ชอบมาแบบไม่ได้ตั้งใจ แม้จะรู้ว่าเราไม่ได้ตั้งใจแต่มันก็ไม่สบายใจเพราะกลัวบาปเลยทำให้ไม่สบายใจ เวลานั่งสมาธิชอบมาประจำผมก็เตือนตัวเองเดี๋ยวมันก็หาย มันก็หายไปและมันจะเป็นแค่ช่วงเริ่มนั่งสมาธิพอกำหนดพุทธ-โธไปเรื่อยๆใจนิ่งก็เริ่มหายไปเอง แต่พอคิดว่ามันหายไปไหนก็เหมือนใจเริ่มกระเพื่อมมันก็กลับมาคิดอีกแต่แค่แปบเดียวก็หายไปเพราะเริ่มนั่งสมาธิได้ระยะนึงไม่ได้สนใจมันเลยหายไปเร็ว 
แต่ผมก็อดกังวลไม่ได้เพราะมันไม่หายขาดสักมีชอบเป็นประจำเหมือนเป็นนิสัยไปแล้ว คิดไม่ดี คิดลามก ผมก็เริ่มก็ได้แต่กล่าวขอโทษในใจซ้ำแล้วซ้ำและบอกว่าไม่ได้ตั้งใจเพื่อให้ตัวเองเบาใจขึ้นเป็นงี้บ่อยๆเหมือนคนบ้า บางทีเริ่มกังวลมากขึ้นว่าที่มันคิดประจำนี่ตกลงเราตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจกันแน่ถ้าตั้งใจจะบาปมากไหน ท่านเป็นของสูงก็กลัวจะบาปมาก ยิ่งเคารพบุ๊ปมันคิดเลย 
ผมสังเกตดูพอไม่ได้สนใจสวดมนต์นั่งสมาธิมีนก็ไม่คิดนะ 
เหมือนว่าเป็นนิสัย เป็นสัน ดา***ในใจตัวเองไปแล้วพอคิดก็กลัว กลัวก็ขอโทษแล้วมันก็จะมาใหม่  ผมคิดว่ามีทางเดียวคือปล่อยไปเลยเดี๋ยวมันคงเริ่มหายไปเองแต่ว่าก็อดกังวลไม่ได้กลัวบาป มันก็เลยคอยคิดอยู่ทุกวันเพราะความกังวลของผม 

อันนี้ความเข้าใจส่วนตัวของผมนะ เท่าที่สังเกต คนเรามีทั้งใจด้านดีและด้านไม่ดี พอเราเริ่มปรับความคิดมาทางฝ่ายดีเราควบคุมได้เพราะเรารักดี ฝ่ายไม่ดีมันก็เลยปรากฏชัดขึ้นตามสัญชาตญาณ เหมือนความดีคือน้ำพอเราตั้งใจให้มันนิ่งด้วยเจตนาของเราเราเลยเห็นด้านไม่ดีปรากฏชัดออกมา เราต้องนิ่งลงไปอีกเพื่อสยบด้านไม่ดี  แม้จะคิดไม่ดีแต่การกระทำเราก็ไม่ได้ทำไม่ดีอย่างคิดเพราะฝ่ายไม่ดีไม่ได้มีกำลังมากพอที่จะควบคุมตัวเราได้แต่ที่มันผุดขึ้นเพราะเราใฝ่ดีเลยเห็นความคิดไม่ดีขึ่นมัวอยู่ด้านล่างผ่านน้ำที่นิ่งจากด้านบน ซึ่งฝ่ายไม่ดีนี้เป็นความคิดที่เราไม่คุ้นชินมาก่อนไม่เคยสัมผัสเราเลยควบคุมไม่ได้เพราะมันอยู่ในส่วนลึกโดยมีความดีปิดทับเอาไว้ ผมคิดว่า การที่เราจะหยุดมันได้คือการรู้จักมันเห็นมันเป็นประจำและไม่หลงไปกับมันมีสติเพื่อจะรู้จักมัน  
----- ผมเข้าใจถูกไหมครับ