คือเราเป็นมาหลายปีแล้วแรกๆเราคิดว่าเราแค่คิดมากไปเองหลังๆมันหนักขึ้นเราเลยเครียดมากค่ะ
อาการเราคือ เราเป็นคนคิดมากแบบมากๆเราเครียดง่ายมากยกตัวอย่างเช่น เราทำไปงานพาร์ทไทม์ร้านอาหารกับเพื่อนเราแล้ววันนั้นมันไม่มีคนเราเลยเดินไปถามเค้าว่าปิดร้านเลยมั้ยเค้าก็บอกประมาณว่ายังไม่ถึงเวลจะรีบปิดไปไหน(เค้าไม่ได้อะไรนะคะพูดปกติ) แต่มันทำให้เราคิดมากด้วยความที่เราเด็กกว่าเราก็กลัวเค้าไม่พอใจเรา หรือเราเดินผ่านคนไร้บ้านมาขอเงินเรา เราก็มีความรู้สึกสารจนเกิดเป็นความเครียดแล้วคิดต่อไปอีกว่าเค้าจะอยู่ยังไงเค้าจะกินยังไงแบบคิดต่อไปเรื่อยๆจนบางครั้งก็งงกับตัวเองว่าทำไมต้องคิดขนาดนั้น หรืออีกตัวอย่างนึงเราเรียนคณะศิลปกรรมซึ่งถ้าคนเรียนจะรู้เลยว่ามันเป็นคณะที่ต้องคุยกับอาจารย์รายวิชาบ่อยมากคือเวลาพรีเซ้นงานสเก็ตทุกคนต้องเข้าไปคุยกับอาจารย์ทีละคนเพื่อฟังเค้าแนะนำงานเรา
เล่ามาถึงตรงนี้อาจจะงงว่าเกี่ยวอะไรกับเสียงในหัว คือหลังจากที่เราเจออะไรแบบนี้มันจะเกิดเหมือนเป็นภาพจำในเหตุการณ์นั้นๆเช่นที่เราไปทำงานร้านอาหารแล้วเราเห็นเด็กเสริฟอาหารที่เหมือนกับตัวเรามันทำให้เราย้อนไปนึกถึงเหตุการณ์ที่เราคุยเจ้ากับของร้านวันนั้นมันทำให้เกิดเสียงในหัวตอนที่เค้าพูดใส่เรา เราต้องตะโกนอะไรสักอย่างเวลาอยู่ในห้องคนเดียวให้เราเลิกนึกถึงเหตุการณ์นั้นหรือ ตอนที่เราเห็นผลงานศิลปะของตัวเองมันทำให้นึกถึงคำพูดที่อาจารย์แนะนำเราซึ่งส่วนใหญ่ก็เหมือนการติหรือทำให้เราเฟลบ้างจนเกิดเป็นเสียงเข้ามาในหัวถึงช่วงเวลาที่อาจารย์พูดกับเรา
คือ ถ้าเราอยู่ในห้องตัวเองเราจะตะโกนหรือพยายามเล่นเกมตลอดเวลาเพื่อให้เสียงมันหายไป แต่ถ้าเราอยู่ในที่แจ้งที่มีผู้คนเราจะบีบแขนตัวเองไม่ก็จับหัวตัวเองแรงๆไม่ให้ถูกสังเกตุ เรารู้พฤติกรรมตัวเองนะคะแต่เราห้ามมันไม่ได้คือเราเห็นอะไรบางอย่างเราก็จะนึกถึงอะไรที่เกี่ยวกับสิ่งนั้นแล้วก็มีเสียงกับภาพแวบเข้ามาในหัวซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องที่เราเฟลและดาวน์ไม่ยากจะคิดถึงมันแต่เรากลับจำได้แม่นมากจนเกิดเป็นเสียงซึ่งมัรทรมานมาก
บางทีเราก็ทำเสียงขึ้นมาโดยลืมไปว่าเราอยู่ข้างนอกทำให้เพื่อนเรางงๆบ่อยว่าเราเป็นอะไร แต่เราก็ถามเพื่อนหรือคนรอบตัวเราว่าเราดูปกติมั้ยภายนอกเราเป็นยังไง(เพื่อนไม่รู้อาการเรา) เพื่อนก็ตอบว่าเราปกติแค่เราเป็นคนคิดมากเดี๋ยวพอเวลาผ่านไปทุกอย่างจะหายไปเองแต่เราไม่ใช่แบบนั้นยิ่งนานยิ่งเกินเป็นทั้งภาพทั้งเสียงเราต้องตะโกนหรือร้องให้มันหยุดฟีลแบบคุยคนเดียวแต่แค่ตะโกนออกมาหรือพูดอะไรสั้นๆให้ภาพกับเสียงมันหายไปจากสมอง
เรามีเสียงในหัวตลอดเวลา
อาการเราคือ เราเป็นคนคิดมากแบบมากๆเราเครียดง่ายมากยกตัวอย่างเช่น เราทำไปงานพาร์ทไทม์ร้านอาหารกับเพื่อนเราแล้ววันนั้นมันไม่มีคนเราเลยเดินไปถามเค้าว่าปิดร้านเลยมั้ยเค้าก็บอกประมาณว่ายังไม่ถึงเวลจะรีบปิดไปไหน(เค้าไม่ได้อะไรนะคะพูดปกติ) แต่มันทำให้เราคิดมากด้วยความที่เราเด็กกว่าเราก็กลัวเค้าไม่พอใจเรา หรือเราเดินผ่านคนไร้บ้านมาขอเงินเรา เราก็มีความรู้สึกสารจนเกิดเป็นความเครียดแล้วคิดต่อไปอีกว่าเค้าจะอยู่ยังไงเค้าจะกินยังไงแบบคิดต่อไปเรื่อยๆจนบางครั้งก็งงกับตัวเองว่าทำไมต้องคิดขนาดนั้น หรืออีกตัวอย่างนึงเราเรียนคณะศิลปกรรมซึ่งถ้าคนเรียนจะรู้เลยว่ามันเป็นคณะที่ต้องคุยกับอาจารย์รายวิชาบ่อยมากคือเวลาพรีเซ้นงานสเก็ตทุกคนต้องเข้าไปคุยกับอาจารย์ทีละคนเพื่อฟังเค้าแนะนำงานเรา
เล่ามาถึงตรงนี้อาจจะงงว่าเกี่ยวอะไรกับเสียงในหัว คือหลังจากที่เราเจออะไรแบบนี้มันจะเกิดเหมือนเป็นภาพจำในเหตุการณ์นั้นๆเช่นที่เราไปทำงานร้านอาหารแล้วเราเห็นเด็กเสริฟอาหารที่เหมือนกับตัวเรามันทำให้เราย้อนไปนึกถึงเหตุการณ์ที่เราคุยเจ้ากับของร้านวันนั้นมันทำให้เกิดเสียงในหัวตอนที่เค้าพูดใส่เรา เราต้องตะโกนอะไรสักอย่างเวลาอยู่ในห้องคนเดียวให้เราเลิกนึกถึงเหตุการณ์นั้นหรือ ตอนที่เราเห็นผลงานศิลปะของตัวเองมันทำให้นึกถึงคำพูดที่อาจารย์แนะนำเราซึ่งส่วนใหญ่ก็เหมือนการติหรือทำให้เราเฟลบ้างจนเกิดเป็นเสียงเข้ามาในหัวถึงช่วงเวลาที่อาจารย์พูดกับเรา
คือ ถ้าเราอยู่ในห้องตัวเองเราจะตะโกนหรือพยายามเล่นเกมตลอดเวลาเพื่อให้เสียงมันหายไป แต่ถ้าเราอยู่ในที่แจ้งที่มีผู้คนเราจะบีบแขนตัวเองไม่ก็จับหัวตัวเองแรงๆไม่ให้ถูกสังเกตุ เรารู้พฤติกรรมตัวเองนะคะแต่เราห้ามมันไม่ได้คือเราเห็นอะไรบางอย่างเราก็จะนึกถึงอะไรที่เกี่ยวกับสิ่งนั้นแล้วก็มีเสียงกับภาพแวบเข้ามาในหัวซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องที่เราเฟลและดาวน์ไม่ยากจะคิดถึงมันแต่เรากลับจำได้แม่นมากจนเกิดเป็นเสียงซึ่งมัรทรมานมาก
บางทีเราก็ทำเสียงขึ้นมาโดยลืมไปว่าเราอยู่ข้างนอกทำให้เพื่อนเรางงๆบ่อยว่าเราเป็นอะไร แต่เราก็ถามเพื่อนหรือคนรอบตัวเราว่าเราดูปกติมั้ยภายนอกเราเป็นยังไง(เพื่อนไม่รู้อาการเรา) เพื่อนก็ตอบว่าเราปกติแค่เราเป็นคนคิดมากเดี๋ยวพอเวลาผ่านไปทุกอย่างจะหายไปเองแต่เราไม่ใช่แบบนั้นยิ่งนานยิ่งเกินเป็นทั้งภาพทั้งเสียงเราต้องตะโกนหรือร้องให้มันหยุดฟีลแบบคุยคนเดียวแต่แค่ตะโกนออกมาหรือพูดอะไรสั้นๆให้ภาพกับเสียงมันหายไปจากสมอง