ตามหัวข้อเลยค่ะ
แบบอยู่ดีดีก็คิดเรื่องว่าสักวันนึงเราต้องตายไป

ตอนล่องลอย..  หลุดจากโลกนี้ ตายจากคนที่รู้จัก
ไม่ได้อยู่ในโลกที่เคยอยู่  กลัวการแตกดับ หรือดับสูญไป
หรือโลกข้างหน้าที่คาดเดาไม่ได้ ไม่รู้ต้องพบเจอกับอะไร...
หรือต้องเกิดไปเป็นอะไร โลกข้างหน้า หรือตกนรก 

พอนึกแว่บไปนึกถึง ก็จิตตก หัวใจมันแปล่บๆ จี๊ดๆ จนบางทีก่น้ำตาไหล
บางทีฟังธรรมะก็ยิ่งจิตตก ที่ว่า ทั้งผืนมหาสมุทร 
หยิบเม้ดทรายแค่ปลายเล็บ ที่จะได้เกิดมาเป็นคน นอกนั้น ตกนรก หรือสัตว์
ยิ่งใจแป้วไปใหญ่เลยยย...

คิดไปถึงว่าขนาดพระที่บวช
บางทียังไม่ได้ขึ้นสวรรค์ หรือนิพพานเลย
แล้วเราคนธรรมดาอย่างเราจะเหลืออะไร
คิดจนอยากไป บวชชีเลย...