อย่าเพิ่งว่ากันน้าคะ
งานนี้ขอกำลังใจจริงๆค่ะ

ชีวิตหักเห
ต้องออกจากราชการ
มาทำงานฟาร์มผักที่บ้านแม่
ตั้งใจว่าอยากช่วยแบ่งเบาภาระแม่
แม่จะหกสิบแล้ว
งานผักก็หนัก
เราอยากช่วยแม่
ดูแลแม่

และคิดว่าเรามีความสามารถ
พอที่จะทำงานออนไลน์ได้
ตอนนี้ทำมาปีหนึ่ง
ยังไม่ค่อยคืบหน้า

ใจก็รักแม่
แต่ทำไมใจ
มันหมดแรง
ไม่เอาเงินเดือน
เพราะอยากให้แม่ไว้
แต่ใจมันน้อยใจ
ตอนที่แม่ชอบพูดกับเราเสียงดุๆ
ยัย..
รู้ว่าแม่รัก

งานถอนหญ้าทั้งฟาร์ม
เราแบกรับ
เพราะแม่ก็อายุมาก
กับลูกน้องก็ไม่มีใครทำ

ใจหนอตอนนี้ช่างหมดแรง
งานฟาร์มก็ต้องใช้พลัง
น้อยใจที่แม่พูดดีกับเรา
ต่อหน้าคนอื่นหน่อยได้ไหม

แม่ให้ทำกับข้าวก็ทำ
แม่ให้ถอนหญ้าก็ทำ
ไม่เคยเกี่ยงงอน

แม่ให้ขับรถไปตลาดก็ทำ
ไปซื้อของก็ทำ
ไปเก็บผักก็ทำ
ไปใส่ปุ๋ยก็ทำ
งานฟาร์มเงินไม่มาก
แต่งานจุกจิกมาก

แม่ก็ต้องใส่ใจลูกน้อง
เราก็บางครั้ง
รู้สึกว่า
แม่ดีกับลูกน้องมาก
กับเรานิ่งๆเฉยๆ
เราต้องคอยเข้าไปเอาใจ
เพื่อไม่ให้ดูห่างเหิน

เพราะตอนเราเข้าไปเอาใจ
แม่ก็จะยิ้ม

แม่ถามว่าจะเอาเงินไหม
เราไม่อยากเอา
เราแค่อยากแบ่งเบาแม่

ตอนนี้เหมือนไม่มีเวลา
ไม่มีแรง
หารายได้ของตัวเองเลย
เงินเก็บก็ร่อยหรอลง

ตอนนี้ขออนุญาตระบาย
ความในใจ
ที่บอกใครไม่ได้

อยู่บ้านเหมือนเป็นที่พึ่ง
ให้แม่ได้
แม่สบายใจ

แต่ใจเราท้อเหลือเกิน

คิดว่าจะแก้ปัญหาโดย
แบ่งเวลาให้ชัด
คุยกับแม่
ว่าหนูมีเวลานี้ช่วยแม่
เวลานี้หนูต้องทำงานหนู

แม่โปรดเข้าใจด้วยค่ะ
งานออนไลน์ต้องลงทุกวัน
ไม่งั้น trafficหายไป

ขอบคุณเพื่อนๆในนี้
เราได้พูด
ก็รู้สึกดีขึ้น
ทำงานผักไม่มีวันหยุด
เหนื่อย
หมดแรง

อย่าเพิ่งว่ากันน้า
เราไม่ควรระบาย
แต่เราneed help
ให้กำลังใจตัวเองมานาน

ขอกำลังใจจากเพื่อนนิดหน่อยจะดีมากเลย

ขอบคุณที่สละเวลาอ่านจนจบนะคะ
ขออภัยถ้าแท๊กผิดห้องนะคะ. แท๊กตามความรู้สึกจริงๆกับชื่อห้องค่ะ

---