หลับตาย้อนนึกถึงบางสิ่ง
ดำดิ่งในอารมณ์ส่วนลึก
สัมผัสสายลมพอรู้สึก
ยามดึกสงบไร้ผู้คน

แล้วนั่งมองหมู่เรไรเฝ้าออกเสียง
แว่วสำเนียงไพเราะทั่วแห่งหน
ดื่มด่ำบรรยากาศราวต้องมนต์
ปล่อยสีดำที่เบื้องบนให้ดูดกลืน

ก็ตัวฉันเป็นคนเช่นใครเขา
มีความเหงาความเศร้าเช่นผู้อื่น
มีหลายครั้งท้อแท้ไม่หยัดยืน
มีเคยฝืนเข้มแข็งแม้อ่อนแอ

แต่แล้วอุดมการณ์ในตัวฉัน
เป็นสิ่งผลักดันยามท้อแท้
ปณิธานในใจยังแน่วแน่
ไม่เคยผันแปรตามเวลา

แม้กระนั้นฉันก็มีสิ่งที่แลก
กับสิ่งที่ฉันแบกรับฉันเสาะหา
สิ่งที่เสียฉันก็มีธรรมดา
เพียงคุณค่าที่แลกมาไม่รู้เลย

กลางผู้คนใครต่อใครยกย่องฉัน
พัลวันคำเชยชมที่เปิดเผย
แต่เพื่อนแท้ฉันกลับหาไม่ได้เลย
คนที่เคยจริงใจล้วนจากไป

ยามนี้ฉันอยู่ ณ ที่นี่
ที่มีเพียงฉันที่หวั่นไหว
มีเพียงเสียงสะท้อนจากข้างใน
มีเพียงหัวใจที่อ่อนแอ

แล้วฉันก้มหน้าร่ำไห้
ปลดปล่อยความในใจที่ย่ำแย่
ปล่อยให้ความอ่อนล้าเข้ารังแก
ปล่อยกระแสความเศร้าเข้าครอบงำ

ปลดเปลื้องฉากหน้าที่เข้มแข็ง
ปลดปล่อยสิ่งแสดงที่น่าขำ
ปล่อยให้อารมณ์ตอกและย้ำ
สิ่งที่มีเหลือล้ำน้ำในตา

ปล่อยอารมณ์จากข้างในไปจนหมด
จึงลิ้มรสในความหมายที่เสาะหา
จึงสัมผัสความจริงที่ผ่านมา
จึงรู้ว่าความสุขคือสิ่งใด