เราลาออกจากงานเพื่อมาเลี้ยงลูก อยู่บ้านสามี ปัญหาที่เจอในทุก ๆ วันคือ..
ทำไมไม่ตัดผมให้ลูกสั้น ๆ โต ๆ ค่อยไว้ยาว เราคิดในใจ ก็ลูกกูป่ะว่ะ
ลูก 3 เดือนป้อนกล้วยได้แล้วจะได้อยู่ท้อง กินนมมันไม่อยู่ท้องหลอก
อย่าให้ลูกเข้าเต้า เดี๋ยวติด ทั้ง ๆ ที่เราลาออกจากงานมาเลี้ยงลูก แล้วจะกลัวลูกติดเต้าทำไง งง..?!
ลูกเห็นแม่แล้วร้อง ก็ว่าเรา ว่าทำไมเดินมาให้ลูกเห็น เด็กก็ต้องอยากอยู่กับแม่ป่ะ..?!
เราป้อนข้าวลูก ต้องคอยกำกับ เอานั้นสิ เอานี่สิ มันชอบ ลูกเราเลี้ยงจัดการเองได้ค่ะ
ลูกเราร้องบอกอย่าให้ร้อง เอ้า.. ขัดใจกันไม่ได้เลยไง จะให้ตามใจกันทุกเรื่องไม่เสียคนแย่เหรอ นี่ลูกฉันนะ
ล่าสุด บอกไม่ให้นั่งโต๊ะกินข้าว บอกหลานอึดอัด มันแคบ จะให้เล่นไป กินไป จะได้กินข้าวได้เยอะ ๆ เราอยากจะย้อยถามมาเลยว่า.. “เลี้ยงแบบนี้มันดีเหรอ..?!!” โตไปจะเข้าสังคมกับคนอื่นยังไง นี่ขนาดเราอยู่ด้วยตลอดนะคะเนี้ย ไม่อยากจะคิดเลยว่าปล่อยไว้ตามลำพังย่าหลานจะขนาดไหน ลูกเราคงเป็นเด็กนิสัยเสียแน่ ๆ

อยากขอคำแนะนำ แม่ ๆ บ้านอื่นหน่อยค่ะว่า .. เราควรอธิบายให้ย่าน้องยังไงดีเรื่องการนั่งโต๊ะกินข้าว เรากลัวพูดแรงไปแล้วจะผิดใจกัน แต่บางครั้งมันก็เหลืออดจริง ๆ ค่ะ