราศจากโคจร
         เป็นป่าเศร้าหมอง   ถูกโรคลมครอบงำ  จักทำอย่างไร. 

พระนหาตกมุนีกราบทูลว่า
         ข้าพระองค์จักยังปีติและความสุขอันไพบูลย์ให้แผ่ไป
         สู่ร่างกาย ครอบงำปัจจัยอันเศร้าหมองอยู่ในป่าใหญ่ และ
         จักเจริญโพชฌงค์  ๗ อินทรีย์  ๕  พละ  ๕  ถึงพร้อมด้วย
         อรูปฌาน จักเป็นผู้หมดอาสวะอยู่  ข้าพระองค์จักพิจารณา
         เนือง ๆ  ซึ่งจิตอันบริสุทธิ์   หลุดพ้นแล้วจากกิเลส  ไม่ขุ่นมัว
         เป็นผู้หมดอาสวะอยู่  อาสวะทั้งปวงของข้าพระองค์  ซึ่งมี
         อยู่ทั้งภายในและภายนอก   ถูกถอนขึ้นหมดแล้ว    ไม่เกิด
         ขึ้นอีกต่อไป  เบญจขันธ์  ข้าพระองค์กำหนดรู้แล้ว  มีราก
         อันขาดแล้วตั้งอยู่   ธรรมอันเป็นที่สิ้นทุกข์  ข้าพระองค์ได้
         บรรลุแล้ว  บัดนี้  ภพใหม่ไม่มี  พระเจ้าข้า.