ว่าจะหัดเขียนอยู่นานมัวแต่ขลุกกับนิยายตัวเอง(ดองไว้เยอะ) ตอนนี้ลองเขียนอันแรกมาเลยเอามาให้ติชมครับ กะเวลาเอาไว้ที่ 20 นาที ชื่อเรื่องยังไม่มั่นใจ(ผมไม่เก่งคิดชื่อเรื่อง) ไม่ใช้ชื่อจริงเพราะกลัวดราม่าเหมือนพวกเรื่องสั้นหรือนิยาย ขอเก็บคำวิจารณ์ไว้เขียนอันต่อๆไปอีก ถ้าถนัดประมาณนึงก็จะเปิดรับเขียนบทหนังสั้นด้วย ดูตัวอย่างจากในเน็ทเลยออกมาเละไปหน่อย แต่รบกวนด้วยครับ
บทหนังสั้น เรื่อง การลงโทษ
ฉาก 1 นอกอาคาร/ลานสัญลักษณ์ของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง / ตอนกลางวัน
เหล่านักศึกษาใหม่โดนรับน้องด้วยการทำความสะอาด ดาริณีหลบเพื่อนที่ขนน้ำจนเซไปกวาดตุ๊กตาเซ่นไหว้ล้มไปแถบหนึ่ง เธอกับเพื่อนรีบเก็บให้เข้าที่อย่างไม่สบายใจแล้วรีบทำงานต่อจนเสร็จ
ฉาก 2 ในอาคาร/ห้องพักของดาริณี/ตอนค่ำ
ดาริณีกำลังไขกุญแจห้องพัก พี่ร่วมห้องกลับมาจากข้างนอกพอดีจึงชวนกันเข้าห้องพัก
ฐิติพร : ไปทำอะไรมาหรือเปล่า (ทักด้วยสีหน้าจริงจัง)
ดาริณี : ไม่นี่คะ (เริ่มสงสัยแต่ไม่มั่นใจว่ารุ่นพี่พูดถึงเรื่องอะไร)
ฐิติพร : อย่างนั้นค่อยๆคิดก็แล้วกัน คืนนี้พี่จะพิมพ์งานดึกนะ ถ้าดังไปขอโทษด้วย (เอาของไปวางบนโต๊ะเขียนหนังสือ)
ฉาก 3 ในอาคาร/ห้องพักของดาริณี/ตอนกลางคืน
ดาริณีนอนกระสับกระส่ายบนที่นอน เงาดำจากผนังห้องร้องทวงให้เธอกล่าวคำขอโทษ เมื่อเธอลืมตาก็พบว่าโดนผีอำไม่สามารถขยับตัวได้
เงาสีดำ : ถ้าเอ็งไม่ขอโทษเอง ข้าก็ต้องบังคับเอาให้ได้
ดาริณีตาเหลือกเพราะร่างของเธอถูกพลังบางอย่างบังคับให้ลุกขึ้นแล้วก้าวเดินเหมือนหุ่นเชิด หญิงสาวพยายามร้องให้ฐิติพรที่พิมพ์งานอยู่ช่วยทว่าไม่สามารถออกเสียงหรือสื่อสารด้วยได้
ประตูห้องพักเหวี่ยงเปิดออกให้เห็นภายนอกห้องที่เป็นความมืด ดาริณีลนลานว่าเหตุใดรุ่นพี่จึงไม่รู้ว่าประตูถูกเปิดออก
ฉาก 4 ในอาคาร/หน้าประตูห้องของดาริณี/ตอนกลางคืน
ดาริณีถูกบังคับให้ก้มหมอบตรงหน้าคนกลุ่มหนึ่งที่แต่งชุดโบราณ หญิงชราที่เป็นหัวหน้ากลุ่มยืนมองอย่างลำบากใจ
หญิงชรา : เอ็งไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้อีมวด มันมาเรียนที่นี่ก็เหมือนเป็นลูกหลานข้านั่นละ (หญิงชราพูดอย่างเมตตา)
ฐิติพร : เดี๋ยวก่อนค่ะแม่ย่า หนูไม่รู้ว่าเกิดอะไรแต่น้องเขาคงไม่ตั้งใจ (ฐิติพรกระโจนออกมาจากห้องแล้วร้องขึ้นมา)
หญิงชรา : ข้าก็ไม่คิดเอาความมันอยู่แล้วอีมาด เอ็งก็ควรหยุดได้แล้วอีมวด พี่สาวของเอ็งที่มาเกิดใหม่มาห้ามแบบนี้จะไม่ฟังหน่อยหรือ เอ็งนี่มันรั้นตั้งแต่สมัยเป็นคนแล้ว (หญิงชราปรามเงาสีดำว่าทำเกินไป)
เงาสีดำ : ข้าอยากให้พวกมันเคารพแม่ย่ามากกว่านี้ นังนี่มันกล้าปัดของไหว้แม่ย่าเสียกระจายไปหมด
หญิงชรา : เรื่องแค่นี้เล็กน้อยมากเมื่อเทียบกับกบฏพวกนั้น แต่ถ้าเอ็งอยากให้ทำโทษนักก็ถามอีมาดมันโน่น มันเคยเป็นพี่สาวเอ็งและเป็นเพื่อนร่วมห้องนังนี่ด้วย (หญิงชรายกโบ้ยหน้าที่ลงโทษให้ฐิติพร)
ฐิติพร : ขอบคุณแม่ย่ามากค่ะ มวดบอกว่าอยากให้พวกเด็กใหม่รู้จักและเคารพแม่ย่ามากขึ้นใช่ไหม (ฐิติพรที่คุมเกมได้ยิ้มขึ้น)
ฉาก 5 ในอาคาร/ห้องพักของดาริณี/ตอนเย็น
ดาริณีเปิดคอมพิวเตอร์ค้นหาประวัติของหญิงชรา ฐิติพรลงโทษเธอด้วยการให้ทำเว็บเผยแพร่ประวัติและกิจกรรมที่นักศึกษาในมหาวิทยาลัยทำเพื่อแสดงความเคารพต่อวีรสตรีผู้นั้น ดาริณีบ่นกะปอดกะแปดเพราะไม่รู้ว่าจะไปหาข้อมูลส่วนหลังมาจากไหน
ฐิติพร : กลุ้มล่ะสิ ลองเข้าเว็บบอร์ดของมหาวิทยาลัยดูก็ได้ เรื่องแม่ย่าเป็นหัวข้อคุยได้ตลอดล่ะ (ฐิติพรที่เพิ่งกลับจากเรียนวางของบนโต๊ะหนังสือ ดาริณีกล่าวขอบคุณ)
ฐิติพร : มวดก็คอยดูด้วยจะได้รู้ว่าพวกนักศึกษาเอาใจใส่แม่ย่าตลอดเวลา และก็ไปเกิดได้แล้ว ร้อยห้าสิบปีมันนานเกินไปแล้ว (ฐิติพรบ่นเงาดำในห้องแล้วเปิดคอมพิวเตอร์เพื่อทำงานทันที)
จบ
ทดลองเขียนบทหนังสั้นมาให้ดูครับ
บทหนังสั้น เรื่อง การลงโทษ
ฉาก 1 นอกอาคาร/ลานสัญลักษณ์ของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง / ตอนกลางวัน
เหล่านักศึกษาใหม่โดนรับน้องด้วยการทำความสะอาด ดาริณีหลบเพื่อนที่ขนน้ำจนเซไปกวาดตุ๊กตาเซ่นไหว้ล้มไปแถบหนึ่ง เธอกับเพื่อนรีบเก็บให้เข้าที่อย่างไม่สบายใจแล้วรีบทำงานต่อจนเสร็จ
ฉาก 2 ในอาคาร/ห้องพักของดาริณี/ตอนค่ำ
ดาริณีกำลังไขกุญแจห้องพัก พี่ร่วมห้องกลับมาจากข้างนอกพอดีจึงชวนกันเข้าห้องพัก
ฐิติพร : ไปทำอะไรมาหรือเปล่า (ทักด้วยสีหน้าจริงจัง)
ดาริณี : ไม่นี่คะ (เริ่มสงสัยแต่ไม่มั่นใจว่ารุ่นพี่พูดถึงเรื่องอะไร)
ฐิติพร : อย่างนั้นค่อยๆคิดก็แล้วกัน คืนนี้พี่จะพิมพ์งานดึกนะ ถ้าดังไปขอโทษด้วย (เอาของไปวางบนโต๊ะเขียนหนังสือ)
ฉาก 3 ในอาคาร/ห้องพักของดาริณี/ตอนกลางคืน
ดาริณีนอนกระสับกระส่ายบนที่นอน เงาดำจากผนังห้องร้องทวงให้เธอกล่าวคำขอโทษ เมื่อเธอลืมตาก็พบว่าโดนผีอำไม่สามารถขยับตัวได้
เงาสีดำ : ถ้าเอ็งไม่ขอโทษเอง ข้าก็ต้องบังคับเอาให้ได้
ดาริณีตาเหลือกเพราะร่างของเธอถูกพลังบางอย่างบังคับให้ลุกขึ้นแล้วก้าวเดินเหมือนหุ่นเชิด หญิงสาวพยายามร้องให้ฐิติพรที่พิมพ์งานอยู่ช่วยทว่าไม่สามารถออกเสียงหรือสื่อสารด้วยได้
ประตูห้องพักเหวี่ยงเปิดออกให้เห็นภายนอกห้องที่เป็นความมืด ดาริณีลนลานว่าเหตุใดรุ่นพี่จึงไม่รู้ว่าประตูถูกเปิดออก
ฉาก 4 ในอาคาร/หน้าประตูห้องของดาริณี/ตอนกลางคืน
ดาริณีถูกบังคับให้ก้มหมอบตรงหน้าคนกลุ่มหนึ่งที่แต่งชุดโบราณ หญิงชราที่เป็นหัวหน้ากลุ่มยืนมองอย่างลำบากใจ
หญิงชรา : เอ็งไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้อีมวด มันมาเรียนที่นี่ก็เหมือนเป็นลูกหลานข้านั่นละ (หญิงชราพูดอย่างเมตตา)
ฐิติพร : เดี๋ยวก่อนค่ะแม่ย่า หนูไม่รู้ว่าเกิดอะไรแต่น้องเขาคงไม่ตั้งใจ (ฐิติพรกระโจนออกมาจากห้องแล้วร้องขึ้นมา)
หญิงชรา : ข้าก็ไม่คิดเอาความมันอยู่แล้วอีมาด เอ็งก็ควรหยุดได้แล้วอีมวด พี่สาวของเอ็งที่มาเกิดใหม่มาห้ามแบบนี้จะไม่ฟังหน่อยหรือ เอ็งนี่มันรั้นตั้งแต่สมัยเป็นคนแล้ว (หญิงชราปรามเงาสีดำว่าทำเกินไป)
เงาสีดำ : ข้าอยากให้พวกมันเคารพแม่ย่ามากกว่านี้ นังนี่มันกล้าปัดของไหว้แม่ย่าเสียกระจายไปหมด
หญิงชรา : เรื่องแค่นี้เล็กน้อยมากเมื่อเทียบกับกบฏพวกนั้น แต่ถ้าเอ็งอยากให้ทำโทษนักก็ถามอีมาดมันโน่น มันเคยเป็นพี่สาวเอ็งและเป็นเพื่อนร่วมห้องนังนี่ด้วย (หญิงชรายกโบ้ยหน้าที่ลงโทษให้ฐิติพร)
ฐิติพร : ขอบคุณแม่ย่ามากค่ะ มวดบอกว่าอยากให้พวกเด็กใหม่รู้จักและเคารพแม่ย่ามากขึ้นใช่ไหม (ฐิติพรที่คุมเกมได้ยิ้มขึ้น)
ฉาก 5 ในอาคาร/ห้องพักของดาริณี/ตอนเย็น
ดาริณีเปิดคอมพิวเตอร์ค้นหาประวัติของหญิงชรา ฐิติพรลงโทษเธอด้วยการให้ทำเว็บเผยแพร่ประวัติและกิจกรรมที่นักศึกษาในมหาวิทยาลัยทำเพื่อแสดงความเคารพต่อวีรสตรีผู้นั้น ดาริณีบ่นกะปอดกะแปดเพราะไม่รู้ว่าจะไปหาข้อมูลส่วนหลังมาจากไหน
ฐิติพร : กลุ้มล่ะสิ ลองเข้าเว็บบอร์ดของมหาวิทยาลัยดูก็ได้ เรื่องแม่ย่าเป็นหัวข้อคุยได้ตลอดล่ะ (ฐิติพรที่เพิ่งกลับจากเรียนวางของบนโต๊ะหนังสือ ดาริณีกล่าวขอบคุณ)
ฐิติพร : มวดก็คอยดูด้วยจะได้รู้ว่าพวกนักศึกษาเอาใจใส่แม่ย่าตลอดเวลา และก็ไปเกิดได้แล้ว ร้อยห้าสิบปีมันนานเกินไปแล้ว (ฐิติพรบ่นเงาดำในห้องแล้วเปิดคอมพิวเตอร์เพื่อทำงานทันที)
จบ