ที่บ้านเราเป็นครอบครัวไม่ใหญ่มาก
มี พ่อ เเม่ พี่ชายคนโต พี่สาวคนกลาง
ถัดมาคือเรา เเละน้องชายที่เพิ่งเกิดตอนปีก่อน
เรากำลังขึ้น ป. 6 ส่วนพี่ชายไม่ได้เรียน
( ทำงานช่วยพ่อ )พี่สาวเรียนไม่จบต้อง
ดรอปเรียนเลยซ้ำชั้นตอน ม.3
พี่สาวเรา ( เเพรว ) พี่ชาย ( พอร์ช )
เรา ( ซัน ) น้องชาย (พุธ )
ตอนน้องคลอดไม่มีใครไปเฝ้าเเม่ที่โรงพยาบาลเลยมีเเต่เราพ่อตอนนั้นเมาเเล้วมาขอเงินเเม่ไปซื้อโทรศัพท์ให้พี่สาวใช่!!เเม่ให้เงินพ่อเพราะว่าไม่อยากจะเซ้าซี้กับพ่อตอนเมาเรามีน้ามาเยี่ยมทำหน้าที่เเทนพ่อทุกอย่างพ่อเราไม่มาหาเเม่เลยมีเเต่น้าเเละเราที่ดูเเลเเม่พอเเม่ออกจากโรงพยาบาลเราก็เเอบน้อยใจเเต่ก็ไม่ได้พูดอะไรเก็บไว้ในใจมาตลอดเพราะคิดว่าพูดไปก็ไม่มีประโยชน์ขอข้ามไปเรื่องพี่ชายก่อนพี่ชายเรามีคนมาฝากเลี้ยงเเล้วก็หนีไปทิ้งลูกไว้กับแม่เราตอนนั้นเเม่ยังไม่มีลูกเลยรับเลี้ยงพี่ไว้พ่อรักพี่มากมากกว่าลูกคนอื่นๆเพราะกลัวพี่ชายจะขาดความอบอุ่นอยากได้อะไรให้หมดไม่เคยขัดใจ
รวมทั้งพี่สาวเราด้วยพี่สาวเราเรียนเก่งมากได้4ตลอดเเต่เกรดเราไม่ค่อยดีมากพ่อก็จะเอาไปเปรียบเทียบตลอดว่า " หัดทำได้เหมือนพี่บ้างสิเอาเเต่เล่นโทรศัพท์จะไปขว้างทิ้งซักวันนึง " ขึ้นขึ้นกูกันเลยทีเดียวเราก็เเบบน้อยใจอีกเเหละมีเเต่เเม่ที่
เข้าใจเวลาเราทะเลาะกับพ่อเเม่จะปกป้องตลอดเลยเราเคยอารมณ์ขึ้นสุดครั้งนึง
เพราะพี่สาวเนี่ยเเหละเราตะโกนดังมากพ่อเราหันมาตอนนั้นคือไม่สนจะด่าว่าก้าวร้าวก็ได้เเต่ถ้าอ่านอีกสักนิดจะรู้ความจริงอีกหนึ่งอย่างอีกเราเคียดขมมาทั้งชีวิต
พ่อเตรียมจะด่าเราก็เเบบจ้องกำหมัดเเน่นตอนนั้นคือทุกคนเงียบไม่กล้าพูดอะไรเราเหมือนให้อารมณ์อยู่เหนือทุกสิ่งเเม่บอกว่า
" เข้าห้องไปลูกไป " เเม่ไม่ได้พูดเสียงก้าวร้าวเเม่พูดด้วยเสียงอ่อนโยนเราวิ่งเข้าห้องมาร้องไห้มีเเมวอยู่เป็นเพื่อนทั้งวันทั้งคืน
ที่โรงเรียนเราเเยกตัวออกมาเป็นคนละคนเลยที่โรงเรียนจะสนุกเฮฮาเพื่อนมีปัญหาอะไรก็จะพูดเเบบ " เห้ย!! อย่าเศร้าดิ้ บ้ากว่าเนี่ยอีกทำให้เพื่อนหัวเราะ "
เเต่เรื่องของเราเล่าไปเพื่อนก็ไม่ฟังถ้ามีเพื่อนคนนึงในเเก๊ง มาระบายอะไรให้ฟังไม่มีคนฟังก็จะพูดว่า " พวกก็ฟังเพื่อนเล่าหน่อยสิเเต่พอเรื่องเราไม่มีใครฟังเลย
ไปเเอบชอบรุ่นพี่คนนึงเพื่อนในเเก๊งก็ชอบตาม เห้ออนี่เเหละชีวิต
ตอนนี้เราเหมือนติดอยู่ในวังวลอะไรซักอย่างเเม่กับพี่สาวก็จะชอบถามว่าหน้าบูดอย่างกะตูดหมาทำไมไม่ยิ้มไม่มีใครเคยรู้เลยเเหละว่าในชีวิตนี่เจออะไรบ้าง
วันนึงเราไปบีบขาให้เเม่ เเม่ถามมา
ประโยคนึงว่า
" พี่พอร์ชเคยทำอะไรลูกรึป่าว "
เรา : ป่าวนะเเม่ทำไมหรอ
" พี่พอร์ชเคยข่มขืนลูก ( ตอนเด็ก )
เท่านั้นเเหละเราเงียบเลยบางคนก็ไม่เชื่อไม่เป็นไรเเต่นี่คือปัญหาในชีวิตที่โตมากับมันเหมือนเป็นปมไม่กล้าเข้าสังคมกับคนไม่สนิทจะเงียบจนหาว่าหยิ่งบวกกับหน้าตาด้วย
เเต่เดี๋ยวนี้เริ่มไม่สนใจคำพูดใครละเวลาทะเลาะกันกับพี่จะเป็นคนอารมณ์ขึ้นสุดเลยทุกครั้งจากไม่เคยกัดเล็บก็กัดเวลาโกรธตัวก็จะสั่นกำมือเเน่นพูดอะไรออกไปเเบบเหมือนคิดอะไรได้ก็พูด
พ่อรักลูกไม่เท่ากันจนทำให้ฉันอยากฆ่าตัวตาย
มี พ่อ เเม่ พี่ชายคนโต พี่สาวคนกลาง
ถัดมาคือเรา เเละน้องชายที่เพิ่งเกิดตอนปีก่อน
เรากำลังขึ้น ป. 6 ส่วนพี่ชายไม่ได้เรียน
( ทำงานช่วยพ่อ )พี่สาวเรียนไม่จบต้อง
ดรอปเรียนเลยซ้ำชั้นตอน ม.3
พี่สาวเรา ( เเพรว ) พี่ชาย ( พอร์ช )
เรา ( ซัน ) น้องชาย (พุธ )
ตอนน้องคลอดไม่มีใครไปเฝ้าเเม่ที่โรงพยาบาลเลยมีเเต่เราพ่อตอนนั้นเมาเเล้วมาขอเงินเเม่ไปซื้อโทรศัพท์ให้พี่สาวใช่!!เเม่ให้เงินพ่อเพราะว่าไม่อยากจะเซ้าซี้กับพ่อตอนเมาเรามีน้ามาเยี่ยมทำหน้าที่เเทนพ่อทุกอย่างพ่อเราไม่มาหาเเม่เลยมีเเต่น้าเเละเราที่ดูเเลเเม่พอเเม่ออกจากโรงพยาบาลเราก็เเอบน้อยใจเเต่ก็ไม่ได้พูดอะไรเก็บไว้ในใจมาตลอดเพราะคิดว่าพูดไปก็ไม่มีประโยชน์ขอข้ามไปเรื่องพี่ชายก่อนพี่ชายเรามีคนมาฝากเลี้ยงเเล้วก็หนีไปทิ้งลูกไว้กับแม่เราตอนนั้นเเม่ยังไม่มีลูกเลยรับเลี้ยงพี่ไว้พ่อรักพี่มากมากกว่าลูกคนอื่นๆเพราะกลัวพี่ชายจะขาดความอบอุ่นอยากได้อะไรให้หมดไม่เคยขัดใจ
รวมทั้งพี่สาวเราด้วยพี่สาวเราเรียนเก่งมากได้4ตลอดเเต่เกรดเราไม่ค่อยดีมากพ่อก็จะเอาไปเปรียบเทียบตลอดว่า " หัดทำได้เหมือนพี่บ้างสิเอาเเต่เล่นโทรศัพท์จะไปขว้างทิ้งซักวันนึง " ขึ้นขึ้นกูกันเลยทีเดียวเราก็เเบบน้อยใจอีกเเหละมีเเต่เเม่ที่
เข้าใจเวลาเราทะเลาะกับพ่อเเม่จะปกป้องตลอดเลยเราเคยอารมณ์ขึ้นสุดครั้งนึง
เพราะพี่สาวเนี่ยเเหละเราตะโกนดังมากพ่อเราหันมาตอนนั้นคือไม่สนจะด่าว่าก้าวร้าวก็ได้เเต่ถ้าอ่านอีกสักนิดจะรู้ความจริงอีกหนึ่งอย่างอีกเราเคียดขมมาทั้งชีวิต
พ่อเตรียมจะด่าเราก็เเบบจ้องกำหมัดเเน่นตอนนั้นคือทุกคนเงียบไม่กล้าพูดอะไรเราเหมือนให้อารมณ์อยู่เหนือทุกสิ่งเเม่บอกว่า
" เข้าห้องไปลูกไป " เเม่ไม่ได้พูดเสียงก้าวร้าวเเม่พูดด้วยเสียงอ่อนโยนเราวิ่งเข้าห้องมาร้องไห้มีเเมวอยู่เป็นเพื่อนทั้งวันทั้งคืน
ที่โรงเรียนเราเเยกตัวออกมาเป็นคนละคนเลยที่โรงเรียนจะสนุกเฮฮาเพื่อนมีปัญหาอะไรก็จะพูดเเบบ " เห้ย!! อย่าเศร้าดิ้ บ้ากว่าเนี่ยอีกทำให้เพื่อนหัวเราะ "
เเต่เรื่องของเราเล่าไปเพื่อนก็ไม่ฟังถ้ามีเพื่อนคนนึงในเเก๊ง มาระบายอะไรให้ฟังไม่มีคนฟังก็จะพูดว่า " พวกก็ฟังเพื่อนเล่าหน่อยสิเเต่พอเรื่องเราไม่มีใครฟังเลย
ไปเเอบชอบรุ่นพี่คนนึงเพื่อนในเเก๊งก็ชอบตาม เห้ออนี่เเหละชีวิต
ตอนนี้เราเหมือนติดอยู่ในวังวลอะไรซักอย่างเเม่กับพี่สาวก็จะชอบถามว่าหน้าบูดอย่างกะตูดหมาทำไมไม่ยิ้มไม่มีใครเคยรู้เลยเเหละว่าในชีวิตนี่เจออะไรบ้าง
วันนึงเราไปบีบขาให้เเม่ เเม่ถามมา
ประโยคนึงว่า
" พี่พอร์ชเคยทำอะไรลูกรึป่าว "
เรา : ป่าวนะเเม่ทำไมหรอ
" พี่พอร์ชเคยข่มขืนลูก ( ตอนเด็ก )
เท่านั้นเเหละเราเงียบเลยบางคนก็ไม่เชื่อไม่เป็นไรเเต่นี่คือปัญหาในชีวิตที่โตมากับมันเหมือนเป็นปมไม่กล้าเข้าสังคมกับคนไม่สนิทจะเงียบจนหาว่าหยิ่งบวกกับหน้าตาด้วย
เเต่เดี๋ยวนี้เริ่มไม่สนใจคำพูดใครละเวลาทะเลาะกันกับพี่จะเป็นคนอารมณ์ขึ้นสุดเลยทุกครั้งจากไม่เคยกัดเล็บก็กัดเวลาโกรธตัวก็จะสั่นกำมือเเน่นพูดอะไรออกไปเเบบเหมือนคิดอะไรได้ก็พูด