ย้อนไปตั้งแต่ตอนเป็นเด็กๆเลยนะคะคือแม่หนูมาเปิดร้านอาหารตามสั่งตอนนั้นแม่ไม่มีประสิบการณ์อะไรแล้วก็ไปคุยกับป้าที่ให้เช่าบ้านเขาเลยเอาพี่สะใภ้ของป้าคนนั้นมาเป็นแม่ครัวให้แม่หนูแล้วแม่หนูคอยเป็นลูกมือเขา ทำแบบนี้ไปได้สักพักป้าคนนั่นก็เริ่มทำไม่ไหวเพราะป้าแกก็อายุเริ่มมากแล้วเลยได้ออกไปแล้วแม่ได้มีจ้างลูกน้องมาแต่ก็ไม่ได้เลยเพราะเขาปล่อยให้คนอื่นมาขโมยเงินที่ร้านแม่ก็ไเไล่ออกไปจนหนํได้ไปเป็นลูกมือแม่ช่วงนั้นหนูน่าจะอายุ9-10ขวบคือดวลาหั่นอะไรไม่ทันหรือว่าหันรากผักจนมันกินเนื้อผักมากเกินไป แม่ก็จะคอยบ่นหรือว่าอารทณ์เสียใส่หนู แต่ตอนนั้นหนูก็ไม่ได้คิดอะไร เพราะว่าหนูยังไม่ค่อยรู้อะไรมั้งคะแล้วหนูก็น่าจะชอบด้วยที่ลูกค้ามาคอยชมว่าเก่งดี ช่วยแม่ทำมาหากิน แต่ผ่านไปอีกสักปีแม่เริ่มไม่ไหวเข้าๆแม่ก็ได้จ้างลูกน้องมาเรื่อยๆๆ จนมาเจอคนลาว1คน เขาทำงานดีนะคะแล้วแม่ก็ดูรักเขามากๆ พี่คนลาวเขาก็เอาน้องมาด้วยอีกคน ที่นี้หนูเริ่มเกิดอาการน้อยใจแล้วคะ แม่หนูเขาคอยถามว่าไปนู่นไหม พาไปซื้อเสื้อผ้าที่โบ๊เบ๊ อันนี้หนูไม่ค่อยเท่าไหร่เพราะหนูก็ไปด้วย แต่ว่าหนูน้อยใจที่ว่าเวลาเขาทำอะไรผิดแม่ไม่บ่นเขาเลย คงอาจจะเพราะว่าเขามาใหม่ด้วยมั้งคะ แต่ว่าหนูก็น้อยใจช่วงนั่นหนํน่าจะไม่ได้คุยกับแม่ประมาณ5-6เดือนก็มีทะเลาะกับแม่

จนแม่ไม่ไหวกับการกระทำของหนูเพราะเวลาหนูน้อยใจหนูชอบเข้ามาอยู่ในห้องหนูไม่ช่วยแม่ออกมาขายของ หนูก็บอกกับแม่ไปว่าหนูน้อยใจแม่มากๆ แม่บอกว่ามี่แม่ต้องเอาใจเขาเพราะว่าแม่ไม่ไหว แม่ทำคนเดียวไม่ได้ หนูก็พยายามที่จะเข้าใจแต่ว่าหนูก็ยังน้ยใจอีกอยู่ดี พอผ่านไปสักพักก็เริ่มดีกับแม่ แล้วหนูบอกว่าแม่ค้า พาหนูไปซื้อหนังสือจีนหน่อยได้ไหม แม่ก็ไม่ได้ตอบอะไรมาช่วงนี้พี่คนลาวที่มาคนแรกเข่ก็คุยๆว่าจะซื้อโทรศัพท์ใหม่พอผ่านไป3-4วันแม่พาเขาไปซื้อโทรศัพท์แนะนำเขาอย่างโน้นอย่างนี้ แต่กับหนูพอเวลาจะไปซื้อโทรศัำท์แม่ไม่เคยมีอารมณ์ในการยินดีที่จะไปซื้อโทรศัพท์ใหม่ มีแต่ไม่คุยกับหนูเลยอันนี้หนูน้อยใจมากๆ หนูไม่รู้ว่าหนูควรดัดสันดานการน้อยใจของตัวเองยังไง เพราะปีนี้หนูก็16แล้วแต่หนูยังไม่เลิกนิสัยนี้เลย แล้วหนูก็เป็นคนที่ง้อคนไม่เป็นเพราะว่าที่บ้านเวลาทะเลาะกันไม่มีใครง้อกันเลย มีแต่หายกันเองจนมันเป็นนิสัยกันไปทั้งบ้าง