ขอพื้นที่ระบายได้มั้ยคะ
เรื่องมีอยู่ว่า เรานอนกับยายและน้องในห้องนอนใหญ่ค่ะ แล้วมันมีห้องเล็กข้างๆห้องนอนใหญ่(เมื่อก่อนเป็นห้องเก็บของ) เราอยากได้ห้องนั้นเป็นห้องนอนส่วนตัวของตัวเอง ตอนนั้นอายุประมาณ 11-12 เราก็เข้าไปเก็บกวาดเช็ดถูห้องให้โล่ง นำของไปไว้ชั้นบนแทน จนกลายเป็นห้องที่น่านอนมาก ขอพ่อแม่และยายนอนห้องนี้ นอนได้ไม่กี่วันก็ต้องกลับไปนอนห้องนอนใหญ่ เพราะ ตอนนั้นยังกลัวการนอนคนเดียวบวกกับน้าสะใภ้และน้ามาอยู่บ้านถาวร แล้วน้าสะใภ้ท้องเลยต้องให้ห้องนั้นไป(ปกติน้ามีห้องนอนเป็นของตัวเองแต่ว่าหลังจากที่ไปทำงานที่ต่างจังหวัดนานๆทีกลับบ้าน ยายเลยเอาห้องน้าเป็นห้องเก็บเสื้อผ้า เสื้อผ้าเยอะ) จนเราอายุ 13-14 น้าสะใภ้หอบลูกกลับบ้าน(ปัจจุบันยังไม่กลับมาสงสัยไปถาวรเลย)เหลือแต่น้าที่อยู่ห้องนั้น เราพรํ่าบอกพ่อแม่ยายว่าอยากได้ห้องส่วนตัวตั้งแต่อายุ 14-15 พวกเขาก็บอกว่าขึ้นมอปลายก่อนนะ จนเราอายุได้ 16 (ปัจจุบันกำลังจะขึ้นมอปลาย) เราไม่กลัวที่จะต้องนอนคนเดียวเหมือนเมื่อก่อนแล้ว หรือจะเรียกว่าชินกับการอยู่คนเดียวทำอะไรคนเดียวแล้วก็ว่าได้ เริ่มรู้สึกอึดอัดที่จะต้องนอนร่วมห้องกับน้องและยาย น้องและยายหลับเร็วกว่าเรา สามทุ่มเกือบสี่ทุ่มก็หลับก็แล้ว ส่วนเราเวลานั้นมันดีดค่ะ หลับไม่ลง คงเป็นเพราะพอขึ้นมัธยมมางานเยอะ(ไม่ได้ดองนะคะ แต่มันเยอะจริง) นั่งทำงานที่โต๊ะหนังสือข้างนอกห้องนอนใหญ่บางวันถึงตีสองก็มี ส่วนใหญ่ก็ห้าทุ่มกว่า เลยชินกับเวลานี้มาจนเป็นนิสัย แต่ถ้าตัดเรื่องทำงานไป เรานอนไม่เกินเที่ยงคืนหรอกค่ะ เพราะปวดหัว นอนดึกเกินไปก็ไม่ดี จนเราลองขอพ่อแม่และยายว่า ขอห้องนอนที่น้านอนคืนได้มั้ยเดี๋ยวทำความสะอาดห้องเก็บเสื้อผ้าแล้วเอาห้องนั้นให้น้าก็ได้ หรือชั้นบนยังมีพื้นที่เหลือ กั้นเป็นห้องนอนให้ได้รึเปล่า เราพูดไปจนพวกเขาตอบกลับมาว่า
- ทำไม
ถามว่าทำไม ก็เพราะว่าอยากได้พื้นที่ส่วนตัว รู้สึกอึดอัดที่ต้องนอนร่วมกับยายและน้อง อยากได้ห้องที่เป็นของตัวเอง จะได้ตกแต่งห้องแปะนั่นแปะนี่ตามผนัง เห็นแล้วมันเป็นกำลังใจในการใช้ชีวิตหรือการเรียน เข้าใจคำว่าส่วนตัวใช่มั้ยคะ
- นอนกับยายมันเป็นอะไร
ไม่ได้เป็นอะไร แค่อยากได้ความเป็นส่วนตัวเฉยๆ ทุกวันนี้มีสิ่งที่รู้สึกปลอดภัยอบอุ่นใจก็มีแค่ โต๊ะเขียนหนังสือแค่นั้น
- ไม่เป็นห่วงยายหรอ ยายก็เริ่มแก่ขึ้นทุกปีๆ สมัยแม่เป็นเด็กแม่ก็นอนกับยาย
(ก็แน่นอนใครมันจะอายุลดทุกปีๆ) แยกไปนอนคนเดียวไม่ได้จะไปต่างประเทศซะหน่อย
- เดี๋ยวนี้มีความลับ
ไม่มีความลับอะไรทั้งนั้น แค่ต้องการพื้นที่ที่อยู่แล้วไม่อึดอัดรู้สึกปลอดภัยทำอะไรก็ได้ ตอนนั้นคอลคุยกับเพื่อน ตอนกลางคืน ไม่รู้จะไปคุยที่ไหนเลยมาคุยในห้องนอน แล้วคือยายกับน้องเสียงดัง คือมันไม่มีที่ให้ไปนั่งคุยแล้ว ก็บอกไปแล้วนะว่าคุยกับเพื่อนอยู่ แต่ไม่สนใจอะไรที่บอกเลย วันนั้นก็คุยแบบเปิดปิดไมค์ไป เกรงใจเพื่อนเหมือนกันที่ต้องได้ยินคำหยาบคายที่ยายดุด่าน้อง(ปกติยายเป็นคนอารมณ์ร้อนพูดหยาบตอนโมโห)
- ทำไมต้องมีพื้นที่ส่วนตัว ปิดบังอะไรไว้
ได้ยินคำถามนี้คืออยากจะบ้าตาย
- จะนอนดึกน่ะสิ
แน่นอน นอนห้องนอนใหญ่รวมกับยายและน้องนอนดึกไม่ได้ถ้าไม่มีงานทำ(เกรงใจ) ดึกในที่นี่คือ สี่ห้าทุ่ม ก็งงอยู่ว่ารู้ว่าชอบนอนดึกทำไมไม่ให้ห้องส่วนตัวไปเลยนะ นอนร่วมกันไม่ได้เพราะเวลานอนมันต่างกัน เข้าใจที่หวังดีเรื่องนอนดึกไม่ดีต่อสุขภาพ แต่เหตุผลที่อยากได้ห้องส่วนตัวไม่ได้มีแค่นั้นไง
เคยลองคุยกับน้าดู น้าบอกจะนอนดึกน่ะสิวันนั้นเห็นนั่งเล่นตีสองยังไม่นอน แล้ววันนั้นคือเรานั่งทำงานไง น้าก็เห็นอยู่เต็มตา กองกระดาษเอกสารรูปเล่มรายงานบลาๆเต็มโต๊ะหนังสือ
เอ้ย วินาทีนั้นอยากเสยหน้า
ก็คิดน้อยใจเหมือนกันที่ไม่มีใครเข้าใจอะไรเราเลย แค่อยากได้ห้องนอนส่วนตัวเป็นของตัวเองมันเหมือนไปฆ่าแกงใครงั้นหรอ ไปทำงานบ้านเพื่อนที่ไหนๆ ก็มีแต่คนมีห้องนอนเป็นของตัวเอง ทำไมเราไม่มีบ้างนะ
พ่อแม่บอกด้วยเหตุผลปัจจัยอะไรหลายๆอย่างตั้งแต่เราอายุ14ละ ตอนนี้ก็ยังเหตุผลอะไรอีกหลายอย่าง เห้อออ แค่อยากเห็นแก่ตัวแบบขอห้องนอนเป็นของตัวเองยังยากขนาดนี้เลย นึกถึงตอนมหาลัยไม่ออกเลยว่าพวกเขาจะทำยังไงถ้าเราไปอยู่หอ
อยากมีห้องนอนส่วนตัวเป็นของตัวเอง
เรื่องมีอยู่ว่า เรานอนกับยายและน้องในห้องนอนใหญ่ค่ะ แล้วมันมีห้องเล็กข้างๆห้องนอนใหญ่(เมื่อก่อนเป็นห้องเก็บของ) เราอยากได้ห้องนั้นเป็นห้องนอนส่วนตัวของตัวเอง ตอนนั้นอายุประมาณ 11-12 เราก็เข้าไปเก็บกวาดเช็ดถูห้องให้โล่ง นำของไปไว้ชั้นบนแทน จนกลายเป็นห้องที่น่านอนมาก ขอพ่อแม่และยายนอนห้องนี้ นอนได้ไม่กี่วันก็ต้องกลับไปนอนห้องนอนใหญ่ เพราะ ตอนนั้นยังกลัวการนอนคนเดียวบวกกับน้าสะใภ้และน้ามาอยู่บ้านถาวร แล้วน้าสะใภ้ท้องเลยต้องให้ห้องนั้นไป(ปกติน้ามีห้องนอนเป็นของตัวเองแต่ว่าหลังจากที่ไปทำงานที่ต่างจังหวัดนานๆทีกลับบ้าน ยายเลยเอาห้องน้าเป็นห้องเก็บเสื้อผ้า เสื้อผ้าเยอะ) จนเราอายุ 13-14 น้าสะใภ้หอบลูกกลับบ้าน(ปัจจุบันยังไม่กลับมาสงสัยไปถาวรเลย)เหลือแต่น้าที่อยู่ห้องนั้น เราพรํ่าบอกพ่อแม่ยายว่าอยากได้ห้องส่วนตัวตั้งแต่อายุ 14-15 พวกเขาก็บอกว่าขึ้นมอปลายก่อนนะ จนเราอายุได้ 16 (ปัจจุบันกำลังจะขึ้นมอปลาย) เราไม่กลัวที่จะต้องนอนคนเดียวเหมือนเมื่อก่อนแล้ว หรือจะเรียกว่าชินกับการอยู่คนเดียวทำอะไรคนเดียวแล้วก็ว่าได้ เริ่มรู้สึกอึดอัดที่จะต้องนอนร่วมห้องกับน้องและยาย น้องและยายหลับเร็วกว่าเรา สามทุ่มเกือบสี่ทุ่มก็หลับก็แล้ว ส่วนเราเวลานั้นมันดีดค่ะ หลับไม่ลง คงเป็นเพราะพอขึ้นมัธยมมางานเยอะ(ไม่ได้ดองนะคะ แต่มันเยอะจริง) นั่งทำงานที่โต๊ะหนังสือข้างนอกห้องนอนใหญ่บางวันถึงตีสองก็มี ส่วนใหญ่ก็ห้าทุ่มกว่า เลยชินกับเวลานี้มาจนเป็นนิสัย แต่ถ้าตัดเรื่องทำงานไป เรานอนไม่เกินเที่ยงคืนหรอกค่ะ เพราะปวดหัว นอนดึกเกินไปก็ไม่ดี จนเราลองขอพ่อแม่และยายว่า ขอห้องนอนที่น้านอนคืนได้มั้ยเดี๋ยวทำความสะอาดห้องเก็บเสื้อผ้าแล้วเอาห้องนั้นให้น้าก็ได้ หรือชั้นบนยังมีพื้นที่เหลือ กั้นเป็นห้องนอนให้ได้รึเปล่า เราพูดไปจนพวกเขาตอบกลับมาว่า
- ทำไม
ถามว่าทำไม ก็เพราะว่าอยากได้พื้นที่ส่วนตัว รู้สึกอึดอัดที่ต้องนอนร่วมกับยายและน้อง อยากได้ห้องที่เป็นของตัวเอง จะได้ตกแต่งห้องแปะนั่นแปะนี่ตามผนัง เห็นแล้วมันเป็นกำลังใจในการใช้ชีวิตหรือการเรียน เข้าใจคำว่าส่วนตัวใช่มั้ยคะ
- นอนกับยายมันเป็นอะไร
ไม่ได้เป็นอะไร แค่อยากได้ความเป็นส่วนตัวเฉยๆ ทุกวันนี้มีสิ่งที่รู้สึกปลอดภัยอบอุ่นใจก็มีแค่ โต๊ะเขียนหนังสือแค่นั้น
- ไม่เป็นห่วงยายหรอ ยายก็เริ่มแก่ขึ้นทุกปีๆ สมัยแม่เป็นเด็กแม่ก็นอนกับยาย
(ก็แน่นอนใครมันจะอายุลดทุกปีๆ) แยกไปนอนคนเดียวไม่ได้จะไปต่างประเทศซะหน่อย
- เดี๋ยวนี้มีความลับ
ไม่มีความลับอะไรทั้งนั้น แค่ต้องการพื้นที่ที่อยู่แล้วไม่อึดอัดรู้สึกปลอดภัยทำอะไรก็ได้ ตอนนั้นคอลคุยกับเพื่อน ตอนกลางคืน ไม่รู้จะไปคุยที่ไหนเลยมาคุยในห้องนอน แล้วคือยายกับน้องเสียงดัง คือมันไม่มีที่ให้ไปนั่งคุยแล้ว ก็บอกไปแล้วนะว่าคุยกับเพื่อนอยู่ แต่ไม่สนใจอะไรที่บอกเลย วันนั้นก็คุยแบบเปิดปิดไมค์ไป เกรงใจเพื่อนเหมือนกันที่ต้องได้ยินคำหยาบคายที่ยายดุด่าน้อง(ปกติยายเป็นคนอารมณ์ร้อนพูดหยาบตอนโมโห)
- ทำไมต้องมีพื้นที่ส่วนตัว ปิดบังอะไรไว้
ได้ยินคำถามนี้คืออยากจะบ้าตาย
- จะนอนดึกน่ะสิ
แน่นอน นอนห้องนอนใหญ่รวมกับยายและน้องนอนดึกไม่ได้ถ้าไม่มีงานทำ(เกรงใจ) ดึกในที่นี่คือ สี่ห้าทุ่ม ก็งงอยู่ว่ารู้ว่าชอบนอนดึกทำไมไม่ให้ห้องส่วนตัวไปเลยนะ นอนร่วมกันไม่ได้เพราะเวลานอนมันต่างกัน เข้าใจที่หวังดีเรื่องนอนดึกไม่ดีต่อสุขภาพ แต่เหตุผลที่อยากได้ห้องส่วนตัวไม่ได้มีแค่นั้นไง
เคยลองคุยกับน้าดู น้าบอกจะนอนดึกน่ะสิวันนั้นเห็นนั่งเล่นตีสองยังไม่นอน แล้ววันนั้นคือเรานั่งทำงานไง น้าก็เห็นอยู่เต็มตา กองกระดาษเอกสารรูปเล่มรายงานบลาๆเต็มโต๊ะหนังสือ
ก็คิดน้อยใจเหมือนกันที่ไม่มีใครเข้าใจอะไรเราเลย แค่อยากได้ห้องนอนส่วนตัวเป็นของตัวเองมันเหมือนไปฆ่าแกงใครงั้นหรอ ไปทำงานบ้านเพื่อนที่ไหนๆ ก็มีแต่คนมีห้องนอนเป็นของตัวเอง ทำไมเราไม่มีบ้างนะ
พ่อแม่บอกด้วยเหตุผลปัจจัยอะไรหลายๆอย่างตั้งแต่เราอายุ14ละ ตอนนี้ก็ยังเหตุผลอะไรอีกหลายอย่าง เห้อออ แค่อยากเห็นแก่ตัวแบบขอห้องนอนเป็นของตัวเองยังยากขนาดนี้เลย นึกถึงตอนมหาลัยไม่ออกเลยว่าพวกเขาจะทำยังไงถ้าเราไปอยู่หอ