คือเราอึดอัดกับที่บ้านมากๆเราเหมือนคนมีปมพ่อแม่แยกทางกันตอนยังเด็กแม่เราทำงานอยู่ต่างประเทศเราเลยต้องอยู่กับยายและพี่ชายแม่ พี่ชายของแม่แกชอบพูดให้เรารู้สึกแย่ ชอบด่าเราว่าไม่มีไหวพริบเรียนเก่งซะเปล่าแต่ความฉลาดเหมือนไม่ช่วยอะไร ด่าเราในช่วงแรกเราก็ไม่คิดไรลองปรับปรุงตัวเองแต่พี่ชายแม่ก็ชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่นว่าเขาเก่งกว่าหัดใช้สมองบ้างเดี๋ยวโง่ตายแล้วบอกว่าอนาคตจะไปรอดมั้ย ชอบว่าเราเล่นแต่โทรศัพท์แต่แกไม่เคยรู้เลยว่าเราพยายามกับการเรียนเพื่อไม่ให้คนที่บ้านถูกดูถูก แต่ยิ่งเราพยายามมากเท่าไหร่เราก็เจอกดดันหนักมากคืดเราเป็นคนที่เรียนคณิตศาสตร์ไม่ค่อยเก่งแกก็ชอบว่าเราหัวสมองช้าช่วงเกรดออกเราเก็บตัวอยู่แต่ในห้องไม่ออกไปไหนเราไม่อยากรับฟังคำด่าว่าเรายายเราก็ชอบพูดประชดว่าเรียนมันจะเหนื่อยอะไรหนักหนา แค่เรียนจะเครียดอะไรหนักหนากลายเป็นว่าเราตัวคนเดียว ชอบเก็บคำพูดมาคิดเล็กคิดน้อยแอบร้องไห้คนเดียวบ่อยมีบางครั้งที่เราได้มีโอกาสได้ไปเจอพ่อเราร้องไห้หนักมากกอดพ่อไม่อยากหนีไปไหนเพราะพ่อคือคนที่ให้กำลังใจเราตลอดแต่เราก็ได้เจอหน้าพ่อแค่ปีละครั้ง ส่วนแม่ของเราก็เหมือนจะเข้าใจเราแต่แม่ก็บอกว่าที่เขาพูดเพราะอยากให้เราได้ดี.....เราพอเข้าใจว่าเขาอยากให้เราได้ดีแต่ทำไมต้องพูดทำร้ายความรู้สึกเราด้วยและแม่ไม่ค่อยมีเวลาเพราะต้องทำงานมีแค่เพื่อนที่คอยให้กำลังใจตลอดเราไม่เคยอยากกลับบ้านเลย จนมาช่วงปิดเทอมติดโควิดไปไหนไม่ได้เลยต้องอยู่บ้านมันทำให้เราอึดอัด เครียด เหนื่อย ท้อ โดดเดี่ยวมากที่สุด เราต้องอ่านหนักสือเพื่อเตรียมสอบเข้ามหาลัยเราบอกเราอยากเรียนหมอ แต่พี่ชายแม่บอกว่าจบไปไม่ต้องเรียนต่อออกมาเอาผัวดีๆให้เขาเลี้ยงดีกว่า คำนี้คือเราเสียใจมากๆตั้งแต่ที่แกเคยว่าเรามา เราร้องไห้อยู่2วันเต็มไม่เคยมีใครมานั่งกอดและปลอบใจเราเลย เราเย็นชาใส่คนที่บ้านมากพอเข้าห้องมาเราก็เอาแต่ร้องไห้คือเราแค่อยากทำตามความฝันของตัวเองทำไมเขาต้องมาดับความฝันเราด้วยเราเคยคิดที่จะผูกคอตายแต่พ่อของเราดันโทรมาก่อนเราปล่อยโฮออกมาตรงนั้นเลยหยุดความคิดบ้าๆเพราะเราคิดว่าเรายังมีพ่ออยู่
แต่มาวันนี้เราได้ข่าวจากปู่ ปู่บอกว่าพ่อของเราเป็นเบาหวาน แกน๊อคล้มหัวฟาดพื้นตอนนั้นคือทำไรไม่ถูกเลยอยากไปกอดพ่อมากแต่หมอไม่ให้เข้าเยี่ยมเพราะกลัวติดโควิดภาวนาขอให้พ่อไม่เป็นอะไรมาก เราเอาแต่คิดว่าถ้าไม่มีพ่อแล้วเราจะเหลือใครบ้าง เรานอนไม่หลับเลยต้องกินยาแก้แพ้เราอยากรู้ว่าเราจะไม่เป็นโรคซึมเศร้าใช่มั้ยแล้วเราควรทำยังไงดี..........เราอยากมีคนกอดเราไว้แน่นๆตอนที่เราร้องไห้มาก
ขออภัยถ้าเราเขียนไม่เข้าใจเราร้องไห้ตอนนั่งพิมพ์