คือหนูไม่รู้จะไประบายที่ใคร มันอาจจะผิดที่ตัวหนูเองหรือป่าว ขอเล่าก่อนเลยนะคะหนูอยู่ ร.ร.กีฬาเป็นร.ร.ประจำด้วยค่ะ หนูดรอปเรียนไป2ปีพึ่งได้โอกาสเรียนที่นี่อายุ18อยู่ม.5เทอม2เข้าเร็วไป1ปี หนูพูดตรงเลยนะหนูเป็นเด็กคลอดก่อนกำหนดด้วย นน.970อยู่ตู้อบ3เดือนตอนเด็กรู้สึกตัวทุกอย่างเพียงไม่แสดงออกเหมือนเด็กทั่วไปหนูจะบอกว่าเหมือนหนูมีปัญหาแต่เด็กแล้วตอนอยู่ร.ร.ไม่เล่นกับเพื่อนเลยนั่งดูเขาเล่นแต่พอกลับบ้านก็ทำตัวปกติคนในบ้านเลยไม่สังเกตเห็นความผิดปกติแต่หนูเรียนพอใช้ แล้วยายเลี้ยงหนูตั้งแต่ยังเล็กยายเป็นคนที่ตามใจมากตัวหนูแทบทำอะไรไม่เป็นแต่เรื่องคนเลี้ยงก็ไปโทษเขาไม่ได้ตอนเด็กสังเกตตนเองเลยนะว่าเวลาเจอคนจะหลีกเลี่ยงตลอด พอโตมาเริ่มมีปัญหาไม่สบตาเวลาคุยด้วยซึ่งมันทรมานและอึดอัดกับตัวเองมาก พอเริ่มเข้าเรียนม.4 ต้องมาอยู่ประจำไม่เคยจากแม่และต้องมาเข้าสังคมก็สังเกตว่าตัวเองดูเป็นคนเอ๋อมาก เข้ามาไม่ยุ่งกับใครเลยประหม่าไม่สบตาพูดในลำคอ ร้องไห้ทุกวันกับตัวเองที่เป็นแบบนี้ ขนาดยังไม่เข้าใจตนเองเลยคนอื่นจะมาเข้าใจหรอ เรียนมาเรื่อยๆก็ผ่านและจบม.4จนได้1ปีที่ผ่านมารู้สึกตนเองไม่ค่อยเข้ากับเพื่อนหรือเข้ากับเพื่อนไม่ได้เวลาเข้าสังคมชอบกังวล จะบอกว่าตอนดรอปหนูมีภาวะเครียดหนักมากมีอาการตาเบลอปวดหัวที่สุดในชีวิตแบบไม่เคยเป็นมาก่อนตอนหยุดเรียนไปก็เล่นแต่โทสัพโทสัพอาจเป็นสาเหตุด้วยตอนนั้นเป็นช่วงหยุดเรียน พอม.5ตนเองมีอาการที่แปลกมากๆๆ คือมีคนเข้ามาคุยด้วยหรือไปคุยกับเขาตัวเราจะมีอาการอาจจะบอกไม่ถูกมันไม่เวียงหัวแต่มันมึนๆอึนๆมีเซเป็นอย่างนี้เหมือนเป็นมึนหัวเรื้อรังตอนแรกเป็นตอนคุยกับคนอื่นพอมานับวันยิ่งหนักทำอะไรก็มึนยิ่งเจอคนเยอะยิ่งมึน จนคนอื่นมองเราดูไม่ดีคิดว่าไอนี่มันเต็มหรือป่าววะ แต่เราก็รู้ตัวมีจิตนึกคิดเหมือนคนอื่นเพียงแต่อาการทำให้การใช้ชีวิตลำบากทำให้เสียบุคลิกตอนหนูเข้ามาร.ร.เหมือนซ้อมบอลผิดพลาดคนเดียวมาตลอด อยู่ร.ร.กีฬาต้องซ้อมบอลทุกวันที่ซ้อมผิดอาจจะเกี่ยวสมองช้าและซ้อมกับโค้ชตนเองแค่แบบสิคและซ้อมไม่ถึงปีเขาก็แนะนำร.ร.กีฬา ตอนอยู่ร.ร.หนูกังวลกับอาการมากมันมึนๆจนจะใช้ชีวิตไม่ได้จนคนอื่นมองว่าเราเอ๋อไปแล้วไปจิตเวชคุยกับพี่กับจิตวิทยาขอเล่าสั้นๆนะคะพีเขาบอกว่าหนูมีความกังวลความเครียดอาจเป็นโรคกังวลต่อสังคม ตอนหนูได้คุยกับเขาอาการมึนก็ดีขึ้นพอพุ่งนี้มาอาการก็เหมือนเดิมเป็นๆหายๆขนาดเขาให้ยาคลายเครียดมากินการก็ไม่ดี พอมาวันนี้ซ้อมบอลค่ะเพื่อนก็เรียกหนูให้ไปนำยืดนำวอร์มแต่ทีนี้รุ่นพี่คนนึงก็พูดว่าทำไมไม่เอาคนที่รู้เรื่องไปนำทำไมวะ หนูโครตเสียความรู้สึกตอนนั้นมากใจเหมือนตกเหี่ยวจะไม่มีสมาธิซ้อม อยากจะบอกว่าอาการมึนมันจะมีอาการไม่มีสมาธิด้วยค่ะ ตอนที่รุ่นพี่เขาพูดคนที่เขาซ้อมด้วยกันมีคนเยอะคือเขาจะรู้สึกยังไงกับเราอ่ะเขาคงไม่ยากยุ่งกับเราอย่าไปแคร์มันก็ไม่ได้จากที่เข้าเราก็ออกห่างกันหมดแต่เราก็เป็นคนเชื่องช้าด้วยแหละละยิ่งมาอาการมึนๆแบบนี้ตลอดเวลาโครตลำบากแต่เราก็คิดแค่ว่ายากลองทำดูถ้าไม่ได้ก็เปลี่ยน แต่โค้ชเขาเคร่งด้วยแหละทำพลาดบ่อยไม่ได้ หมดความมั่นใจเสียความรู้สึกจนไม่ยากกินข้าวยาก ฆตต. สงสารตนเองส่งสารครอบครัวที่สุดที่มีคนอย่างเรา เราเป็นคนเอ๋อๆทำอะไรเชื่องช้าไม่ได้เรื่องและก็มีอาการมึนอีกยิ่งหนัก แต่ก่อนขี้อายไม่กล้าทำอะไรบางทีนู้สึกว่าตนเองไมขี้อายแต่จะนิ่งๆขี้กลัว เราบอกหมอจิตว่าเราจะเป็น บ้า ออทิสติก ปัญญาอ่อน มั้ยเขาก็บอกไม่เป็นแต่เราก็ไม่มั่นใจเพราะบางอากรมันตรงเรากังวลถึงขั้นศึกษาโรคต่างๆในกูเกิ้ลจนปวดหัว ไม่ได้อยากเกิดมาเป็นแบบนี้ใครๆก็อยากให้ตนเองดูดีกันทั้งนั้น แต่เดี๋ยวนี้เราก็พยายามเข้าสังคมเพราะเราอยากคุยกับเขาแต่เสียดายมีอาการมึนๆเราก็ไม่ยากคุยเดี๋ยวเขามองว่าเป็นคนมึนเอ๋ออาการบางทีก็หนักเริ่มเปล่งเสียงออกลำบาก ไม่อยากทำลายอนาคตตนเองเลยกำลังไปได้ดีแล้วมาได้ครึ่งทางแล้วด้วยถ้าจบม.6ป้าๆก็จะให้เงินถึงเราไม่ได้แข่งกับเขาแต่ซ้อมทุกวันมันก็น่าเสียดายกับสิ่งที่ผ่านมากๆ ทำไงดีคะะะทรมาน (ถ้าอธิบายตรงไหนไม่เข้าใจวกวนไปมาขอโทษด้วยนะคะ)ขอบคุณๆค่ะ😫😫😫😫😫😭😭😭