ผมอาจดูอ่อนแอ รู้สึกว่าตัวเอง ไม่สมกับที่เป็นตัวเองเลย นับจากวันที่เขา เอาคนอื่นเข้ามาแทนที่เรา เขาก็ทำร้าย ทำลายชีวิตเราอย่างไม่มีเยื่อใย วันเวลาพิสูจน์แล้วว่า ความอยากในใจคน มันไม่มีที่สิ้นสุดจริงๆ ก็พยายามที่จะเข้าใจนะ ที่แอบมาฟ้องหย่าตอนที่ฉันไม่รู้ ตอนที่ฉันกำลังแย่ ตอนที่ฉันใกล้ตาย เพราะอะไร? ผ่านมาหลายเดือน ฉันพยายามหายใจ พยายามใช้ชีวิต พยายามเป็นเพื่อนสนิทกับคำว่า ซึมเศร้า ชีวิตในแต่ละวัน กว่าจะผ่านไปได้ มันทรมานขนาดไหน เธอคงไม่มีวันรู้หรอก ในขณะที่เธอนอนกอดมีความสุขอยู่กับใคร ฉันอาจยังไม่ได้นอน หรือไม่ก็นอนแล้วก็ตื่น สุดท้าย ความคิดก็เวียนว่ายอยู่ในหัวสมอง มันมรมานมากรู้ไหม? ฉันออกไปวิ่งตั่งแต่มืด ฉันไม่ได้ขยันหรอกนะ แต่ฉัน ใช้ชีวิตต่อในห้องแคบๆไม่ได้ ทุกเช้าแรกๆฉันก็ฝึกตามที่หมอบอก ถอย ออกมามองตัวเอง ย้อนคิด โอบกอดมัน ระบายมันออกไป ปล่อยมัาให้จากไปเหมือนสายลม ที่เรารับรู้ไดด้ว่ามันผ่านมา แล้วสุดท้าย มันก็จะผ่านไป ฉันพยายามเหมือนคนบ้า วิ่งไปมีน้ำตาอาบหน้าไปฉันก็ทำ ไม่ว่าจะหนาว หรือฝนตก ฉีนก็ต้องออกไป อยากให้ลองมาเป็นฉันซักวัน แล้วจะรู้ว่า กว่าจะผ่านไปได้ แต่ละชั่วโมง แต่ละนาที แต่ละวัน มันทรมานขนาดไหน? การที่พยายามใช้ชีวิตให้มันปกติทั้งที่รู้ว่าตัวเองไม่ปกติ มันไม่ง่ายเลยน ะถ้าวันไนรู้สึกว่าตัวเองอาการไม่ดี ก็ต้องออกไปหาใครซักคนอยู่เป็นเพื่อน ถือว่าชีวิตยังโชดดี ฉันพบคนที่รับรู้ ฉันพบคนที่เข้าใจ ผ่านมาได้ก็ด้วยคำพูด และกำลังใจจากทุกคน ฉันเสียใจนะ ที่คิดผิด คิดว่าตัวเองจะเข็มแข็งกว่านี้ แต่ไม่เลย ฉันไม่เคยปล่อยมือได้เลย ไม่เคยคิดว่าเธอ จะมาชิงหย่าฉันก่อน ด้วยเหตุผลที่ฉัน ไม่มีวันรับได้ ใครทำอะไร? รู้อยู่แก่ใจ ฉันขอโทษที่ฉันไม่เข้มแข็งพอ ฉันน่าจะใจเย็นพอ แล้วทำให้มันจบไปก่อนหน้านี้แล้ว ฉันใจแข็งไม่พอที่จะรอดู ใจแข็งไม่พอที่จะอดทน ฉันกลัวใจตัวเองว่ามันจะทนไม่ได้รับไม่ได้กับความจริงตรงหน้า ฉันไม่อยากทำร้ายเธอ ฉันพยายามตลอดมา และคิดเอาใว้ว่าฉันจะเข้มแข็งพอเมื่อมันถึงเวลา ฉันทนได้ในวันที่รู้ว่าเธอไปหย่าฉันแล้ว แต่ ชีวิต และสักศรีของฉันที่เสียไป มันทำให้ฉันยอมไม่ได้ รู้ว่าเธอคงไปอยู่ที่อื่นแล้วผ้าม่านคงสวย แต่คงไปเอาอะไรไม่ทันแล้วหละหรือถ้าทันก็โชคดีไป ก็แล้วแต่คนที่ไปแล้วนะ ไม่เป็นไร ฉันขอแค่ทำทุกทางให้เธอได้รู้ว่า ไม่ว่าฉันจะล้ม ไม่ว่าฉันจะเจ็บซักขนาดไหน? ฉันจะทน ฉันจะให้เธอกับเขาได้รับรู้ว่า สิ่งที่ทำกับฉัน มันเจ็บปวดทรมานขนาดไหน รู้แล้วว่ารักเขา แต่ในเมื่อใจฉันมันเจ็บขนาดนี้ อยากปล่อยมือนะ แต่ยังทำไม่ได้ เพราะฉันเคยพูดไปแล้วว่าอะไรที่รับไม่ได้ ก็คือรับไม่ได้ ถึงแม้มือที่กำเอาใว้จะเจ็บ จะเบือกโชกขนาดไหน ฉันจะกำเอาใว้ให้ถึงที่สุด เอาชีวิตและศักศรีของฉัน คืนมาได้ไหม? สิ่งที่เสียไปมันไม่มีวันได้คืน ฉันเข้าใจ แต่ที่ทำกับฉันแล้วเดินจากไปง่ายๆแบยนี้ มันยุติธรรมแล้วหรือ? ในเมื่อไม่เหลือทางเลือกให้กัน แม้แต่ลูกก็ยังไม่ได้ยินเสียง มีความสุข ใช้ชีวิต นอนกอดกันสบาย แล้วควายตัวนี้ล่ะ? ต้องเดินต่ออย่างไร ต้องใช้ชีวิตทรมานแบบนี้อีกนานแค่ไหน ต้องทำอย่างไรถึงจะกลับมาเป็นคน เคยคิดซักนิดในสมองไหม? ฉัยอธิฐานทุกวัน สิ่งใดที่ฉันถูกกระทำ ขอให่เวรกรรม มันได้ชดใช้กัน ให้หมดไปในชาตินี้เถอะ ชาติหน้าก็อย่าให้ได้เจอกันอีกเลย ถึงเจ็บก็จะทน ถึงทรมานก็จะพยายาม คงไม่ถามหาหรอกความจริง มันรู้อยู่แก่ใจ เอาเป็นว่า ลองมาทรมานด้วยกันก่อน แล้วฉันจะปล่อยมือ 
    อยากรู้จริงๆครับ ว่าผมจะปล่อยมือได้อย่างไร กำใว้ผมก็เจ็บ ปล่อยไป ผมก็ปวด คำว่าอภัย ผมคิดว่าผมเคยมีนะ เพราะว่าหูหนวก ตาบอด ผมยังเคยทำมาแล้วเลยครับ มันถึงได้กัดกินจิตใจผม ทำให้ได้รู้จักกับโรคซึมเศร้าอย่างทุกวันนี้  ผมไม่ต้องกลัวอะไรแล้ว ผูกคอตาย กรีดข้อมือ -ยาล้างห้องน้ำ ทำมาหมด กลัวแต่ใจของตัวเองก็แค่นั้น...ใครมีวิธีอะไรดีๆ ที่ทำให้ฝึกข่มจิตใจตัวเองได้ ลองแนะนำทีครับ พยายามมาหลายเดือน สุดท้าย รับความจริงไม่ได้ ดิ่ง จะกินยา แล้วพยายามนอนแล้วครับ ล้มเองก็ต้องลุกเอง เพราะชีวิตผมคงตาย หากมารอความเมตาจากใคร มันไม่มีหรอก