ไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตนี้จะตั้งกระทู้แบบนี้ขึ้นมา จนกระทั่งตนเองได้รับคำยืนยันจากคุณหมอว่าเราป่วยเป็นโรคซึมเศร้าอีกครั้ง นี่เป็นครั้งที่2 แล้วที่อาการป่วยนี้กลับมา มันทั้งรุนแรงและทรมานกว่าครั้งแรกอย่างไม่รู้จะตั้งตัวยังไง
สิ่งที่ทรมานมากกว่านั้นคือกำลังใจที่จะต่อสู้กับโรคนี้มันทดถอยลงเรื่อย ๆ ตั้งแต่วันแรกที่เข้ารับการรักษาจนถึงตอนนี้ เกือบ2 เดือนแล้ว กำลังใจไม่เหลือและเริ่มจะติดลบ คนรอบข้างที่รับรู้ ไม่มีใครเข้าใจว่าเราเป็นอะไร ทุกคนคิดและเข้าใจว่าเราเครียดและเป็นที่จิตใจ แต่ไม่มีใครเข้าใจเราได้เลยว่าเราเจ็บปวดและทุกข์ทรมานยิ่งกว่านั้นมากมาย
เราไม่สามารถบอกพ่อกับแม่ได้เพราะเรารักและสงสารเค้ามากถ้ารู้ว่าเราเป็นแบบนี้ ส่วนเพื่อนสนิทของเราเค้าก็ทิ้งเราไปแล้ว มันไม่ใช่ความผิดพวกเค้าหรอก แต่ปัญหามันคือตัวเรา เราที่เป็นตัวปัญหากับทุกสิ่งเป็นตัวน่ารำคาญสำหรับทุกคน สุดท้ายเราก็ต้องอยู่คนเดียว
เรากลัวและเริ่มที่จะหมดหวัง เรามองไม่เห็นทางว่าจะหายจากโคซึมเศร้าได้ยังไง มันดูไม่มีทางออก เรานั่งคิดถึงเรื่องตายทุกวัน ไม่อยากกลับบ้าน ไม่อยากพบเจอคน อยากนอนนิ่งๆ ไปเรื่อย ๆ
คนที่กลัวความตายอย่างเราพาตัวเองมาถึงจุดนี้ได้ยังไงนะ เราหาหนทางที่จะตาย นั่งเปิด Google ไปเรื่อยๆ ว่าจะตายยังไงโดยไม่ต้องรบกวนหรือเดือดร้อนคนอื่น เราเริ่มไปเดินเล่นที่สะพานพระราม7 บ่อยๆ เพื่อมองว่าถ้าตัวเองกระโดดลงน้ำไป น้ำจะเย็นมากพอให้เราได้หายจากความเจ็บปวดตรงนี้มั้ย เราอยากกรีดข้อมือตัวเองเพื่อดูว่ามันจะเจ็บสักแค่ไหน แต่เราก็คงโดนด่าโดนต่อว่าแน่ๆ ถ้ามีคนเห็นรอยแผล
อยากกินยานอนหลับให้หลับไป แต่มันคงโหดร้ายกับแม่เกินไปถ้าเป็นเค้าที่เปิดประตูห้องมาเจอสภาพร่างเราแบบนั้น เราทำประกันไว้หลายเล่มนะ เงินนั่นมากพอที่จะทำให้พ่อกับแม่เราอยู่สบายๆไปตลอด แต่เรารู้ดี ถ้าเราตายมันคงเป็นฝันร้ายของเค้าทั้ง2 แต่มันทรมานมากเลยนะ เราต้องใช้ชีวิตอย่างเจ็บปวดและอยู่กับความคิดว่าเราไม่มีใคร
คุณหมอที่รักษาเราพูดเสมอว่าเราคู่ควรที่จะได้รับสิทธิ์อยู่บนโลกใบนี้ แต่มันจริงหรอ ถ้าเราคู่ควรจริงๆ ทำไมถึงไม่ให้เราอยู่อย่างมีความสุขล่ะ ทุกคำพูดที่หวังดีของครอบครัวและเพื่อนสนิทมันบั่นทอนจิตใจและยิ่งผลักเราออกไปไกลเรื่อยๆ ไม่มีมือที่จับเราไว้อีกแล้ว เรารู้นะว่าทุกคนรักเรา แต่เราผิดเองที่ไม่รู้จะอยู่ยังไงให้คู่ควรกับความรักนั้น เราผิดเองทุกอย่างที่ต้องการให้คนเข้าใจ แต่เรากลับไม่รู้จะอธิบายออกไปยังไง
เมื่อไหร่น้ำตาเราจะหยุดไหลซักที เราเหนื่อยแล้ว เราอยากพัก
เมื่อเราป่วยเป็นโรคซึมเศร้า ทั้งโลกที่มีเราแค่คนเดียว
สิ่งที่ทรมานมากกว่านั้นคือกำลังใจที่จะต่อสู้กับโรคนี้มันทดถอยลงเรื่อย ๆ ตั้งแต่วันแรกที่เข้ารับการรักษาจนถึงตอนนี้ เกือบ2 เดือนแล้ว กำลังใจไม่เหลือและเริ่มจะติดลบ คนรอบข้างที่รับรู้ ไม่มีใครเข้าใจว่าเราเป็นอะไร ทุกคนคิดและเข้าใจว่าเราเครียดและเป็นที่จิตใจ แต่ไม่มีใครเข้าใจเราได้เลยว่าเราเจ็บปวดและทุกข์ทรมานยิ่งกว่านั้นมากมาย
เราไม่สามารถบอกพ่อกับแม่ได้เพราะเรารักและสงสารเค้ามากถ้ารู้ว่าเราเป็นแบบนี้ ส่วนเพื่อนสนิทของเราเค้าก็ทิ้งเราไปแล้ว มันไม่ใช่ความผิดพวกเค้าหรอก แต่ปัญหามันคือตัวเรา เราที่เป็นตัวปัญหากับทุกสิ่งเป็นตัวน่ารำคาญสำหรับทุกคน สุดท้ายเราก็ต้องอยู่คนเดียว
เรากลัวและเริ่มที่จะหมดหวัง เรามองไม่เห็นทางว่าจะหายจากโคซึมเศร้าได้ยังไง มันดูไม่มีทางออก เรานั่งคิดถึงเรื่องตายทุกวัน ไม่อยากกลับบ้าน ไม่อยากพบเจอคน อยากนอนนิ่งๆ ไปเรื่อย ๆ
คนที่กลัวความตายอย่างเราพาตัวเองมาถึงจุดนี้ได้ยังไงนะ เราหาหนทางที่จะตาย นั่งเปิด Google ไปเรื่อยๆ ว่าจะตายยังไงโดยไม่ต้องรบกวนหรือเดือดร้อนคนอื่น เราเริ่มไปเดินเล่นที่สะพานพระราม7 บ่อยๆ เพื่อมองว่าถ้าตัวเองกระโดดลงน้ำไป น้ำจะเย็นมากพอให้เราได้หายจากความเจ็บปวดตรงนี้มั้ย เราอยากกรีดข้อมือตัวเองเพื่อดูว่ามันจะเจ็บสักแค่ไหน แต่เราก็คงโดนด่าโดนต่อว่าแน่ๆ ถ้ามีคนเห็นรอยแผล
อยากกินยานอนหลับให้หลับไป แต่มันคงโหดร้ายกับแม่เกินไปถ้าเป็นเค้าที่เปิดประตูห้องมาเจอสภาพร่างเราแบบนั้น เราทำประกันไว้หลายเล่มนะ เงินนั่นมากพอที่จะทำให้พ่อกับแม่เราอยู่สบายๆไปตลอด แต่เรารู้ดี ถ้าเราตายมันคงเป็นฝันร้ายของเค้าทั้ง2 แต่มันทรมานมากเลยนะ เราต้องใช้ชีวิตอย่างเจ็บปวดและอยู่กับความคิดว่าเราไม่มีใคร
คุณหมอที่รักษาเราพูดเสมอว่าเราคู่ควรที่จะได้รับสิทธิ์อยู่บนโลกใบนี้ แต่มันจริงหรอ ถ้าเราคู่ควรจริงๆ ทำไมถึงไม่ให้เราอยู่อย่างมีความสุขล่ะ ทุกคำพูดที่หวังดีของครอบครัวและเพื่อนสนิทมันบั่นทอนจิตใจและยิ่งผลักเราออกไปไกลเรื่อยๆ ไม่มีมือที่จับเราไว้อีกแล้ว เรารู้นะว่าทุกคนรักเรา แต่เราผิดเองที่ไม่รู้จะอยู่ยังไงให้คู่ควรกับความรักนั้น เราผิดเองทุกอย่างที่ต้องการให้คนเข้าใจ แต่เรากลับไม่รู้จะอธิบายออกไปยังไง
เมื่อไหร่น้ำตาเราจะหยุดไหลซักที เราเหนื่อยแล้ว เราอยากพัก