“ยายวิว แกไปขอเบอร์ใครมาให้ฉันเนี่ย ตัวสูงอย่างกับเปรต แถมหน้ายังขาววอกยังกับผีจูออน” ปาณฑราเปิดฉากต่อว่าทันที่ที่เพื่อนรักกดรับสาย
 
        “แกหมายถึงอะไรยายแป้ง ฉันงงไปหมดแล้ว” คนที่ยังจับต้นชนปลายไม่ถูกถามกลับอย่างงุนงง
 
        “ก็คนที่แกไปขอเบอร์เขามาให้ฉันนั่นไง”
 
        “แกก็พูดไปยายแป้ง เขาออกจะหล่อ แนวโอปป้าเกาหลีเลยนะเว้ย” วาสิตาแย้ง เพราะจำได้ว่าคนที่ตนไปขอเบอร์มาให้เพื่อนนั้นออกจะหน้าตาดี ตอนเธอได้เห็นหน้าเขาชัดๆ ยังอดชื่นชมไม่ได้ว่าผู้ชายอะไรทำไมหล่อวัวตายควายล้ม 
 
        “แต่คนที่ฉันให้แกไปขอเบอร์ไม่ใช่คนนี้”
 
        “เฮ้ย จริงดิ” อุทานอย่างตกใจ
 
        “ก็ใช่น่ะสิ” บอกอย่างฉุนๆ  
 
        “มันจะผิดคนได้ยังไง ฉันก็ว่าฉันเดินตามเขาไปติดๆ แล้วนะ จะคลาดกันนิดนึงก็ตอนออกจากห้องจัดเลี้ยงไป ที่เขาออกไปก่อนฉันแค่แป๊บเดียวเอง” วาสิตาเล่าย้อนไปถึงเหตุการณ์คืนนั้น
 
        “แล้วตอนที่ขอเบอร์เขาแกไม่ได้มองหน้าเขาเลยหรือไง”
 
        “มองสิ เห็นเขาใส่ชุดเพื่อนเจ้าบ่าว แถมสูงๆ หล่อๆ อย่างที่แกบอก ฉันก็คิดว่าคงไม่ผิดคนแน่ ก็ตอนที่แกชี้ให้ฉันดูในงานน่ะเขาอยู่ไกล ฉันเลยมองไม่ค่อยเห็นรายละเอียดหน้าตาเขาเท่าไร เพราะฉันถอดคอนแทคเลนส์ออกแล้ว เลยมองเห็นแค่รางๆ”
 
        “ยายวิวนะยายวิว รู้งี้ฉันทำใจกล้าหน้าด้านเข้าไปขอเองก็ดี จะได้ไม่ผิดฝาผิดตัวแบบนี้” บอกหน้ามุ่ยราวกับตอนนี้คนในสายอยู่ตรงหน้า  
 
        “แล้วแกจะเอายังไงต่อไป จะคุยกับเขาต่อหรือจะหยุดความสัมพันธ์ไว้แค่นี้”
 
        “พอแค่นี้” ปาณฑรารีบตอบโดยไม่ต้องเสียเวลาคิด
 
        “เป็นงั้นไป ไหนบอกว่านิสัยใจคอ ไลฟ์สไตล์แกกับเขาเข้ากันได้ดีไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมไม่คบต่อล่ะ” วาสิตาถามอย่างไม่เข้าใจในความคิดอีกฝ่าย ก็ในเมื่อไปกันได้ดี แล้วทำไมต้องตัดสัมพันธ์กันด้วยเรื่องแค่นี้
 
        “จะว่ายังไงดีล่ะ” เดินวนไปมาอยู่หน้าห้องน้ำอย่างไม่รู้จะอธิบายยังไงดี “เอาเป็นว่าฉันไม่ได้ชอบเขา แม้จะคุยกันถูกคอ แต่หน้าตาเขาไม่ใช่สเปกฉัน ฉันชอบคมเข้มแบบไทยๆ ไม่ใช่ออกตี๋ๆ แบบนี้ แกเข้าใจไหม”
 
        “แล้วที่คุยกันมาเป็นเดือนๆ เนี่ย แกไม่รู้สึกอะไรกับเขาบ้างเลยเหรอ”
 
        ปาณฑรานิ่งทบทวนความรู้สึกของตัวเอง จะว่าเธอไม่รู้สึกอะไรเลยมันก็ไม่ใช่ซะทีเดียว เธอยอมรับว่ารู้สึกดีที่ได้คุยกับเขาทุกวัน รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก ที่มีคนคอยถามไถ่สารทุกข์สุกดิบ 
 
        “รู้สึกน่ะมันก็รู้สึกอยู่หรอกนะ” หญิงสาวยอมรับออกไปตามตรง แต่ก็ไม่วายหาเหตุผลมาหักล้าง “แต่ที่ฉันรู้สึกแบบนั้นเพราะฉันคิดว่าคนที่ฉันคุยด้วยทุกวันคืออีกคน แล้วความรู้สึกที่ว่านี้มันคือความรู้สึกที่ฉันมีต่อคนนั้น ไม่ใช่เขาคนนี้ แกเข้าใจความรู้สึกฉันไหมวิว” พยายามถ่ายทอดความรู้สึกของตัวเองให้เพื่อนเข้าใจ
 
        “ฉันไม่เข้าใจอ้ะ” 
 
        “โอ๊ยยายวิว แกอย่าเพิ่งกวนฉันสิ ฉันกำลังซีเรียสอยู่นะ” คนกำลังใช้ความคิดแหวกลับเสียงเครียด
 
        “ฉันไม่ได้กวน ก็ฉันไม่เข้าใจจริงๆ นี่ มีคนดีๆ อยากสานสัมพันธ์ด้วยดันไม่ชอบ หรือแกชอบแบบเลวสุดขั้วชั่วสุดขีดแบบนั้นเหรอ” 
 
        วาสิตาพูดอย่างไม่เข้าใจ เพราะเธอก็พอรู้มาจากณิชชยาอยู่บ้างเรื่องนิสัยใจคอของคนที่เพื่อนรักคุยด้วย ว่าน่าคบหาแค่ไหน แต่ก็อย่างว่าแหละ เรื่องของหัวใจมันบังคับกันได้เสียที่ไหน
 
        “ไม่ชอบก็คือไม่ชอบไงแก ถึงจะแสนดีแค่ไหนก็เถอะ”
 
        “เฮ้อ” วาสิตาถอนหายใจอย่างอ่อนออกอ่อนใจ “แล้วแกจะทำยังไงต่อ เดินเข้าไปบอกเข้าตามตรงว่าขอให้เรายุติความสัมพันธ์เพียงแค่นี้ เพราะเพื่อนฉันขอเบอร์ผิดคนแบบนี้เหรอ”
 
        “นี่แหละที่ฉันหนักใจอยู่ตอนนี้” ปาณฑราบอกเสียงอ่อย คนขี้ใจอ่อนและขี้สงสารแบบเธอคงใจไม่กล้าพอที่จะเดินเข้าไปบอกเขาตามตรง เพราะมันคงทำให้เขาเสียความรู้สึกไม่น้อย แต่ถ้าจะปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินต่อไป มันก็จะเป็นการให้ความหวังเขาไปอีก
 
        “เอาแบบนี้ดีไหมแป้ง ถ้าแกไม่กล้าบอกเขาไปตามตรง แกก็ลองทำตัวทุเรศๆ ซกมกๆ หรืออะไรก็ได้ที่คิดว่าทำแล้วเขาต้องไม่ชอบแน่ๆ ต่อหน้าเขาสิ เผื่อเขาจะเอือมระอาแล้วเป็นฝ่ายเทแกไปเอง” วาสิตาเสนอ
 
        ปาณฑรานิ่งคิดตามที่อีกฝ่ายแนะนำ พร้อมนึกสภาพตัวเองตอนทำตัวอย่างที่เพื่อนว่า “มันจะดีเหรอวะแก”
 
        “ถ้าไม่ทำแบบนี้แล้วแกมีวิธีไหนที่ดีกว่านี้ไหมล่ะ” วาสิตาย้อน
 
        “ก็จริงของแก” ปาณฑราเริ่มคล้อยตามที่อีกฝ่ายแนะนำ พลางนึกย้อนไปถึงบทสนทนาของเขา ว่าเขาเคยบอกว่าไม่ชอบอะไรบ้าง 
 
        “ว่าแต่ไอ้ทำตัวทุเรศๆ อย่างแกว่าเนี่ย ฉันต้องทำยังไงบ้างอ้ะ ปกติเคยแต่ทำตัวน่ารักๆ” ปาณฑราเย้าพลางหัวเราะคิกอย่างอารมณ์ดี เมื่อเริ่มมองเห็นแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์
 
        “จ้ะ แม่คนสวยแม่คนน่ารัก” วาสิตาว่าให้เพื่อนอย่างหมั่นไส้ก่อนตัดสายไป