สวัสดีค่ะ เราเพิ่งตั้งกระทู้นี้เป็นครั้งแรก เหตุเกิดจากความอัดอั้นตันใจของตัวเองค่ะ อยากได้คำปรึกษาและความคิดเห็นจากหลายๆมุมของชาวพันทิปค่ะ
ขอเกริ่นก่อนนะคะ เราอายุยี่สิบปลายๆอาศัยอยู่กับแม่วัยเจ็บสิบกันสองคน เราอยู่บ้านเดียวกันแต่ไม่ค่อยคุยอะไรกันมากมายนักเพราะเราทำงานกลับมาก็เย็นๆทุกวัน ส่วนแม่วันๆก็ใช้ชีวิตอยู่กับโทรศัพท์ตามประสาคนแก่ค่ะ ในช่วงหลังสามสี่ปีมานี้เราสังเกตเห็นพฤติกรรมแปลกๆของแม่คือแกเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายค่ะบางวันอารมณ์ดีก็ดี บางวันนึกจะเงียบก็ไม่พูดไม่คุยอยู่นิ่งๆทั้งวัน ส่วนตัวเราก็เป็นคนเครียดง่ายค่ะ เพราะเราต้องคอยรับมือกับอารมณ์ของแม่อยู่บ่อยๆจนกลายเป็นคนเก็บตัว เพราะคิดว่าการปลีกตัวออกมาอยู่คนเดียวน่าจะมีความสุขที่สุดค่ะ และเราก็มีแฟนที่เป็นผู้หญิงด้วยกันที่คบมาปีกว่าๆ แต่ด้วยความที่อยู่ไกลกัน นานๆทีเค้าถึงจะมาหาเราที่บ้าน เพราะเราไม่สะดวกที่จะไปหาเค้าเนื่องจากต้องคอยอยู่กับแม่ค่ะ ซึ่งเค้ารักและเคารพแม่ของเราดีค่ะ อ่อนน้อมถ่อมตน แต่ปัญหาที่ทำให้เรารู้สึกอึดอัดใจคือแม่ของเราค่ะ เวลาที่แฟนเรามาบ้านแกชอบทำตึงๆใส่แฟนเรา เหมือนแบบมาทำไมอะไรแบบนี้ แต่บางทีก็อารมณ์ดีพูดคุยกับแฟนเราปกติ พากันออกไปเที่ยวบ้าง กินนั่นกินนี่ด้วยกันบ้าง ดูมีความสุขและอบอุ่นมากค่ะ แต่ก็นั่นแหละค่ะเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายจนตามอารมณ์ไม่ทัน บางทีช่วงเช้าพูดคุยกันอยู่ดีๆ ตกเย็นมาบึ้งตึงฟึดฟัดโยนข้าวของตึงตังอย่างไม่มีเหตุผลบ่อยๆ จนเราที่เป็นลูกรู้สึกอึดอัดใจและเครียดมาก สงสารแฟนด้วยที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ ถ้าจะว่ามีปัญหาแม่ผัวลูกสะใภ้มันก็ไม่น่าใช่ซะทีเดียวเพราะแกก็ยังไปนั่นไปนี่เฮฮาด้วยในบางที คือเราสับสนและอึดอัดจริงๆ จนอยากจะแยกบ้านออกไปหาเช่าหออยู่คนเดียว เพราะเราก็อยากมีชีวิตเป็นของตัวเอง ไม่อยากเครียด ไม่อยากบั่นทอนจิตใจกับอะไรทั้งนั้น เราควรทำยังไงดีคะ อยากได้คำแนะนำหรือทางออกที่ดีที่สุดค่ะ ขอบคุณค่ะ

ป.ล. เราไม่ได้รักแฟนมากจนไม่รักแม่ตัวเองนะคะ แต่เราแค่อยากให้พวกเราสามคนอยู่กันอย่างมีความสุขและสบายใจเท่านั้นเอง😔