อาม่าละแวกบ้านแกกำลังป่วยเป็นมะเร็งเริ่มแรกแกมาเหลาบรรดาลูกเขยลูกสะใภ้แกตามประสาคนแก่ 
แกเล่าว่าลูกเขยตั้งแต่แต่งงานกับลูกสาวแรกๆมันก็ยังทำงานกินเงินเดือนแยู่แต่พอบริษัทเจ๊งไปเมื่อ 7-8 ปีที่แล้วมันก็ไม่ได้ทำงานเกาะลูกสาวกิน 
ปกติมันก็จะเฉยๆเฉื่อยๆกับอาม่า และอากง มันดูเหมือนคนกะหล่อน บางทีอาม่ายังเห็นมันไปแอบหยอดสาวๆ แต่ไม่เล่าให้ลูกสาวฟัง
ส่วนลูกสะใภ้เป็นคนเสมอต้นเสมอปลายกับอาม่าและอากงมาก คือ ไม่มาเยี่ยมเลย  เห็นหน้าปีละครั้งสองครั้ง แต่อาจจะเพราะฐานะการงานเขาดีก็เลยไม่ค่อยมีเวลามากนัก   สองสามเดือนก่อนอาม่าแกชวนทั้งลูกเขย ลูกสะใภ้มากินข้าว อาม่าแกก็เล่าว่าแกเป็นมะเร็ง  ลูกสะใภ้แกก็ค่อนข้างตกใจเล็กๆ แต่ไอ้ลูกเขย แอบยิ้มร่าเริงขึ้นมา ขยันพูดอารมณ์ดีผิดปกติ (อันนี้อาม่าแกไปเปิดกล้องย้อนหลังดู )    อาม่าแกคิดแล้วว่าเดี๋ยวคอยดูมันจะมาเยี่ยมอาม่าบ่อยๆแน่   แล้วมันก็มาจริงๆ ซื้อประกันให้อาม่าด้วย(เงินลูกสาวนะแหละ) แต่ไอ้ที่งงกว่าคือผู้รับประโยชน์ชื่อมันด้วยนีสิ  มันคิดว่าอาม่าโง่ขนาดนั้นที่ไม่อ่านหนังสือสัญญาหรือไง  อาม่าแกก็รู้สึกสงสารไอ้ลูกสาวนะ พลาดที่ไม่ดูให้ดีไปเจอผัวไม่เอาไหน เอามาเป็นภาระตัวเอง แถมยังหวังสมบัติของแม่ยายอีก   มองๆไปอาม่าแกยังรู้สีกว่าลูกสะใภ้ที่ไม่ค่อยมาเยี่ยมแม้จะห่างเหินแต่นิสัยอาจจะไม่เลวร้ายเท่าลูกเขยคนนี้    แต่แกก็รู้สึกผิดหวังกับการเอาใจใส่ของลูกหลานกับบั้นปลายชีวิตแกนั่นแหละ