ตามหัวข้อเลยคะแต่งงานมานานจนมีลูกสองคนลูกเริ่มเข้าโรงเรียนก็ทำงานหาเงินช่วยสามีอีกทางจะได้มีเงินเก็บจากที่เราไม่เคยทำงานอาศัยแต่ใช้เงินสามีจนเริ่มเกรงใจสงสารพอทำงานมีเงินก็เริ่มช่วยรับผิดขอบค่าใช้จ่ายในบ้านไม่อยากขอเขา...นานไปดูเหมือนเขาเริ่มเคยชิน..พอช่วงโควิดรอบแรกการเงินเราติดขัด...รายรับไม่พอกับรายจ่ายขอเงินสามีเขาให้ก็บ่นว่าเราใช้เงินไม่ประหยัด..ทั้งที่ลูกสองคนเราจ่ายเองค่ากินค่าเทอมค่าใช้จ่ายในบ้าน..เงินเขาเก็บกับใช้หนี้...เราเลยไม่ขอขร้เกียจฟังเขาบ่น..เลยเป็นขอยืมแทน...พอยืม..ทะเลาะกันทีก็ทวงหนี้ว่าเราไม่มีปัญญาต้องอาศัยเพิ่งพาเขา....จนเราต้องเข้มแข็งเพิ่งพาตัวเองให้ได้...เวลาลูกไม่สบายเราก็ดูแลจัดการเอง...หมด..จนตอนนี้ลูกเรามีปัญหาเป็นโรคซึมเศร้าเพราะมาจากพ่อแม่ทะเลาะกันพ่อทำร้ายแม่....เราเสียใจมาก...ต้นเหตุมาจากเรากับสามี....เราไม่รู้จะทำไงเราสังเกตดูลูกผิดปกติ...ปรึกษาสามีก็ไม่ได้มีแต่บ่นกับด่า....จนเราเอาลูกไปหาหมดถึงรู้ลูกเป็นโรคซึมเศร้า..เป็นจิตหลอน...หูแว่วอยากฆ่าตัวตาย..เราเครียดมากอยากมีให้สามีปลอบใจให้กำลังใจ..ช่วยกันดูแลลูก..ปรับเปลี่ยนพฤติกรรม..แล้วก็หาวิธี...ทำให้ลูกอาการดี....แต่ไม่เลยเราหาวิธีเองเลี้ยงลูกเอง...หาเงินจ่ายเองอะไรเองหมดคิดเองเหมือนอยู่คนเดียวเลย...ไม่มีสามีซัพพอร์ท..ให้กำลังใจ...เลย..ยิ่งมาเจอโควิดรอบสาม...หาเงินค้าขายลำบากมาก....รายรับไม่พอกับรายจ่าย...บอกสามีเขาก็บ่นว่าเราต้องปรับตัว...หางานเสริม...ไม่มีคำว่าจะให้เงินเดือนหรือให้เงินช่วยเราเลย....ถ้าเป็นคุณจะทำไงหาเงินเลี้ยงลูกเองรับผิดชอบเองหมด ...จะทนเพื่อคำว่าครอบครัวหรือ...จบดี......อยากฟังความคิดเห็นของแต่ละคน... เวลาเจอกับสามีก็มีน้อยเช้ามาต่างคนต่างไปทำงานเย็นเขาไปดื่มเราต้องดูแลลูกเขากลับมาเรานอนแล้ว....เวลาคุยกันแบบปกติแทยจะไม่มีคุยตอนเช้าก็ง่วงเหล้า...คุยตอนดึกก็เมาเหล้า😂😂เราเลยต้องคิดเองทำเองอยู่ตลอด