เราตั้งคำถามกับตัวเองอยู่บ่อยครั้ง ว่าตัวเองอ่อนแอหรือเรียกร้องความสนใจ ทุกครั้งที่เราไปเจอผู้คนข้างนอกเรายิ้มแย้ม สนุกสนานทุกครั้งที่ออกไป แม้ว่าในตอนที่อยู่คนเดียวจะต้องนอนร้องไห้หรือทรมานนอนไม่หลับทุกคืน แต่มีครั้งนึงที่เราเข้มแข็งไม่พอในตอนที่เจอผู้คนมากมาย บางคำพูดของคนรอบตัว มันทำให้มีผลกระทบต่อจิตใจ จนกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว แถมยังเจอคำพูดที่สวนกลับมาว่า โตแล้วยังจะร้องไห้เป็นเด็กไม่รู้จักโตอีกหรอ แต่จริงๆแล้วฉันไม่ได้อยากร้องไห้เลย น้ำตามันไหลเอง เป็นครั้งแรกที่ฉันเข้มแข็งมาตลอดแต่ครั้งนี้ฉันทำให้ตัวเองอ่อนแอในสายตาคนอื่น เราดูเรียกร้องความสนใจหรือป่าว ? 
ถ้าฉันเลือกได้ฉันอยากหลับตาสบายไม่ตื่นแบบมีความสุขได้ไหม มันแย่เหลือเกินในทุกคืนที่นอนไม่หลับ ในทุกครั้งที่ต้องมายิ้มให้กับทุกคน ควรทำไงดีคะ