เมื่อก่อนผมเป็นลูกคนเดียวทเเต่หลังจากที่มีน้องพ่อเเม่เริ่มปล่อยเรา ถ้าคิดตามบ้านอื่นคงเป็นเรื่องปกติ เเต่ว่าที่เหมือนเกียจนี่คือผมนี่คือ ผมยังอายุ 15 หางานทำไม่ได้ เเต่ให้ค่าขนมผมอาทิตย์ละ 500 ถ้าถามว่าพอไหมต้องตอบว่าพอดี เพราะผมต้องไป-กลับโรงเรียนเองซึ่งบอกเลยว่าถ้าเเบ่ง 5 วัน ผมไม่มีเงินพอจะซื้ออะไรเพิ่มด้วยซ้ำ เเถมตอนนี้ผมออกไปเที่ยวไหนก็ไม่ได้พ่อกับเเม่ไม่ให้ไป จะขอเงินเพิ่มเพราะไม่พอใช้จริงๆก็ให้ผมไปถูบ้าน เช็ดกระจก ฯลฯ  พอผมทำเสร็จก็จะบ่นเมื่อย เเล้วมาขอเงินตามที่ตกลงไว้ เเต่สุดท้ายก็คือบอกผมว่า "บ่นเยอะไม่มีน้ำใจงั้นเงินไม่ต้องเอา ไม่มีน้ำใจให้เหมือนกัน" อะไรทำนองนี้ ผมก็ทำฟรีไปเเรกๆไม่ได้คิดไรนานๆเข้าเริ่มน้อยใจ  ผมก็พูดอะไรมากไม่ได้เพราะผมเเค่เด็ก ผ้าก็เเยกซักไม่ยอมซักรวมเหมือนเมื่อก่อนให้ผมไปซักเเยกคนเดียว เวลาผมอาบน้ำเสร็จพ่อจะฉีดน้ำล้างห้องน้ำรอบนึงก่อนจะใช้ต่อ ไม่ยอมให้เก็บเเปรงสีฟันไว้ด้วยกัน ให้เก็บเเยก ของต่างๆคือเเยกหมดเลย  ตอนนี้ก็มีปัญหาปากเสียงกันเยอะขึ้น จนไม่ได้คุยกัน ค่าขนมไม่ได้ ค่าเน็ตก็ต้องจ่ายเอง ข้าวหากินเอง ทั้งหมดคือเงินออมที่ผมเก็บมา เคยถึงขั้นจะเอามีดมาเเทงกันเเต่ยังดีที่มีคนมาห้ามไว้ ตอนนี้ผมควรทำไงดีครับ  
ปล.รักพ่อเเม่มากเเต่ก็เสียใจมากเหมือนกัน