ตอนนี้เราอายุ 17 หนีออกมาอยู่กับแฟนที่พึ่งคบกันได้อาทิตกว่าๆ(ทุกคนคงคิดว่าเราดูง่ายใช่มั้ยล่ะ555)
เราอยู่กับครอบครัวแฟน ปกติพ่อจะส่งเงินให้ใช้ตลอดโทรไปขอตอนไหนก็ได้แต่ตอนนี้พ่อและคนในครอบครัวตัดเราแล้ว เราก็รู้สึกแย่น่ะคะที่หนีออกมา เราโดนมาก็หนัก ลุงเราก็ทุบตีเพราะเขาเสพยา ป้าเราก็พูดซ้ำเติม พูดกรอกหูทุกวันๆว่าเรามันแย่ไม่เห็นพวกพี่ๆหรอเขาเรียนเขาไม่เที่ยวไปนอนนอกบ้านแบบ ตอนนี้เรากับแฟนคบกับแฟนได้เดือนกว่าๆแล้ว เขาก็คอยให้กำลังใจเราตลอด
ทุกครั้งที่เรารู้สึกแย่เราก็จะทำร้ายตัวเอง กรีดแขน ทุบตีตัวเอง หนักสุดคือเรากินน้ำยาล้างห้องน้ำคะ เราคิดว่าถ้าเราตายๆไปมันอาจจะดีกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้
เรารู้สึกเป็นภาระของแฟนเรามาก เขาหาเลี้ยงเราทุกครั้งที่เราขอเงินเขาเราจะรู้สึกผิดมากที่เราไม่ทำประโยชอะไรให้เขา แล้วยังขอเงิน แต่เขาไม่เคยพูดว่าเราเป็นภาระเราถามเขาซ้ำๆทุกๆวันว่าเราเป็นภาระของเขามั้ย ต้องการให้เราออกไปจากชีวิตเขามั้ย
เขาก็บอกไม่ตลอดเขาปลอบเราโอ๋เราตลอด
ที่เราไม่หางานทำเพราะเราไม่มีวุติคะ เรารู้สึกแย่ทุกครั้ง โทษตัวเองซ้ำไปซ้ำมา
เรากลัวน่ะคะว่าสักวันเขาจะไล่เราออกจสกชีวิตเขา ถ้าถึงจุดนั้นเราก็คงไม่เหลืออะไรเลย เพราะตอนเราหนีออกมาจากบ้านเรามีแค่มือถือออกมา เราไม่มีแม้ตังสักบาท
เราคิดจะฆ่าตัวตายอยู่หลายต่อหลายครั้ง
เพราะคิดว่าถึงอยู่ไปมันก็ทำให้เรารู้สึกแย่กว่าเดิม ทุกวันนี้เรายังคิดอยู่ว่าถ้าตายไปคงจะดีกว่า มันมืดไปหมดคะ คนเข้าใจเราจริงๆมันไม่มี คนคอยให้กำลังใจเราก็มีแค่แฟน รู้สึกแย่อยู่ตลอดเวลา
เราอยากจะขอโทษครอบครัวเราน่ะคะแต่เขาไม่แม้แต่จะพูดกับเราสักคำ เราดูแย่ใช่มั้ยคะ
เราสมเพชตัวเองมากที่ทำอะไรให้ดีขึ้นไม่ได้เลยมีแต่แย่ลงเรื่อยๆ เรายิ้มหัวเราะเฮฮาเพื่อทำให้แฟนเราสบายใจ
เราควรจะมีชีวิตต่อไปดีมั้ยคะ?



ปล.เรารู้น่ะคะว่าเราแย่ทุกคนอย่าซ้ำเติมเรานะแค่นี้เราก็แย่มากแล้ว😢