เราอยากขอระบายอะไรหน่อย ไม่รู้จะไประบายกะใครคือพ่อเราไม่เคยสนับสนุนอะไรเราเลยคือเราใฝ่ฝันอยากเป็นช่างภาพเขาไม่เคยเห็นด้วยกะความตั้งใจของเราเลย ไม่เคยถามว่าเรียนเป็นไงบ้าง เครียดเรื่องไรมั้ย วันๆกลับมาถึงบ้านพอจะขึ้นห้องมีแต่ถามล้างขารึยังแบบนี้แทบจะทุกวัน หรือแม้แต่วันเกิดเราเวลาเราอยากได้อะไรก็มีแต่พวกอาเราที่ให้ ไหนจะตรุษจีนอั่งเปาก็ไม่ให้คือเราก็ไม่ได้โลภมากหรอกแค่มันเฟลอะคนอื่นให้กันหมดแล้วมีแต่พ่อที่ไม่ให้ พวกค่าเทอมอาม่าเราก็จ่าย แถมพ่อเรากับอาคนโตเกลียดกันเข้าไส้ คือพอเดินผ่านกันพ่อเราถือหนังสือพิมพ์ปิดหน้าส่วนอาก็ยกกระเป๋าบังหน้าทำตัวเหมือนเด็กๆไม่มีใครยอมใครอะในขณะที่ครอบครัวญาติๆเราทะเลาะกันเขายังจับเข่าคุยเปิดใจกันเลย อาม่าเราก่อนเสียอาทิตย์นึงแกบอกว่าพวกต้องรอให้กูตายหรอถึงจะคืนดีกันจนสุดท้ายพ่อเรากะอาคนโตก็ทำให้อาม่าไม่ได้ เราสงสารอาม่าว่ะจากไปแต่ลูกๆ2คนนี้ทำตามที่แกปราถนาไม่ได้ แถมตอนงานศพพ่อเราเอาแต่เล่นเกมแทงสนุ้กในมือถือในขณะที่ทุกคนรวมถึงเรายุ่งอยู่กะการเตรียมงานศพเสริฟ์น้ำกะข้าวให้แขกในงานแต่ตัวเองกลับนั่งคุยกะเพื่อนที่ทำงานเรื่องผลบอล ค่าจัดงานศพก็ออกให้นิดเดียว บางทีไปบ้านเพื่อนก็อิจฉามันนะที่พ่อมันน่ารักมากหยอกล้อตบมุขกะเพื่อนเราคือเข้าใจเว้ยว่าพ่อแต่ละคนก็ไม่เหมือนกัน แต่มีใครเข้าใจเราปะว่าแบบเออเราก็อยากมีโมเม้นต์แบบนี้บ้างอะค่ะ